Władysław Glass

Z Wikipedii

Władysław Glass (zginął 1918) - Polak, generał major Armii Imperium Rosyjskiego.

W styczniu 1918 inspektor naczelny Polskiej Siły Zbrojnej na Ukrainie, gen. Eugeniusz de Henning-Michaelis mianował go dowódcą 4 Dywizji Strzelców Polskich. ^[1] Dywizja formuje się w Sorokach na Besarabii w składzie II Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Jana Stankiewicza. Wacław Lipiński określił go, jako „w ogóle z polskością prawie nie związanego” i zarzucił mu oraz gen. Stankiewiczowi niewykorzystanie szansy na liczebne wzmocnienie korpusu w okresie demobilizacji armii rosyjskiej. Zdanie to podzielił Mieczysław Wrzosek uznając ich za nieporadnych i pozbawionych zdolności organizatorskich. W tym samym czasie Rumunia pokonana przez państwa centralne została zobowiązana do rozbrojenia wszystkich obcych formacji wojskowych stacjonujących na jej terytorium, w tym na przyłączonym obszarze Besarabii. Komitet Wykonawczy Związku Wojskowych Polaków Frontu Rumuńskiego podejmuje decyzję o przeniesieniu korpusu na wschód. Z decyzją komitetu nie zgodzili się generałowie Stankiewicz i Glass, którzy „uważali, że korpus jest w tym celu stworzony, by umożliwić zbiorowy powrót żołnierzy do domów” lecz nie zajęli jednoznacznego stanowiska i pozostawili żołnierzom swobodę w podjęciu decyzji. Niejednoznaczna postawa generałów spotkała się z sprzeciwem żołnierzy przede wszystkim z II Brygady Legionów. 15 marca tego roku Komitet Wykonawczy ZWP FR został zastąpiony przez Radę Naczelną II Korpusu Polskiego. 28 marca Rada Naczelna usunęła generałów Stankiewicza i Glassa z zajmowanych stanowisk. Generał Glass udał się do Winnicy, do miejsca postoju dowódcy III Korpusu Polskiego. Razem z nim udał się cały sztab dywizji, część taborów i szpital dywizyjny. Łącznie 79 oficerów i 380 żołnierzy. 10 czerwca po kapitulacji korpusu gen. Glass udał się na teren operacyjny Armii Ochotniczej. W końcu 1918 w Odessie został zamordowany przez bolszewików.

[edytuj] Źródła:

• Mieczysław Wrzosek, Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914-1918, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1990, ISBN 83-214-0724-2, 403, 404, 421, 422,
• 4 Dywizja Piechoty - Zmechanizowana 1808-1994. Zarys dziejów, red. nauk. Grzegorz Nowik, Tadeusz Rawski, Ministerstwo Obrony Narodowej, Departament Stosunków Społecznych, Wydawnictwo "Bellona", Warszawa 1994, ISBN 83-1108377-0, s. 52, 53, 184,
• Wacław Lipiński, Walka zbrojna o niepodległość Polski w latach 1905-1918, Oficyna Wydawnicza Volumen, Warszawa 1990, ISBN 83-85218-00-9, s. 287, 288, 295, 296,
• H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", Pruszków 1998.

Przypisy