Ziemia choszczeńska

Z Wikipedii

Artykuł wymaga poszerzenia.

Ziemia choszczeńska - terytorium historyczne na rubieżach Polski i Pomorza w czasach średniowiecza. W 1269 r. wkroczyli na te ziemie margrabiowie brandenburscy z dynastii askańskiej, a do 1285 r. podporządkowali sobie całą ziemię choszczeńską, która została włączona do Nowej Marchii.

Termin ziemia choszczeńska (łac. Terra Arnswaldensis) zapisany został po raz pierwszy w 1289 r. i dotyczył obszaru, który określał landbuch Ludwika Wittelsbacha. W 1337 r. granice ziemi choszczeńskiej biegły wzdłuż miejscowości: Granowo Zamęcin, Sławęcin, Stradzewo, Recz, Suliborek, Sulibórz, Bytowo, Żółwino, Kraśnik, Drawno, Zieleniewo, Objezierze, Chłopowo. Na zachodzie sąsiadowała ona z ziemiami: Stargardzką, Pyrzycką i Pełczycką (Pomorze Zachodnie), na wschodzie przylegały do niej ziemie również należące do Nowej Marchii: Strzelecka, Kaliska, Złocieniecka i Drawska. ^[1]

Spis treści 1 Przypisy 2 Literatura 3 Zobacz też 4 Linki zewnętrzne

[edytuj] Przypisy

1. ↑ dr Brzustowicz, Grzegorz Jacek: Historia ziemi choszczeńskiej (pl). www.choszczno.pl. [dostęp 19 listopada 2007].

[edytuj] Literatura

• Brzustowicz Grzegorz Jacek, Rycerstwo ziemi choszczeńskiej XIII-XVI wieku, DiG, 2004 r., ISBN 83-7181-360-0

[edytuj] Zobacz też

• Choszczno
• Ińsko
• władcy Brandenburgii

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Regionalne Towarzystwo Historyczne Ziemi Choszczeńskiej