Antoni Marianowicz
Z Wikipedii
Antoni Marianowicz, wł. Kazimierz Jerzy Berman (ur. 23 grudnia 1923 w Warszawie, zm. 3 czerwca 2003 w Warszawie) – polski poeta, prozaik, dramaturg, tłumacz i satyryk.
Był synem Natalii Pauliny z domu Brin i Gustawa Bermana, przedsiębiorcy. Ukończył Gimnazjum im. M. Reja w Warszawie, egzamin maturalny zdając w 1942 roku na tajnych kompletach w warszawskim getcie. Tam też zaczął studiować prawo na kursach adwokata Mieczysława Ettingera. W lipcu 1942 roku wydostał się wraz z matką z getta (ojciec zmarł w 1941 roku), używając fałszywych dokumentów na nazwisko Mieczysław Chmielewski, a później Antoni Marianowicz, które przybrał po wojnie.
Po wojnie (od lutego 1945 roku) zamieszkał w Łodzi, pracując w agencji prasowej Polpress. W tym czasie rozpoczął trwającą wiele lat współpracę z satyrycznym tygodnikiem "Szpilki".
W 1946 roku wyjechał do Brukseli jako korespondent PAP, a później jako attaché Poselstwa RP w Brukseli. W 1947 roku wstąpił do PPR, a później PZPR, pozostając jej członkiem do 1980 roku. Wrócił do Warszawy w 1948, pracując jako redaktor "Przeglądu Międzynarodowego" oraz "Szpilek".
Od 1955 roku utrzymywał się z pisarstwa. Przekładał utwory literackie anglosaskie i niemieckojęzyczne, zajmował się adaptacjami sztuk teatralnych i musicali dla teatrów komediowych i muzycznych (m.in. warszawskiej Syreny), przez wiele lat współpracując z Januszem Minkiewiczem. Pisał teksty satyryczne dla radiowych, telewizyjnych i estradowych kabaretów, m.in. teatrzyku Jeremiego Przybory "Eterek", kabaretu "Stańczyk", programu telewizyjnego "Wielokropek" i "Delikatesy". Był autorem telewizyjnych przedstawień i szopek noworocznych.
Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Należał do wielu stowarzyszeń twórczych, m.in. Związku Literatów Polskich, PEN Clubu, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, w latach 1974-78 będąc jego wiceprzewodniczącym, od 1984 do 1992 członkiem zarządu, a od 1996 aż do śmierci w 2003 roku prezesem. Został pochowany na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie (W/5/5).
[edytuj] Twórczość
Marianowicz tworzył głównie formy satyryczne: wiersze, utwory estradowe, opowiadania; wydał kilkanaście zbiorów ze swoją twórczością. Napisał, przetłumaczył lub zaadaptował na scenę 45 utworów, wśród których można znaleźć można takie tytuły jak: Arszenik i stare koronki, Madame Sans-Gene, My Fair Lady, Hello Dolly!, Zorba. Przełożył na język polski humoreski i opowiadania Marka Twaina, pure nonsense'owe wiersze Edwarda Leara i Lewisa Carrolla, a także Alicję w Krainie Czarów – w jego twórczości, zarówno translatorskiej, jak i własnej, sporą część stanowiły utwory dla dzieci. Antoni Marianowicz jest także autorem wspomnień: Pchli targ (WRiTV, Warszawa 1991), Życie surowo wzbronione (Czytelnik, Warszawa 1995), Polska, Żydzi i cykliści. Dziennik roku przestępnego 1996, (Iskry, Warszawa 1999), Wyciąg na szklaną górę. Dziennik roku przestępnego 2000 (Sens, Poznań 2002).
