Antoni de Burbon-Vendôme

Z Wikipedii

Antoni de Burbon-Vendôme (1560)

Antoni de Burbon-La Marche, fr. Antoine de Bourbon, duc de Vendôme (22 kwietnia 1518 – 17 listopada 1562) - głowa rodu Burbonów w latach 1537-1562, król Nawarry w latach 1555-1562.

Urodził się w La Fère, w Pikardii (Francja), jako najstarszy syn Karola IV, księcia Vendôme (1489-1537), i jego żony Franciszki d'Alencon (zm. 1550). Jego młodszym bratem był Ludwik I, książę Condé.

20 października 1548, w Moulins poślubił Joannę d'Albret, córkę króla Henryka II d'Albret i królowej Małgorzaty d'Angoulême. W 1555 zmarł teść Antoniego i Joanna została królową Nawarry, a Antoni przez to małżeństwo został nie tylko królem, ale też hrabią Foix, Bigorre, Armagnac i Perigord oraz wicehrabią Béarn. Królestwo Nawarry od 1512 było okupawane przez Hiszpanię, a Anotni próbował uzyskać niepodległość dla Nawarry. Był gotowy do poświęcenia wszystkiego, aby osiągnąć swój cel. Nie był człowiekiem religijnym i zmieniał wyznanie kilka razy. Jego nawrócenie się na katolicyzm poróżniło go z żoną. Antoni miał też romans z Louise de la Béraudièrede l'Isle Rouhet (1530-po 1586), nazywaną la belle Rouhet, z którą miał syna:

Karola III de Burbon, arcybiskupa Rouen (1554-1610).

Herb Antoniego jako króla Nawarry

Brat Antoniego - Ludwik był przywódcą partii hugenotów (francuskich protestantów) i większość swojego życia spędził walcząc z królem Francji. Katarzyna Medycejska, królowa-regentka podczas małoletności króla Karola IX w 1561 nadała Antoniemu tytuł naczelnego generała Francji. Wtedy w 1562 jego żona pozwoliła Hugenotom przejąć kaplicę Vendôme i kościoły w mieście. Antoni zagroził, że odeśle ją do zakonu, a ona skryła się w Béarn.

Antoni był próżny i miał chwiejny charakter. Często rozczarowywał swoich zwolenników, był manipulowany przez swoich zwierzchników i wykorzystywany przez doradców. Poprowadził oblężenie Rouen i został tam śmiertelnie ranny 3 lub 13 listopada 1562. Zmarł kilka dni później w Les Andelys, Eure.