Wierzbie (powiat nyski)

Z Wikipedii


Wierzbie
Województwo	opolskie
Powiat	nyski
Gmina	Łambinowice
Sołtys	Lucy Maria Gaura
Powierzchnia	11,72 km²
Położenie	50° 31' 60'' N 17° 36' 00'' E
Wysokość	200 m n.p.m.
Liczba mieszkańców (2004) • liczba ludności	639
Strefa numeracyjna (do 2005)	077
Kod pocztowy	48-316
Tablice rejestracyjne	ONY
Położenie na mapie Polski Wierzbie

Wierzbie – wieś w Polsce położona w województwie opolskim, w powiecie nyskim, w gminie Łambinowice.

Miejscowość należy administracyjnie do województwa opolskiego. We wsi działa Stowarzyszenie Przyrodniczo-Kulturowe Panorama Wierzbia . W roku 2007 Wierzbie zdobyło dwa I miejsca w konkursie Urzędu Marszałkowskiego Województwa Opolskiego "Piękna wieś opolska", w kategoriach: "Najlepszy projekt odnowy wsi" oraz "Najlepszy start w Odnowie wsi".

Zabytki Wierzbia: kościół Podwyższenia Krzyża Świętego (1905-1906), kaplica (1795), lapidarium, pozostałość parku podworskiego (XVIII-XIX w.).

Pomniki przyrody: 2 platany klonolistne, 8 dębów

Ciekawostki Wierzbia: - największy świerk (Picea abies) Opolszczyzny, - największe torfowisko przejściowe województwa opolskiego (na granicy wsi)

[edytuj] Historia

Tereny obecnej wsi mają długą historię, sięgającą daleko wcześniej od pierwszych zapisek w dokumentach, pochodzących z 1442 roku. Istnieją materialne dowody na to, że ślady osadnicze na obszarze wsi Wierzbie wywodzą się z czasów prehistorycznych i starożytnych, szczególnie zaś z mezolitu i neolitu oraz z epoki brązu. Osadnictwo na szerszą skalę rozwinęło się tu jednak z początkiem średniowiecza, a opierało się najpewniej o skraj dawnej Puszczy Śląskiej.

Miejscowość położona na granicy Księstwa Niemodlińskiego z Nyskim Księstwem Biskupim często zmieniała swoich właścicieli. Obejmowały ją, jak i odrębne dobra ziemskie Wierzbie m.in. rodziny Dluhomil, Schaffgotsch, Burghauss, Drescher, Puckler, Praschma i Strachwitz. Niemal od początku, rozumianego jako początek źródłowo pisany, aż do 2 poł. XIX wieku Wierzbie podlegało hrabstwu Korfantów (Herrschaft Friedland). Osiedlenie się w roku 1873 Alexandra von Strachwitz rozpoczyna tworzenie majątku opartego na zasadzie majoratu. Z tego czasu pochodzi dawna zabudowa folwarczna i park dworski.

Jak się wydaje do czasów II wojny światowej wieś nie była areną wojennych potyczek, jednakże uległa spustoszeniu w trakcie wojny trzydziestoletniej.

Aż do roku 1921, a więc roku powołania samodzielnej parafii, Wierzbie podlegało parafii Przechód. W roku 1795 z fundacji Burghaussów z Korfantowa we wsi powstaje barokowa kaplica Krzyża Świętego, pełniąca funkcję kościoła filialnego, zaś w 1905–1906 roku zostaje wzniesiony, trzeci pod względem wielkości w dawnym powiecie niemodlińskim, neoromański kościół Podwyższenia Krzyża Świętego.

Od końca XVIII wieku w Wierzbiu istnieje szkoła, w której zatrudniano początkowo dwóch nauczycieli. W najlepszym, 1880 roku, placówka kształciła 256 uczniów. Najbujniejszy rozwój przeżywała wieś od połowy XIX wieku. Z 491 mieszkańców w 1830 roku liczba ludności Wierzbia zwiększyła się do 1013 w roku 1861. W tym też czasie zmienia się nieco charakter miejscowości. Ze wsi typowo rolniczej przekształca się w wieś usługowo–rolniczą. W 1 poł. XX wieku powstaje m.in. Fabryka Butów Sieberta, zatrudniająca nawet do 50 osób, Fabryka Siatki Ogrodzeniowej oraz liczne rodzinne zakłady rzemieślnicze. Jako że wieś słynęła wówczas z hodowli bydłem, organizowano tu coroczne jarmarki.

W roku 1940 (1938) w Wierzbiu powstaje niemieckie lotnisko wojskowe, pełniące początkowo funkcję lotniska ćwiczebnego. Pod koniec wojny do funkcjonującej tu jednostki myśliwskiej, w ramach Jagdschwader 52, dołączono także jednostkę szturmową. Na lotnisku przebywał m.in. as niemieckiego myślistwa Erich Hartmann (1945 r.), oraz prawdopodobnie, jako jeniec, jeden z najsłynniejszych pilotów brytyjskich Douglas Bader. II wojna światowa oszczędziła wieś. Niestety szacuje się, że około 30 mieszkańców wsi to ofiary zawieruchy końca wojny i okresu bezpośrednio powojennego. Zaraz po wojnie liczba ludności Wierzbia wynosiła niespełna 700 osób. Nowoprzybyli repatrianci pochodzili głównie z województw: wołyńskiego, lwowskiego i tarnopolskiego.