7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów
Z Wikipedii
7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów (7 Pułk Lekkokonny) - polska jednostka kawaleryjska na żołdzie francuskim.
Spis treści |
[edytuj] Geneza
W armii napoleońskiej lance popularne stały się dzięki pułkowi jazdy legionowej, który od 1807 zwano Pułkiem Lansjerów Legii Polsko-Włoskiej, od 1808 Pułkiem Lansjerów Legii Nadwiślańskiej, a od 18 lipca 1811 7 Pułkiem Szwoleżerów-Lansjerów Wielkiej Armii Napoleona (jednocześnie sformowano 8 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów Tomasza Łubieńskiego, również złożony z Polaków).
[edytuj] Organizacja pułku
Pułk został zorganizowany według norm francuskich i składał się z 4 szwadronów bojowych po 2 kompanie w każdym, kompanii zapasowej oraz ze sztabu. Skład sztabu był następujący:
- 1 pułkownik
- 1 major
- 2 szefów szwadronu
- 2 adiutantów majorów
- 1 kwatermistrz
- 1 starszy lekarz
- 1 lekarz
- 2 młodszych lekarzy
- 2 adiutantów podoficerów
- 1 sztabs-trębacz
- 1 weterynarz
- 4 rzemieślników
Razem dawało to w sztabie 19 ludzi i 24 konie.
[edytuj] Skład każdej z kompanii
Skład kompanii był następujący:
- 1 kapitan
- 1 porucznik
- 2 podporuczników
- 1 starszy wachmistrz
- 4 wachmistrzów
- 8 brygadierów
- 108 ułanów
- 1 kowal
- 2 trębaczy
W kompanii było więc 128 ludzi i 129 koni. Łączny etat pułku miał liczyć zgodnie z tym 43 oficerów i 1000 podoficerów i żołnierzy. Te ramy etatowe zostały przyjęte zgodnie z dekretem Napoleona z 24 czerwca 1808.
Każda kompania dzieliła się na 4 plutony. Każdy szwadron posiadał po jednym plutonie flankierskim, używanym przeważnie do zwiadów, ubezpieczeń i tyralierskiej walki ogniowej z konia. Służba w plutonach flankierskich była szczególnie niebezpieczna a ich żołnierze bardziej niż inni byli narażeni na śmierć czy niewolę.
[edytuj] Kompania wyborcza
Jako pułk jazdy liniowej posiadał pułk kompanię wyborczą. Taką kompanią wyborczą była pierwsza kompania pułku. Służyli w niej specjalnie dobrani ludzie, przeważnie mający największe doświadczenie, znakomici strzelcy i szermierze. Kompania ta miała stanowić jądro pułku, wokół której miały się zbierać w walce inne pododdziały. Często kompania wyborcza szła na czele szarżującego regimentu i swoją siłą oraz zwartością przełamywała szyki wroga.
[edytuj] Sygnalizacja w pułku
Lansjerzy nadwiślańscy nie posiadali własnej orkiestry pułkowej, takiej jaką mieli np. szwoleżerowie Gwardii Cesarskiej. W pułku był jeden trębacz brygadier (sztabs-trębacz) i szesnastu trębaczy kompanijnych. Spełniali oni bardzo ważną rolę sygnalizacyjną w czasie walki, to ich sygnały wzywały do ataku, szarży, odwrotu czy zbiórki.
[edytuj] Skład narodowościowy pułku
Skład pułku był prawie wyłącznie polski. Zgodnie z dekretem cesarskim mieli służyć w nim tylko Polacy (było co prawda kilku Francuzów, ale służyli oni przeważnie na stanowiskach oficerów-płatników i stacjonowali w zakładzie pułku w Sedanie), zresztą w czasie pobytu w Hiszpanii uzupełnienia dla pułku przychodziły wyłącznie z Księstwa Warszawskiego, a więc siłą rzeczy byli to wyłącznie Polacy[1].
[edytuj] Działania zbrojne
Pułk lansjerów nadwiślańskich brał udział w walkach we Włoszech, w Niemczech, na Śląsku, w Hiszpanii i we Francji.
Lansjerzy wsławili się szczególnie w bitwach pod Hohenlinden w Bawarii i Albuerą w Hiszpanii. Podczas kampanii hiszpańskiej nazywani byli przez przeciwników "los infernos picadores" (piekielnymi lansjerami), którzy ponieśli tylko jedną porażkę (pod Yevenes w marcu 1809).
[edytuj] Zobacz też
I Korpus * II Korpus * III Korpus * IV Korpus * V Korpus (polski) * VI Korpus (bawarski) * VII Korpus (saski) * VIII Korpus (wirtemberski) * IX Korpus * X Korpus * XI Korpus * XII Korpus * XIII Korpus * XIV Korpus * Austriacki Korpus Pomocniczy
I Korpus Jazdy Odwodowej * II Korpus Jazdy Odwodowej * III Korpus Jazdy Odwodowej * IV Korpus Jazdy Odwodowej
Działania zbrojne: IV koalicja antyfrancuska (1806-1807) * Wojny napoleońskie w Hiszpanii i Portugalii (1808-1814) * V koalicja antyfrancuska (1808-1809) * Inwazja na Rosję (1812) * VI koalicja antyfrancuska (1812-1814)