Włodzimierz Dąbrowski

Z Wikipedii

Włodzimierz Dąbrowski (11 sierpnia 1892 w Cieszynie, zm. 1942 w Auschwitz-Birkenau) - polski adwokat, działacz niepodległościowy na Śląsku, chrześcijański demokrata i polityk sanacji.

Uczestniczył w trzecim powstaniu śląskim. W latach 1920-1921 kierował Wydziałem Prezydialnym Komitetu Plebiscytowego w Będzinie, działał w Naczelnej Radzie Ludowej na Górnym Śląsku.

Po studiach prawniczych w Paryżu i Wiedniu, gdzie zdobył doktorat, zdał egzamin adwokacki. Po 1922 roku kierował pracami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach oraz szefował Śląskiej Radzie Adwokackiej.

Po 1926 roku przeszedł na stronę sanacji, był członkiem Narodowo-Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy (NChZP) i z jego ramienia piastował funkcję komisarycznego przewodniczącego rady miejskiej w Katowicach.

Posłował w latach 1930-39 do Sejmu Śląskiego. W latach 1930-32 i 1935-39 pełnił również funkcję wicemarszałka tego gremium.

W latach 1939-42 ukrywał się przed Niemcami w Rabce, gdzie został aresztowany i wywieziony do Oświęcimia. Zginął w obozie koncentracyjnym.

Autor publikacji: Rok walki o rządy na Śląsku Cieszyńskim (wyd. 1919), Kwestię cieszyńską (1923), Górny Śląsk w walce o zjednoczenie z Polską (1923), Autonomia województwa śląskiego

[edytuj] Źródła

• Golec J., Bojda S., Słownik biograficzny ziemi cieszyńskiej, t. 2, Cieszyn 1995, s. 43
• Rechowicz H., Sejm Śląski 1922-1939, Katowice 1971