USS Kearsarge (BB-5)

Z Wikipedii

Historia
USS Kearsarge (BB-5)

Położenie stępki	30 czerwca 1896
Wodowanie	24 marca 1898
Oddanie do służby	20 lutego 1900
Wycofanie ze służby	10 maja 1920
Status okrętu	sprzedany na złom 9 sierpnia 1955
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	11 540 ton
Długość	114,4 metra
Szerokość	22 metry
Zanurzenie	7,2 metra
Prędkość	16 węzłów
Załoga	553 ludzi
Uzbrojenie	4 × 330 mm 4 × 203 mm 14 × 152 mm 20 × 57 mm (6 funtów) 8 × 37 mm (1 funt) 4 x 7,62 mm karabiny maszynowe
Galeria w Wikimedia Commons

USS Kearsarge (BB-5) – amerykański pancernik, okręt główny swojego typu. Był pierwszym okrętem United States Navy nazwanym, ustawą Kongresu, nazwą pochodzącą od amerykańskiego slupa wojennego z okresu wojny secesyjnej "Kearsage".

Stępkę okrętu położono w stoczni Newport News Shipbuilding Company 30 czerwca 1896. Jednostkę zwodowano 24 marca 1898, matką chrzestną była pani Herbert Winslow, krewna komandora Johna A. Winslowa, który dowodził slupem "Kearsage" w czasie jego bitwy z "Alabama". Pancernik wcielono do służby 20 lutego 1900, pierwszym dowódcą został komandor Wiliam M. Golger.

Spośród wszystkich pancerników oznaczanych symbolem BB, z których 57 zostało zwodowanych i pływało pod amerykańską banderą oraz czwartej jednostki typu Colorado, sześciu pancerników typu South Dakota (których budowa została przerwana przez traktat waszyngtoński) oraz dwóch pancerników typu Iowa ("Illinois" i "Kentucky") i pięciu typu Montana "Kearsage" był jedynym pancernikiem nie noszącym nazwy pochodzącej od stanu.

"Kearsage" został okrętem flagowym North Atlantic Station i pływał w pobliżu atlantyckiego wybrzeża Stanów Zjednoczonych i na Morzu Karaibskim. Od 3 czerwca 1903 do 26 lipca 1903 służył krótko jako okręt flagowy Eskadry Europejskiej (ang. European Squadron). W tym czasie zawinął najpierw do Kilonii. Tam 26 czerwca 1903 wszedł na pokład z wizytą cesarz Wilhelm II, a 13 lipca książę Walii, który wkrótce miał się zostać Jerzym V. Pancernik wrócił do Bar Harbor 26 lipca 1903 i wznowił obowiązki okrętu flagowego Floty Północnego Atlantyku (ang. North Atlantic Fleet). 1 grudnia 1903 wypłynął z Nowego Jorku w rejs do zatoki Guantanamo, gdzie 10 grudnia Stany Zjednoczone formalnie przejęły w posiadanie Guantanamo Naval Reservation. Po przeprowadzeniu manewrów na Morzu Karaibskim, okręt poprowadził Północnoatlantycką Eskadrę Pancerników (ang. North Atlantic Battleship Squadron) do Lizbony, gdzie miała miejsce wizyta króla Portugalii 11 czerwca 1904. Następnie okręt popłynął do zatoki Phaleron w Grecji, gdzie świętował Czwarty Lipca wraz z królem Grecji Jerzym I i jego synem oraz innymi szlachetnie urodzonymi osobami. Eskadra w ramach wizyty dobrej woli odwiedziła Korfu, Triest i Fiume, 29 sierpnia 1904 powrócił do Newport.

Do 31 marca pozostał okrętem flagowym Floty Północnego Atlantyku, zastąpił go w tej roli pancernik "Maine" (BB-10). Nadal jednak brał udział w operacjach floty. 13 kwietnia 1906 w czasie ćwiczeń artyleryjskich w pobliżu przylądka Cruz na Kubie przypadkowy zapłon ładunku prochowego do działa kal. 330 mm spowodował śmierć dwóch oficerów i ośmiu innych członków załogi. Czworo ludzi zostało poważnie rannych. Okręt został przydzielony do Drugiej Eskadry Czwartego Dywizjonu i 16 grudnia 1907 wypłynął w składzie Wielkiej Białej Floty. Jej pierwszym celem było dotarcie do zachodniego wybrzeża USA przez opłynięcie przylądka Horn (Kanał Panamski nie był wtedy jeszcze ukończony). Płynąc z Hampton Roads wzdłuż wybrzeża Ameryki Południowej dotarł do San Francisco. Następnie przez Hawaje, Australię, Nową Zelandię, Filipiny, Japonię dotarł do Cejlonu. Przeszedł przez Kanał Sueski i po odwiedzeniu portów śródziemnomorskich wrócił na wschodnie wybrzeże USA. Roosevelt dokonał powtórnego przeglądu floty w czasie jej powrotu do Hampton Roads 22 lutego 1909, w dniu urodzin Waszyngtona.

