Świętych obcowanie
Z Wikipedii
Świętych obcowanie lub społeczność świętych (łac. communicatio sanctorum) - w chrześcijaństwie wymiana darów duchowych pomiędzy wspólnotami wiernych. W katolicyzmie dotyczy to chrześcijan przebywających na Ziemi (Kościół pielgrzymujący), w czyśćcu (Kościół pokutujący - dotyczy wyznań wierzących w istnienie czyśćca) i w niebie (Kościół triumfujący), którzy mogą się za sobą nawzajem wstawiać w modlitwie i ofiarowywać w swojej intencji umartwienia i dobre uczynki. Świętych obcowanie jest jedną z głównych kontrowersji pomiędzy Kościołami katolickimi (zarówno tradycji rzymskiej, jak i greckiej) a protestanckimi.
Spis treści |
[edytuj] Kościół rzymskokatolicki
W Kościele katolickim praktykowana jest modlitwa wiernych za siebie nawzajem. Żywi mogą modlić się za siebie nawzajem. Po śmierci życie Twoich wiernych, Panie, zmienia się, ale się nie kończy (pierwsza prefacja za zmarłych), potrzebna jest modlitwa tych, którzy pielgrzymują jeszcze na ziemi za tych, którzy przeszli przez śmierć i odwrotnie - zmarli, którzy zostali zbawieni, mogą się wstawiać za innych zmarłych i jeszcze żyjących.
Dlatego w katolicyzmie składa się Ofiarę Mszy świętej za zmarłych, jak i też prosi się świętych o modlitwę (np. w litanii do wszystkich świętych). Modlitwa za zmarłych pojawia się w Starym Testamencie w Księgach Machabejskich (nieuznawanych przez protestantów).
[edytuj] Kościoły prawosławne
[edytuj] Kościoły protestanckie
Wyznania protestanckie co do zasady nie uznają świętych obcowania w rozumieniu katolicko-prawosławnym, uznając je za zabronione przez Biblię kontaktowanie się ze zmarłymi.
Protestanckie ujęcie świętych obcowania (zazwyczaj określanego mianem społeczności świętych), w przeciwieństwie do katolicyzmu, opiera się wyłącznie na autorytecie Pisma św., które wyraźnie uczy, że należy modlić się we wspólnocie ("gdzie dwóch lub trzech w Imię moje..." - Mt. 18, 20). Istotnym dla zrozumienia stanowiska protestanckiego jest podkreślenie, że Kościół Powszechny jako społeczność świętych jest Ciałem Chrystusa. Spożywanie Wieczerzy Pańskiej, czy wspólna modlitwa są właśnie świętych obcowaniem, w których wierni złączeni z sobą łączą się z Chrystusem, wspólną modlitwą prosząc Boga Ojca w Imieniu Jezusa Chrystusa wspólnie i za siebie nawzajem. Wychodząc ze spostrzeżenia, iż Nowy Testament wielokrotnie używa słowa "święci" na określenie żyjących wiernych, tj. tych, którzy wybrali drogę Chrystusa (m.in.: "I stało się, że Piotr, obchodząc wszystkich, przyszedł też do "świętych", którzy mieszkali w Lyddzie. A Piotr, usunąwszy wszystkich, padł na kolana i modlił się; potem zwrócił się do ciała i rzekł: Tabito, wstań! Ona zaś otworzyła oczy swoje i, ujrzawszy Piotra, usiadła. (41) A on podaj jej rękę i podniósł ją; przywoławszy zaś "świętych" i wdowy, pokazał ją żywą." - Dz. 9, 32, 40.; "wspierajcie "świętych" w potrzebach, okazujcie gościnność." - Rz. 12, 13; "A teraz idę do Jerozolimy z posługą dla "świętych"." - Rz. 15, 25; "Pozdrówcie Filologa i Julię, Nereusza i siostrę jego, i Olimpasa, i wszystkich świętych, którzy są z nimi." - Rz. 16, 15; "A co do składki na "świętych", to i wy czyńcie tak, jak zarządziłem w zborach Galacji." - 1 Kor. 16, 1), protestantyzm termin świętych obcowanie odnosi na ogół do wierzących chrześcijan żyjących na Ziemi.
Protestantyzmowi tak jak judaizmowi obca jest modlitwa za zmarłych rozumiana tak, jak w rzymskim katolicyzmie (choć są pewne wyjątki, np. księgi wyznaniowe luteranizmu nie zabraniają modlić się za umarłych, natomiast są przeciwne mszy za umarłych, ponieważ Komunia Święta jest tylko dla żywych[1]).
Również wiara w modlitwy zmarłych za żyjących nie jest powszechna - niektóre Kościoły opierają się tu na przypowieści o bogaczu i Łazarzu - Łk. 16, 20-26). Luteranizm nie wyklucza możliwości modlitw świętych za ludzi na ziemi, jednak stanowczo sprzeciwia się wzywaniu ich w modlitwie, bądź oddawaniu im czci[2]
Przypisy
- ↑ http://www.luteranie.pl/www/biblioteka/dliturgika/wplyw-rokokosc.htm
- ↑ Artykuły Szmalkaldzkie, cz. II, artykuł o mszy:
25. Także wzywanie świętych jest częścią nadużyć i błędów antychrysta, jest sprzeczne z pierwszym naczelnym artykułem i podważa poznanie Chrystusa. Nie zostało nakazane i nie opiera się na radzie ani na przykładzie, ani na świadectwie Pisma. Wszystko jest nam lepiej i pewniej podane w Chrystusie się, tak iż nie potrzebujemy wzywania świętych, a chociażby nawet była to rzecz cenna, jednak jest to rzeczą bardzo zgubną.
26. Chociaż aniołowie w niebie, a święci na ziemi, a może także i w niebie, modlą się za nas (jak zresztą i Chrystus czyni), to jednak z tego nie wynika, iż mamy aniołów i świętych wzywać, uwielbiać i czcić jako patronów i orędowników przez posty, dni świąteczne, msze, ofiary, wznoszenie świątyń, ołtarzy, fundowanie nabożeństw i innymi jeszcze sposobami i przypisywać każdemu z nich pewną dla nas pomoc, jak nauczają i czynią papiści. Jest to bowiem bałwochwalstwo, gdyż taki zaszczyt przyznawać należy jedynie Bogu.
27. Możesz wprawdzie jako chrześcijanin i święty (wierzący) tu na ziemi za mnie się modlić i nie w jednej tylko, lecz we wszelkiej potrzebie. Z tego powodu zaś nie muszę ci czci oddawać, ciebie wzywać i na twoją cześć obchodzić dni świąteczne, urządzać posty, składać ofiary i odprawiać msze l nabożeństwa, i tobie przypisywać to, że wiara w ciebie doprowadza do mojego zbawienia, skoro mogę cię innymi sposobami uczcić, okazać ci miłość i złożyć dziękczynienie w Chrystusie.
28. Jeżeli więc zostanie usunięta ta bałwochwalcza cześć dla aniołów i zmarłych świętych, to również i pozostałe elementy kultu nie będą narażone na niebezpieczeństwo i szybko pójdą w zapomnienie. Gdzie bowiem odebrana zostanie nadzieja korzyści oraz cielesnego i duchowego poparcia, tam z łatwością zaniknie kult świętych, niezależnie od tego, czy są oni w grobach, czy w niebie. Za darmo bowiem lub z czystej do nich miłości nikt nie będzie ich łatwo wspominał ani czcił, ani darzył czcią Boską.
