Zbigniew Miller

Z Wikipedii

Zbigniew Miller (ur. 5 lutego 1905, zm. 29 listopada 1985) – polski szachista, dziennikarz, działacz i sędzia szachowy.

W szachy grał od siódmego roku życia. Do 1939 należał do szerokiej czołówki polskich szachistów, występował w turniejach razem z Dawidem Przepiórką i Mieczysławem Najdorfem, był również brany po uwagę jako kandydat do drużyny olimpijskiej. Posiadał tytuł mistrza. W 1948 wystąpił w finale mistrzostw Polski, rozegranym w Krakowie.

W historii polskich szachów zapisał się jako działacz i dziennikarz. W latach 1946-1947 oraz 1952-1954 pełnił funkcję Prezesa Polskiego Związku Szachowego. W roku 1952 był kapitanem polskiej drużyny na szachowej olimpiadzie w Helsinkach oraz delegatem na kongresie FIDE. W 1954 przetłumaczył na język polski książkę Paula Keresa Teoria debiutów szachowych. Od 1947 był stałym współpracownikiem miesięcznika Szachy, w którym prowadził Kącik sędziowski. W 1956 r. otrzymał tytuł sędziego klasy międzynarodowej.

Za swoje zasługi oznaczony został Krzyżem Virtuti Militari, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem 10-lecia Polski Ludowej.

[edytuj] Źródła

• "Szachy" nr 3/86
• W.Litmanowicz, J.Giżycki, "Szachy od A do Z", tom I, Warszawa 1986, str. 620-621