Pearl Jam

Z Wikipedii

Pearl Jam
Pearl Jam podczas koncertu w 2005 r.
Rok założenia	1990
Pochodzenie	Seattle ( Stany Zjednoczone)
Gatunek	grunge, rock alternatywny
Wytwórnia płytowa	Epic Records J Records Ten Club
Powiązania	Mother Love Bone Temple of the Dog Green River, Wellwatter Conspiracy, Mad Season, Brad
Aktualni członkowie
Eddie Vedder Jeff Ament Stone Gossard Mike McCready Matt Cameron
Byli członkowie
Dave Krusen Dave Abruzzesse Jack Irons
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Pearl Jam to zespół grunge'owy, który powstał w 1990 roku w Seattle (USA).

Spis treści 1 Historia 1.1 Początek 1.2 Ten 1.3 Vs. i Vitalogy 1.4 No Code 1.5 Yield 1.6 Binaural 1.7 Riot Act 1.8 Pearl Jam 2 Skład 3 Dyskografia 3.1 Albumy studyjne 3.2 Kompilacje 3.3 Płyty koncertowe 3.4 DVD i VHS 3.5 Inne 4 Ciekawostki 5 Referencje

[edytuj] Historia

[edytuj] Początek

Historia Pearl Jam ma swój początek w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych XX wieku. Wtedy to poznali się gitarzyści Stone Gossard i Mike McCready oraz basista Jeff Ament. O ile znajmość dwóch pierwszych z nich była wówczas dość powierzchowna (McCready prawdopodobnie udzielił jedynie kilku porad Gossardowi dotyczących grania na gitarze ^[1]) to między Amentem i Gossardem zrodziła się wieloletnia przyjaźń. Wspólnie z Markiem Armem, Stevem Turnerem i Alexem Vincentem założyli w 1984 roku zespół Green River, dziś uznawany za jeden z pierwszych reprezentujących gatunek grunge^[1].

Pod koniec roku 1987 Ament i Gossard zaczęli grać z Andrew Woodem, wówczas wokalistą Malfunkshun. Współpraca układała się na tyle dobrze, że postanowili założyć zespół, przyjął on nazwę Mother Love Bone. Oznaczało to koniec istnienia Green River. W 1989 roku Mother Love Bone podpisało wysoki kontrakt płytowy z wytwórnią PolyGram^[2]. Ich debiutancki album Apple ukazał się w roku 1990, sześć miesięcy po tym jak Wood przedawkował heroinę.

Śmierć wokalisty zakończyła działalność Mother Love Bone. Po rozpadzie grupy Ament zagrał kilka koncertów z zespołem Luv Company. Nie było to jednak poważne przedsięwzięcie, a bardziej luźno związana grupa muzyków, której istnienie miało służyć głównie wspólnemu jammowaniu i dobrej zabawie. Gossard zaś odświeżył znajomość z McCreadym. Zaczęli regularnie jammować, a wkrótce przyłączył się do nich również Ament. W tym samym czasie Chris Cornell, wokalista Soundgarden skomponował dwie piosenki jako hołd dla zmarłego Andrew Wooda. O pomoc w ich nagraniu zwrócił się do Amenta, Gossarda, McCready'ego i Matta Camerona (perkusista Soundgarden). Ta współpraca zaowocowała powstaniem albumu Temple of the Dog, którego tytuł (zaczerpnięty z jednego z wersów piosenki Man Of Golden Words Mother Love Bone) był też nazwą zespołu^[3]. Równocześnie z pracą nad tym projektem Gossard, Ament, McCready i Cameron nagrali kilka instrumentalnych piosenek, które miały być zalążkiem powstania nowego zespołu. Aby mógł powstać potrzebny był jeszcze wokalista oraz perkusista (Cameron nie chciał rezygnować z grania w Soundgarden). Z propozycją objęcia tej drugiej funkcji zwrócono się do Jacka Ironsa - ten odmówił, lecz otrzymane nagranie demo zespołu przekazał swojemu znajomemu z San Diego, wokaliście Edowi Vedderowi. Vedder dograł partię wokalną do trzech piosenek (Once, Alive, Footsteps), przesłał nagranie do Seattle i został przyjęty jako wokalista^[4][5]. Perkusistą grupy został ostatecznie Dave Krusen. 22 października 1990 roku zespół zagrał swój pierwszy koncert w klubie Off Ramp, w Seattle, pod nazwą Mookie Blaylock. Ten dzień jest uznawany za oficjalną datę powstania zespołu.

