Franciszek Kleeberg
Z Wikipedii
| Franciszek Kleeberg | |
|---|---|
| ' | |
 |
|
| Życie |  Generał dywizji[1] |
| Data urodzenia | 1 lutego 1888 Tarnopol |
| Data śmierci | 5 kwietnia 1941 Weisser Hirsch |
| Kariera | |
| W służbie od | |
| Pełniona funkcja | dowódca SGO Polesie |
| Główne wojny i bitwy | bitwa pod Kockiem w wojnie obronnej 1939 r., I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
        |
|
Franciszek Kleeberg (ur. 1 lutego 1888 w Tarnopolu, zm. 5 kwietnia 1941 1941 w Weisser Hirsch k. Drezna) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Spis treści |
[edytuj] Biografia
[edytuj] Młodość
Był synem Emiliana, powstańca z 1863 i oficera kawalerii C. K. Armii, i Józefiny Kuschée (Couschée) oraz starszym bratem Julisza, generała brygady WP. Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Hranicach i złożeniu matury w Wiedniu, kontynuował naukę w Akademii Wojskowo-Technicznej w Mödling, do której wstąpił w 1905. W 1911 ukończył Szkołę Strzelecką Artylerii w Hajmasker. Dwa lata później wstąpił do Szkoły Sztabu Generalnego w Wiedniu, której nie ukończył z powodu wybuchu I wojny światowej.
[edytuj] I wojna światowa
W maju 1915 otrzymał przydział do Legionów Polskich. W tym też roku powierzono mu funkcję szefa Sztabu II Brygady Legionów, którą pełnił przez miesiąc. Następnie przez kilka miesięcy był zastępcą szefa Sztabu, a czasowo także szefem Sztabu Komendy Legionów Polskich. W czerwcu 1916 został szefem Sztabu III Brygady Legionów. W okresie od lutego do lipca 1917 podczas prowadzenia szkolenia Legionów Polskich przez Niemców w Królestwie był m.in. zastępcą dowódcy 1 Pułku Artylerii w Górze Kalwarii i jednocześnie komendantem Zjednoczonych Szkół Artylerii, po czym do końca 1917 służył w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej. Do kwietnia 1918 pełnił funkcję komendanta Kursu Wyszkolenia Artylerii w Garwolinie. W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie, w czerwcu 1918 został karnie przeniesiony do armii austro-węgierskiej i przydzielony do Sztabu 54 Brygady Piechoty.
[edytuj] Wojna polsko-bolszewicka
Do Wojska Polskiego został przyjęty w grudniu 1918. Otrzymał przydział do Sztabu Generalnego. Następnie do marca 1919 był szefem Sztabu Dowództwa "Wschód" na czele którego stał gen. Tadeusz Rozwadowski. W kwietniu 1919 objął funkcję szefa Sekcji Organizacyjnej, dwa miesiące później – zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa mianowany został pomocnikiem szefa Oddziału I Organizacyjnego-Mobilizacyjno Sztabu M.S.Wojsk[2]. W lipcu 1920 został szefem Sztabu 1 Armii, a 15 sierpnia – szefem Sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego.
[edytuj] Lata międzywojenne
7 października 1920 wyznaczony został na stanowisko szefa Sztabu Okręgu Generalnego "Poznań" w Poznaniu [3] (później Okręgu Korpusu Nr VII), które zajmował do października 1922. Do maja 1924 pełnił obowiązki dowódcy 14 Dywizji Piechoty. W tym też okresie ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców. Od czerwca 1924 do października 1925 przebywał we Francji, gdzie studiował: w École Supérieure de Guerre, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Wersalu oraz w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Metzu. Po powrocie do kraju został II dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1927 powrócił do służby liniowej, obejmując dowodzenie 29 Dywizją Piechoty stacjonującą w Grodnie.
1 stycznia 1928 prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 stycznia 1928 i lokatą 12.[4]
W 1936 mianowano go na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a w 1938 – dowódcy Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem. Stanowisko to zajmował do 8 września 1939.
[edytuj] Wojna obronna
Od 9 września dowodził Samodzielną Grupą Operacyjną "Polesie". Pod Jabłonią i Milanowem pobił wysunięte kolumny oddziałów Armii Czerwonej. 5 października 1939, po pięciodniowych walkach z Wehrmachtem pod Kockiem, złożył broń jako ostatni polski generał. Pozostał jedynym dowódcą SGO bez porażki – przeciwnik pod Kockiem został pobity, a Kleeberg został zmuszony do podpisania kapitulacji tylko z powodu braków w zaopatrzeniu i amunicji. Po bitwie dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu IVB w twierdzy Königstein koło Drezna. Zmarł 5 kwietnia 1941 w szpitalu wojskowym w Weisser Hirsch. Został pochowany na cmentarzu w Neustadt. Prezydent RP, na wniosek Naczelnego Wodza, z dniem 1 stycznia 1943 pośmiertnie awansował go do stopnia generała dywizji. W 1969 prochy gen. Franciszka Kleeberga przewieziono do kraju i 5 października złożono na cmentarzu Wojennym w Kocku.
Był żonaty z Wandą Paszkowską, miał syna Zbigniewa Kazimierza.
[edytuj] Odznaczenia
- Krzyż Komandorski, Kawalerski, Złoty i Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- 4-krotnie Krzyż Walecznych
- austro-węgierski medal zasługi wojskowej Signum Laudis
- Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej
- Krzyż Żelazny II kl.
[edytuj] Awanse
- podporucznik – sierpień 1908
- porucznik – maj 1913
- kapitan – listopad 1915
- major – sierpień 1917
- podpułkownik – grudzień 1918
- pułkownik – kwiecień 1920
- generał brygady – styczeń 1928
- generał dywizji – styczeń 1943 (pośmiertnie)
