Walerian Orłowski

Z Wikipedii

ppłk Walerian Hildegard Orłowski (ur. 17 września 1893 w Kimpolung, zg. w Katyniu (uroczysko Kozie Góry) w 1940) - oficer Wojska Polskiego oraz armii austro-węgierskiej (za czasów Franciszka Józefa I).

Wywodzi się z inteligenckiej rodziny emigrantów polskich osiadłych w Rumunii. Należał do Towarzystwa "Sokół" oraz "Polowej Drużyny Młodych". Egzamin maturalny złożył w grecko-orientalnej szkole realnej w Czerniowcach. Studia podejmuje na Uniwersytecie w Czerniowcach, przerwane ze względu na wybuch I wojny światowej.

Służbę wojskową rozpoczyna w armii austro-węgierskiej, w której kolejno awansuje na: chorążego (luty 1915), podporucznika (październik 1915), porucznika (listopad 1917). W jej ramach bierze udział w walkach na froncie rosyjskim w Karpatach oraz na froncie włoskim ( bitwy pod Monte Lamperla, Asiago i nad Piavą).

Po rozpadzie Cesarstwa Austro-Węgier popada w niewolę włoską, gdzie zgłasza się do powstających we Włoszech formacji polskich. Pełni funkcję dowódcy kompanii piechoty w Armii gen. Józefa Hallera stacjonującej w Santa Marie, a po awansie na stopień kapitana dowódcy jednego z baonu stacjonującego w La Mandrii. Podczas służby w Błękitnej Armii ukończył szkołę oficerską w Casagiove'a. W czerwcu 1919 r. po przewiezieniu baonu do Polski otrzymał przydział do 15 Pułku Strzelców Polskich Armii Hallera. Po czym zostaje przeniesiony do 50 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych im. Francesco Nullo.

Po wojnie polsko-bolszewickiej pełni funkcję adiutanta taktycznego 50 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych im. Francesco Nullo stacjonującego w Kowlu (obecna Ukraina). Po awansie w 1924 r. do rangi majora zostaje dowódca baonu w tymże pułku, funkcję tą pełni do 1927 r. W 1927 r. zostaje przeniesiony do Powiatowej Komisji Uzupełnień w Dębicy, której w 1929 r. zostaje komendantem.

W czasie ewakuacji PKU we wrześniu 1939 r. trafia do niewoli sowieckiej. Zostaje osadzony w Kozielsku. Dnia 7 kwietnia 1940 r. przewieziony do Katynia, gdzie zostaje zamordowany przez NKWD.