Nazwa Mookie Blaylock wzięła się od koszykarza zespołu New Jersey Nets, ale ostatecznie została zmieniona na Pearl Jam. Debiutancki album grupa zatytułowała numerem z jakim grał Blaylock, tj. 10 (Ten)^[5][6].

[edytuj] Ten

Ten - ów pierwszy album - składa się z 11 piosenek, których tematem przewodnim jest śmierć i seryjni mordercy, a także wątki biograficzne Veddera. Piosenka Alive dotyczy chwil, gdy Eddie dowiedział się, że człowiek, którego uważał za ojca jest w rzeczywistości jego ojczymem, zaś prawdziwy ojciec, znany przez Veddera jako "przyjaciel rodziny" zmarł na stwardnienie rozsiane. Piosenka Why Go jest o przyjaciółce Eddie'ego z okresu nastoletniego, którą po przyłapaniu na paleniu marihuany zamknięto w szpitalu psychiatrycznym. Piosenka Jeremy opowiada historię chłopca, który zastrzelił się na oczach całej klasy. Piosenka Release, to słowa skierowane do prawdziwego ojca Eddie'ego. Piosenki Once, Alive i nieobecna na płycie Footsteps są często interpretowane jako historia seryjnego mordercy (Mamasan trilogy).

[edytuj] Vs. i Vitalogy

Od zespołu odszedł dotychczasowy perkusista, którego zastąpił Dave Abbruzzese. Na okres wydania Vs. przypadły kłopoty z Ticketmasterem - firmą organizującą koncerty. Długo trwający proces zespół niestety przegrał, a dodatkową stratą był brak możliwości organizowania wielkich koncertów w czasie trwania postępowania. Kolejna płyta Vitalogy rozpoczyna okres eksperymentów zespołu. Utwory takie jak Bugs, Aye Davanita czy Hey, Foxymophandlemama, That's Me zrywają z dotychczasową grunge'ową konwencją i stanowią częściowo zapowiedź drogi, którą w przyszłości podąży zespół. Na płycie znajduje się utwór Immortality, który jest najprawdopodobniej poświęcony Kurt'owi Cobain'owi (wokaliście Nirvany), a właściwie jego śmierci.

[edytuj] No Code

Wydana w roku 1996 płyta No Code może być traktowana jako przełomowy moment w historii Pearl Jam. Nagrana w całości z nowym perkusistą, Jackiem Ironsem, jest bardzo różnie odbierana przez fanów. Dynamiczne, agresywne, grunge'owe utwory w rodzaju Habit czy Lukin kontrastują na niej ze spokojnymi, wyciszonymi kompozycjami takimi jak Off He Goes, Present Tense i Who You Are.

[edytuj] Yield

Yield miał być próbą powrotu do "rockowych" korzeni. Nie odniósł on jednak sukcesu na miarę swych poprzedników, czemu jednak nie trudno się dziwić, gdyż nastąpiło niemal zupełne zerwanie z grunge'ową konwencją. Zespół prezentuje się na tej płycie bardzo dojrzale, zarówno w sferze muzycznej jak i lirycznej. Co ciekawe, Pearl Jam wrócił do nagrywania teledysków (zaprzestał tego po Ten) - powstał animowany wideoklip do utworu Do the Evolution, a także koncertowy zapis Brain of J.. W trakcie trasy koncertowej promującej ten album Jack zachorował i zastąpił go Matt Cameron, który w końcu został na stałe perkusistą zespołu.

[edytuj] Binaural

Trasa koncertowa promująca album Binaural zaowocowała kolekcją płyt z nagraniami z prawie wszystkich koncertów (w tym dwóch z Katowic, z 15 i 16 czerwca 2000r.).

[edytuj] Riot Act

Riot Act - kontynuując tradycję, zawiera kilka ciekawych momentów, m.in. utwór Bu$hleaguer, w którym Vedder krytykuje prezydenta George'a W. Busha, a także Love Boat Captain, nagrany w hołdzie ofiarom tragedii w 2000 r. na festiwalu w Roskilde.

