Wierzba pięciopręcikowa
Z Wikipedii
Wierzba pięciopręcikowa | |
Systematyka wg Reveala | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | wierzbowce |
Rodzina | wierzbowate |
Rodzaj | wierzba |
Gatunek | wierzba pięciopręcikowa |
Nazwa systematyczna | |
Salix pentandra L. | |
Galeria zdjęć i grafik |
Wierzba pięciopręcikowa, wierzba laurowa (Salix pentandra) – gatunek krzewu lub drzewa, należący do rodziny wierzbowatych. Występuje w Europie. W Polsce rośnie na całym niżu.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Krzew lub małe drzewo o kulistym pokroju. Osiąga wysokość do 13 m .
- Łodyga, Pień
- Młode gałązki czerwonobrunatne, starsze gałęzie i pień szare. Pędy skrócone nigdy nie wyrastają. Pączki co 3–4 cm, nieco odstające, nagie i silnie połyskujące.
- Liście
- Lancetowate lub jajowato-eliptyczne o długości ok. 12 cm, szerokości 3–4 cm, gęsto rozmieszczone na pędach. Na górnej stronie ciemnozielone i silnie połyskujące, spodem jasnozielone i matowe. Brzegi liścia gruczołowato ząbkowane, również na górnej powierzchni ogonka liściowego liczne gruczołki. Przylistki odpadają bardzo wcześnie, tak, że zwykle nie obserwuje się ich na krzewie.
- Kwiaty
- Roślina dwupienna. Kwiatostany męskie i żeńskie, zwane kotkami, osadzone są na krótkich szypułkach. Złocistożółte męskie kwiatostany o długości trzykrotnie większej od szerokości i dwubarwnych przysadkach. Kwiaty męskie mają 5–8 owłosionych u nasady pręcików i dwa gruczoły miodnikowe. Kwiatostany żeńskie o długości 3–6 cm na szypułkach pokrytych gęsto ząbkowanymi listkami. Ich nagie na szczycie i owłosione w nasadzie przysadki są nietrwale i odpadają przed dojrzewaniem owoców. Kwiaty mają słupki na trzonkach, z nierozdzielonymi szyjkami i dwa gruczoły miodnikowe. Kwitnie później, niż inne wierzby, bo dopiero pod koniec maja i w czerwcu. Kwiaty z miodnikami, zapylane przez owady.
- Owoc
- Torebka zawierająca bardzo drobne nasiona z licznymi włoskami, rozsiewane przez wiatr.
- Biotop, wymagania
- Rośnie na wilgotnych łąkach, rozlewiskach rzecznych, bagnach, torfowiskach. Nie ma specjalnych wymagań co do gleby. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla Cl/O/All. Alnetea glutinosae i Ass. Salicetum pentandro-cinereae[1]
[edytuj] Zmienność
Tworzy mieszańce z w. białą, w. kruchą, w. migdałową, prawdopodobnie także z w. czerniejącą, w. rokitą, w. śląską, w. szarą, w. uszatą.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza:
- Surowiec zielarski : kora (Cortex Salicis) zawiera flawonoidy, kwasy organiczne oraz glikozydy. Najważniejszym z nich jest glikozyd fenolowy – salicyna. Korę zbiera się z 2–3 letnich gałęzi wczesną wiosną, gdy ruszają soki i łatwo jest ją oddzielić od drewna. Korę suszyć można zarówno w ciemnych, jak i jasnych pomieszczeniach. Do celów leczniczych wykorzystywana może być również kora wierzby białej, wierzby purpurowej, wierzby kruchej i wierzby wiciowej[2].
-
- Działanie : Salicyna ma działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie już nie pozyskuje się do celów leczniczych kory wierzby, gdyż jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). Napar z kory wierzby nie oddziałuje tak szkodliwie na żołądek, jak aspiryna, mimo,że działa równie skutecznie. W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego[2].
- Roślina ozdobna: ze względu na swoje błyszczące, jakby lakierowane liście i gęsty pokrój bywa sadzona, jako roślina ozdobna.
[edytuj] Bibliografia
- W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
Przypisy
- ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- ↑ 2,0 2,1 Anna Mazerant-Leszkowska: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.