Zając bielak
Z Wikipedii
| Zając bielak | |||||||||||||||||||||||||||||
 |
|||||||||||||||||||||||||||||
| Systematyka | |||||||||||||||||||||||||||||
| Domena | eukarioty | ||||||||||||||||||||||||||||
| Królestwo | zwierzęta | ||||||||||||||||||||||||||||
| Typ | strunowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podtyp | kręgowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gromada | ssaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Podgromada | ssaki żyworodne | ||||||||||||||||||||||||||||
| Szczep | łożyskowce | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rząd | zajęczaki | ||||||||||||||||||||||||||||
| Rodzina | zającowate | ||||||||||||||||||||||||||||
| Gatunek | zając bielak | ||||||||||||||||||||||||||||
| Nazwa systematyczna | |||||||||||||||||||||||||||||
| Lepus timidus | |||||||||||||||||||||||||||||
| Status ochronny | |||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||
| Zasięg występowania | |||||||||||||||||||||||||||||
 Zasięg występowania |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Systematyka w Wikispecies |
|||||||||||||||||||||||||||||
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
|||||||||||||||||||||||||||||
.gif/240px-Horizontal_rule_line_(black-blue).gif){kind=small}
Zając bielak (Lepus timidus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych. Zamieszkuje on głównie północne rejony Europy i Azji. Znany jest głównie z tego że okresowo zmienia ubarwienie.
Spis treści |
[edytuj] Charakterystyka
[edytuj] Wygląd
W lecie futro tego zająca na grzbiecie pokrywają czerwonobrązowe lub brązowoszare cętki. Futro na zadzie jest czerniawe a na szyi brązowe. Końce uszu są czarne. Dolna połowa ogona jest biała, a górna brązowawa. Zimą jego sierść jest cała biała. Palce stóp są długie i gęsto owłosione, a dzięki możliwości szerokiego rozpościerania ich mogą pełnić rolę rakiet śnieżnych. Przystosowane są doskonale do biegania po miękkim śniegu.
[edytuj] Wymiary
Długość: do 67 cm (w tym ogon do 6,5 cm), masa: 2-5,8 kg. Jest nieco mniejszy od zająca szaraka, ma krótsze uszy (do 10,5 cm). Gdy się je położy sięgają końca pyszczka.
[edytuj] Tryb życia
Bielak, podobnie jak inne zające, ratuje się przed drapieżnikami ucieczką. Nie kopie nor w ziemi, jak czynią to jego krewniacy - króliki. Żeruje głównie nocą, dzień spędzając na czuwaniu, ukryty w zaroślach. Jego naturalnymi wrogami są tylko ryś, piesiec i sowa śnieżna.
[edytuj] Występowanie
Zając bielak występuje na Półwyspie Skandynawskim, na Syberii, w Mongolii i Mandżurii, a także w Alpach, Irlandii oraz w północno-wschodniej części Polski.
[edytuj] Biotop
Spotkać go można głównie w lasach oraz w dolinach rzek, gdzie lubi przebywać w silnie zarośniętych krzewami i drzewami zaroślach, które zapewniają mu bezpieczne schronienie.
[edytuj] Pokarm
Na żer wychodzi zwykle nocą. Pokarm bielaka w lecie stanowi soczysta roślinność zielna, jagody i grzyby. W zimie natomiast ożdywia się korzeniami, korą grzew oraz sianem.
[edytuj] Rozród i rozwój
Okres rozrodu trwa od lutego-marca do września-października w zależności od stref klimatycznych. Ciąża trwa od 47 do 53 dni, średnio 50 dni. Przeciętna wielkość miotu u bielaka zawiera się w granicach 2-8, częściej 3-5. Młode rodzą się z otwartymi oczami, owłosione i od razu ruchliwe. Ssą matkę przez około 3 tygodnie. Po 10 dniach zaczynają żerować samodzielnie. Dojrzałość płciową osiągają w wieku 10-12 miesięcy. Fizjologiczna długość życia bielaka nie jest znana. Najstarszy zając znakowany w Szkocji miał 6 lat. Bielak wyprowadza w sezonie rozrodu od 1 do 3 miotów. Na terenach o łagodniejszym klimacie parkoty zaczynają się w lutym, a pierwszy miot przychodzi na świat w kwietniu. W wiosennym rozrodzie uczestniczą nie wszystkie samice. Drugi miot ma miejsce w czerwcu lub na początku lipca. W tym okresie ogół samic uczestniczy w rozrodzie. Jest to miot decydujący o wielkości przyrostu młodych w danym roku. W trzecim miocie uczestniczy niewielka liczba samic w populacji.
[edytuj] Ochrona
W Polsce jest gatunkiem chronionym prawnie.
[edytuj] Bibliografia
- Elżbieta Fido-Drużyńska: Ssaki Polski. Atlas. Warszawa: Wyd. Szkolne i Ped., 1995. ISBN 83-02-04976-X.
