Zygmunt Maszczyk
Z Wikipedii
 Zygmunt Maszczyk |
||
| Imię i nazwisko | Zygmunt Paweł Maszczyk | |
| Data i miejsce urodzenia |
3 maja 1945 Siemianowice Śląskie, Polska |
|
| Pseudonim | "Zyga" | |
| Pozycja | napastnik, pomocnik | |
| Wzrost | 175 cm | |
| Waga | 72 kg | |
| Kariera piłkarska | ||
|---|---|---|
| Lata | Klub | M (G) |
| 1955-1962 1963-1976 1976-1979 1979 |
Siemianowiczanka Ruch Chorzów Valenciennes FC CKS Czeladź |
310 (41) |
| Reprezentacja narodowa | ||
| Lata | Reprezentacja | |
| 1968-1976 | Reprezentacja Polski | 36 (0) |
Zygmunt Paweł Maszczyk, pseud. "Zyga" (ur. 3 maja 1945 w Siemianowicach Śląskich) – polski piłkarz grający na pozycji pomocnika lub napastnika. Reprezentant Polski, brązowy medalista z Mistrzostw Świata w 1974, złoty medalista olimpijski z 1972 i srebrny z 1976.
Zygmunt Maszczyk był wychowankiem Siemianowiczanki, w której występował w latach 1955-1962. Do Ruchu Chorzów trafił w 1963, gdzie grał aż do 1976. Dzięki doskonałemu wyszkoleniu i swojej pracowitości szybko stał się najpopularniejszym piłkarzem "Niebieskich" w tamtym czasie. W 14 sezonach na pierwszoligowych boiskach bronił barw Ruchu w 310 meczach, strzelając 41 goli, znacznie przyczyniając się do zdobycia trzech mistrzostw Polski (1968, 1974, 1975), Pucharu Polski w 1974; z drużyną dotarł do ćwierćfinału Pucharu UEFA w 1974, a później ćwierćfinału Pucharu Europy Mistrzów Krajowych w 1975. Do reprezentacji narodowej trafił w 1968, debiutując w meczu z Turcją, w sumie występując w 40 meczach, w których strzelił 2 bramki (obydwie strzelone 26 kwietnia 1972 w meczu z amatorską reprezentacją Hiszpanii w Szczecinie, wygranym 2:0). Był jednym z ulubionych zawodników kadry Kazimierza Górskiego, występując w prawie każdym meczu pełne 90 minut. Grał bardzo ambitnie, wyraźnie biegając najwięcej ze wszystkich zawodników, czym zresztą imponował wszystkim. Na Mistrzostwach Świata w 1974 był jedynym reprezentantem aktualnych, klubowych mistrzów Polski, w 7 meczach grał w sumie 592 minuty. Już przed stanem wojennym w 1981 mieszkał i pracował (w fabryce mebli) w Lüdenscheid na terenie RFN porzucając czynne uprawianie sportu. Przez organizacje sportowe został uznany Zasłużonym Mistrzem Sportu (1973), a przez państwo został odznaczony m.in. Złotym i Srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe oraz Krzyżem Kawalerskim Orła Odrodzenia Polski (1974).
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Link zewnętrzny
1 Kostka • 2 Szymanowski • 3 Gorgoń • 4 Anczok • 5 Ćmikiewicz • 6 Maszczyk • 7 Szymczak • 8 Szołtysik • 9 Deyna • 10 Lubański • 11 Gadocha • 12 Kmiecik • 13 Kraska • 14 Ostafiński • 15 Lato • 16 Marx • 17 Jarosik • 18 Szeja • 19 Gut • Trener: Górski
1 Fischer • 2 Tomaszewski • 3 Kalinowski • 4 Szymanowski • 5 Gut • 6 Gorgoń • 7 Wieczorek • 8 Bulzacki • 9 Żmuda • 10 Musiał • 11 Ćmikiewicz • 12 Deyna • 13 Kasperczak • 14 Maszczyk • 15 Jakóbczak • 16 Lato • 17 Szarmach • 18 Gadocha • 19 Domarski • 20 Kapka • 21 Kmiecik • 22 Kusto • Trener: Górski