[edytuj] Pearl Jam

W 2006, po 4 latach milczenia, zespół wydał płytę zatytułowaną po prostu Pearl Jam. Album jest powrotem do agresywniejszego brzmienia zespołu, aczkolwiek nie brakuje na nim i ballad. Warstwa liryczna utworów skupia się na sytuacji społecznej we współczesnych społecznościach zachodnich - poruszane są takie tematy jak wojna (widziana z rozmaitych perspektyw), bezrobocie czy polityka. Nie ma jednakże bezpośrednich odwołań do konkretnych postaci bądź wydarzeń. Znalazło się też miejsce dla piosenek z tekstami bardziej osobistymi, jak na przykład ("Come Back") - wbrew pozorom nie jest to piosenka miłosna lecz swojego rodzaju 'requiem' dla Johnny'ego Ramone'a.

Po premierze albumu zespół wyruszył w długą trasę koncertową obejmującą trzy kontynenty: Australię, Amerykę Północną oraz Europę. W roku 2007 Pearl Jam wznowił tournee występując kilkakrotnie na Starym Kontynencie. W ramach tej trasy grupa odwiedziła ponownie Polskę - 13 czerwca zagrali koncert na Stadionie Śląskim w Chorzowie. Ich występ poprzedziły występy Linkin Park i Coma.

[edytuj] Skład

Aktualni członkowie

• Eddie Vedder - wokal, gitara elektryczna
• Jeff Ament - gitara basowa
• Stone Gossard - gitara elektryczna
• Mike McCready - gitara elektryczna
• Matt Cameron - perkusja (grał także w nieistniejącym już Soundgarden)
• Boom Gaspar - klawisze

Byli członkowie

• Dave Krusen - perkusista na płycie Ten
• Dave Abruzzesse - perkusista na płytach Vs., Vitalogy
• Jack Irons - perkusista na płytach No code, Yield

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Albumy studyjne

• Ten (27 sierpnia 1991)
• Vs. (19 października 1993)
• Vitalogy (6 grudnia 1994)
• No Code (27 sierpnia 1996)
• Yield (3 marca 1998)
• Binaural (15 maja 2000)
• Riot Act (11 listopada 2002)
• Pearl Jam (1 maja 2006)

[edytuj] Kompilacje

• Lost Dogs (11 listopada 2003, płyta z utworami niewydanymi na albumach studyjnych)
• Rearviewmirror: Greatest Hits (16 listopada 2004)

[edytuj] Płyty koncertowe

• Live on Two Legs (24 listopada 1998)
• Live at Benaroya Hall (27 lipca 2004)
• Live At Easy Street (20 czerwca 2006)
• Live at the Gorge 05/06 (26 czerwca 2007)

[edytuj] DVD i VHS

• Single Video Theory (4 sierpnia 1998)
• Touring Band 2000 (1 maja 2001)
• Live At The Showbox (30 czerwca 2003)
• Live At The Garden (11 listopada 2003)
• Immagine In Cornice (25 września 2007)

[edytuj] Inne

• Mirror Ball (27 czerwca 1995, album Neila Younga, w którego nagraniu uczestniczył Pearl Jam, z powodów prawnych nazwa zespołu nie pojawiła się na okładce albumu)

[edytuj] Ciekawostki

• Stone Gossard śpiewa w piosence Mankind z albumu No Code oraz w piosence Don't Gimmie No Lip z albumu Lost Dogs.
• Ukryta piosenka na albumie Ten, której fragmentem zaczyna się utwór Once ma tytuł Master/Slave.
• Płyta Vs. miała początkowo nazywać się po prostu Pearl Jam, a następnie Five Against One. Do sprzedaży trafiły nawet egzemplarze z takimi tytułami.
• Ukryta piosenka na albumie Yield nazywa się Hummus i występuje tylko w wydaniu CD.
• Ukryta piosenka na albumie Binaural nazywa się Writer's Block.
• Ukryta piosenka na albumie Lost Dogs nazywa się 4/20/02 i poświęcona jest tragicznie zmarłemu Layne'owi Staley'owi - wokaliście zespołu Alice in Chains.
• W wersji promocyjnej (przeznaczonej dla dziennikarzy) albumu Lost Dogs jest inna ukryta piosenka - nazywa się I'm Still Here.
• Album Pearl Jam kończy się krótkim instrumentalnym outro. W rzeczywistości jest to fragment dłuższego utworu, w całości zagranego przez Eda Veddera na gitarze.

[edytuj] Referencje