Wałczenie
Z Wikipedii
Wałczenie – wymowa ł jak u niezgłoskotwórczego (w zapisie fonetycznym [w], spotykana w języku polskim od XVI-XVII w. Wymowa taka pojawiła się początkowo na wsi (chłopi) i wśród warstw niewykształconych, a obecnie jest ogólnie przyjętą normą. Przedniojęzykowo-zębowe ł, zwane scenicznym, (w zapisie fonetycznym [ɫ]) występuje współcześnie jedynie w gwarach kresowych, na scenie rzadko.
Proces przechodzenia [l] i [ɫ] w samogłoskę lub półsamogłoskę występuje w wielu językach indoeuropejskich:
- w niektórych dialektach języka angielskiego (np. w Estuary English) [l] jest zastępowane przez [o], [ʊ] lub [w] w pozycji przed spółgłoską lub w wygłosie; por. też wymowę w literackim języku angielskim: folk [feuk] 'lud', yolk [jeuk] 'żółtko'
- w języku niderlandzkim połączenia olt old przeszły w out oud
- w brazylijskiej odmianie języka portugalskiego zamiast standardowego [ɫ] wymawia się [w], np. Gilberto brzmi [ʒiwˈbɛxtu]
- w języku serbsko-chorwackim wygłosowe [l] przeszło w [ɔ]: čital > čitao
- w języku słoweńskim [l] w wygłosie lub przed spółgłoską przechodzi w [w], np. igral wymawiane jest [iˈgraw], a igralka [iˈgrawka]