Wiszące ogrody Semiramidy

Z Wikipedii

Wyobrażenie wiszących ogrodów Babilonu (Martin Heemskerck). Na dalszym planie Wieża Babel

Wiszące ogrody królowej Semiramidy w Babilonie zalicza się do siedmiu cudów świata. Podobno zostały zbudowane na polecenie króla Nabuchodonozora II w VI w. p.n.e., który podarował je swojej żonie, Amytis, ponieważ po przyjeździe do Babilonu bardzo tęskniła za bujną zielenią ojczystego kraju – Medii. Niejasne jest dlaczego nazwano je imieniem Semiramidy, asyryjskiej królowej, która żyła dwa wieki wcześniej. Owe ogrody musiały istnieć ze względu na wzmianki o nich występujące w wielu źródłach historycznych z tamtego okresu (pisali o nich m.in. Strabon i Diodor Sycylijski). Ponadto wykopaliska przeprowadzone w miejscu ich hipotetycznego położenia wykazały obecność pozostałości rozległego pałacu Nabuchodonozora II.

Dachy, na których zasadzono rośliny, były wykonane z materiałów nieprzepuszczających wody, takich jak smoła i ołów, dlatego nie przeciekały podczas nawadniania. Składały się z ponad 100 tarasów zbudowanych jeden nad drugim i wypełnionych taką ilością ziemi, że rosły na nich drzewa. Ogrody te zostały założone w VII wieku p.n.e. Zwisające z tarasów pnącza zakrywały mury, co sprawiało wrażenie, że te piękne rośliny zawieszone są w powietrzu. Do ich nawadniania używano wody z rzeki Eufrat, którą dostarczano na poszczególne poziomy za pomocą sieci wodociągowych.

Ogrody Semiramidy wg wyobrażeń z pocz. XX wieku

Zobacz galerię na Wikimedia Commons:
Wiszące ogrody Semiramidy

To jest tylko zalążek artykułu historycznego. Jeśli możesz, rozbuduj go.