Teozofia

Z Wikipedii

Teozofia - światopogląd religijno-filozoficzny o charakterze panteistycznym głoszony przez Towarzystwo Teozoficzne założone w 1875 roku przez Helenę Bławatską w Nowym Jorku. Teozofia bazuje w znacznej mierze na neoplatonizmie i buddyzmie. Mottem teozofii jest "Nie ma religii wyższej niż prawda". Według Bławatskiej, teozofia nie jest religią lecz systemem myślowym możliwym do pogodzenia ze zorganizowanymi wyznaniami takimi jak chrześcijaństwo, buddyzm czy hinduizm.

Pod koniec XIX wieku silnie wpłynęła na wolnomularstwo, zwłaszcza loże Le Droit Humain. Ze sprzeciwu wobec teozofii Rudolf Steiner stworzył antropozofię. W uproszczonej wersji idee teozoficzne przeniknęły do masowej świadomości, dając początek ruchom New Age.

Termin "teozofia" wywodzi się z z greckich wyrazów θεóς "bóg" i σοφία "mądrość". Według Bławatskiej, oznacza dosłownie "mądrość bogów" i został po raz pierwszy użyty przez neoplatonika Amoniusza Sakkasa w III wieku n.e. na oznaczenie wiecznego systemu etyki godzącego wszystkie religie.

Spis treści

1 Idee
- 1.1 Siedmioraka istota człowieka
2 Organizacje powstałe na gruncie teozofii
3 Zobacz też
- 3.1 Linki zewnętrzne

[edytuj] Idee

wiara w bezosobowy Absolut i wszechobecną świadomość
wieczność kosmosu i natury jako emanacji absolutu
reinkarnacja - każda dusza przechodzi przez stadia roślinne, zwierzęce, zanim wcieli się w ciało ludzkie
karma - odpowiedzialność każdej istoty za własne czyny
ewolucja - cały wszechświat - od ludzi po gwiazdy - dąży do doskonałości i zjednoczenia z Absolutem
uniwersalne braterstwo ludzkości

[edytuj] Siedmioraka istota człowieka

Według teozofii, człowiek jest istotą zawierającą w sobie 7 form istnienia, różniących się trwałością i doskonałością;

ciało fizyczne
prana (energia życiowa)
ciało eteryczne (tzw. sobowtór)
dusza zwierzęca (siedziba namiętności)
intelekt
jaźń (dusza duchowa)
duch (emanacja absolutu)

Tylko trzy ostatnie elementy są nieśmiertelne i tworzą razem duszę. Po śmierci dusza jednoczy się z absolutem, wchodząc w stan niczym nie zmąconego szczęścia, zwany dewachanem.