4 września 1909 "Kearsage" został wycofany ze służby w Philadelphia Navy Yard w celu modernizacji. 23 czerwca 1915 został ponownie włączony do pełnej służby, do 17 września operował wzdłuż wybrzeża Atlantyku, wtedy opuścił Fildelfię, by wysadzić oddział marines w Veracruz. Pozostawał w pobliżu tego meksykańskiego portu od 28 września 1915 do 5 stycznia 1916. Następnie przewiózł marines do Nowego Orleanu, po czym 4 lutego 1916 w Filadelfii dołączył do Atlantyckiej Floty Rezerwowej (ang. Atlantic Reserve Fleet). Na pancerniku szkolili się rezerwiści z rezerwy morskiej stanów Maine i Massachusetts do czasu, gdy Stany Zjednoczone weszły do I wojny światowej. Okręt wyszkolił tysiące artylerzystów i członków obsady maszynowni okrętowych, pływając po Atlantyku od Bostonu do Pensacola. Wieczorem 18 sierpnia 1918 "Kearasage" uratował dwudziestu sześciu rozbitków z norweskiej barki "Nordhav", która została zatopiona przez niemiecki okręt podwodny U-117. Ocalałych wysadził w Bostonie.

[edytuj] Przeróbka na dźwig pływający

Stary pancernik jako "Crane Ship No. 1"

Do 29 maja 1919 "Kearsage" kontynuował służbę jako okręt szkolny dla mechaników, potem zabrał na pokład podchorążych (ang. midshipan) z United States Naval Academy. Odbył z nimi rejs do Indii Zachodnich i 29 sierpnia wysadził ich w Annapolis. Następnie udał się do Philadelphia Navy Yard, gdzie 10 maja 1920 został wycofany ze służby i rozpoczęła się jego przeróbka na dźwig pływający. Otrzymał nowy numer klasyfikacyjny AB-1 5 sierpnia 1920.

W ramach przebudowy Kearsage otrzymał dźwig o udźwigu 250 ton i został wyposażony w bąble kadłubowe, które dawały mu większą stabilność. Pływający dźwig uczestniczył w wielu pracach przez następne dwadzieścia lat. Jedną z nich było podniesienie zatopionego okrętu podwodnego Squalus w pobliżu wybrzeża New Hampshire. 6 listopada 1941 został przemianowany na Crane Ship No. 1, co pozwoliło na przyznanie nazwy "Kearsage" lotniskowcowi CV-12 (ukończonemu jednak jako USS "Hornet"), a później CV-33. Były pancernik kontynuował służbę i miał udział w amerykańskich zwycięstwach w czasie II wojny światowej. Pomagał przy przenoszeniu dział, wież artyleryjskich, płyt pancerza i innych ciężkich ładunków przy budowie nowych pancerników "Indiana" (BB-58) i "Alabama" (BB-60), nowych krążowników "Savannah" (CL-42) i "Chicago" (CA-29) oraz przy pracach z działami starego pancernika "Pennsylvania" (BB-38).

W 1945 dźwig pływający został przeholowany do San Francisco Naval Shipyard, gdzie asystował przy budowie lotniskowców "Hornet" (CV-12), "Boxer" (CV-21) i przebudowie lotniskowca "Saratoga" (CV-3). Okręt opuścił zachodnie wybrzeże USA w 1948, zakończył służbę w Boston Naval Shipyard. Nazwę okrętu (Crane Ship No. 1) skreślono z rejestru floty 22 czerwca 1955. 9 sierpnia 1955 pancernik został sprzedany na złom.

[edytuj] Bibliografia

Alden, John D. American Steel Navy: A Photographic History of the U.S. Navy from the Introduction of the Steel Hull in 1883 to the Cruise of the Great White Fleet. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0870212486
Friedman, Norman. U.S. Battleships: An Illustrated Design History. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1985. ISBN 0870217151
Reilly, John C. and Robert L. Scheina. American Battleships 1996-1923: Predreadnought Design and Construction. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1980. ISBN 0870215248