Wysoczyzna Wieruszowska

Wysoczyzna Wieruszowska

Prowincja	Niż Środkowoeuropejski
Podprowincja	Niziny Środkowopolskie
Makroregion	Nizina Południowowielkopolska
Mezoregion	Wysoczyzna Wieruszowska
Powierzchnia • ogółem • w Polsce	1 171 km² 1 171 km²
Zajmowane jednostki administracyjne	Polska: woj. łódzkie woj. wielkopolskie woj. opolskie

Wysoczyzna Wieruszowska, również Wysoczyzna Bolesławiecka lub Próg Wieruszowski (318.24) – mezoregion fizycznogeograficzny w środkowej Polsce, stanowiący południowo-zachodnią część Niziny Południowowielkopolskiej. Region graniczy od północy z Wysoczyzną Złoczewską i Kotliną Grabowską, od północnego-zachodu ze Wzgórzami Ostrzeszowskimi, od południowego-zachodu i południa z Równiną Oleśnicką a od południowego-wschodu i wschodu z Progiem Woźnickim, Obniżeniem Liswarty, Progiem Herbskim, Obniżeniem Krzepickim i Wyżyną Wieluńską. Wysoczyzna Wieruszowska leży na pograniczu trzech województw: łódzkiego, wielkopolskiego i opolskiego.

Mezoregion jest zdenudowaną równiną morenową tworzącą równoleżnikowy łukowy pomost między sąsiednimi wyżynami. Specyficzną cechą geomorfologiczną regionu jest występowanie tzw. kęp wysoczyznowych (np. Opatowska, Siemianicka, Mikorzyńska, Wójcińska, Żdżarska), poprzecinanych obniżeniami. Przez Wysoczyznę Wieruszowską przepływa górna Prosna. Główne drzewostany regionu to sosna i dąb a na wyższych obszarach również buk i jodła z elementami górskiego runa, choć zalesienie na ogół jest niewielkie.

Jedynymi ośrodkami miejskimi regionu są Kępno, Wieruszów (na pograniczu) i Byczyna. Ponadto leżą tu wsie Bralin, Skomlin, Baranów, Opatów, Łubnice, Trzcinica, Łęka Opatowska i Bolesławiec.

J. Kondracki, Geografia regionalna Polski, PWN, Warszawa 2002 (ISBN 83-01-13897-1)
Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, PWN, Warszawa 1998, (ISBN 83-01-12677-9)