Abraham Olano
Z Wikipedii
Abraham Olano Manzano (ur. 22 września 1970 w Anoeta w Hiszpanii), hiszpański kolarz szosowy.
Spis treści |
[edytuj] Kariera
Olano rozpoczął swoją profesjonalną karierę w 1992 roku w drużynie Lotus-Festina. W 1993 zmienił team na silny hiszpański Clas-Cajastur, którgo kapitanem był Tony Rominger. Rominger często wypowiadał się o obowiązku Abrahama Olano, który, jako dobry "czasowiec", miał wspierać Romingera na Tour de France podczas drużynowej czasówki, w celu pokonania Induraina i jego drużyny Team Banesto. Stało się jednak inaczej, ponieważ już na 2. etapie, na niesławnym "Passage du Gois" przewrócił się i ranny wycofał się z wyścigu.
Również w 1994 roku stanął na starcie Tour de France, tym razem w barwach drużyny Mapei-Clas. Już wiosną Olano zwrócił na siebie uwagę dobrymi wynikami. Wygrał m.in. wyścig dookoła Asturii oraz podwójne mistrzostwo Hiszpanii (w wyścigu szosowym i w jeździe indywidualnej na czas). Ostatecznie na Tour de France zajął 30. lokatę. Aby pokonać swoje problemy z wagą, od 1994 roku współpracował z kontrowersyjnym lekarzem, Michele Ferrarim, który opracował dla kolarza specjalny plan dietetyczny. Dzięki temu w 1995 roku Olano zdobył wysokie 4. miejsce na etapówce Paryż-Nicea. Z wielkimi oczekiwaniami przygotowywał się na start w Tour de France, jednak kolejne 2 wypadki wykluczyły go z tegorocznego startu w tej imprezie.
Wszystkie nadzieje leżały teraz w drugiej połowie sezonu '95 i Olano nie rozczarował swoich fanów. Zajął wysokie, 2. miejsce na Vuelta a España tuż za Laurentem Jalabertem, wygrywając wszystkie 3 czasówki w tym wyścigu. Ukoronowaniem tego sezonu było zwycięstwo w Mistrzostwach Świata w kolumbijskiej miejscowości Duitama.
Z powodu swojego słabego punktu, jakim były długie i ciężkie podjazdy, stracił różową koszulkę lidera Giro d'Italia na dzień przed zakończeniem wyścigu i wylądował ostatecznie na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej. Góra Mortirolo okazała się zbyt stroma dla Hiszpana. Na Tour de France stracił na Col d'Aubisque ponad 8 minut, mimo że przed tym etapem miał, wydawać by się mogło, zapewnione drugie miejsce. W 1997 Olano podpisał umowę z drużyną Banesto, gdzie miał pójść w ślady legendarnego Miguela Induraina. Jego możliwości zostały jednak przecenione. Był wprawdzie, podobnie jak Indurain, świetnym czasowcem, jednak jego potencjał w górach był ograniczony. Mimo że w 1998 zdobył tytuł mistrza świata w jeździe na czas i wygrał Vuelta a España, nigdy nie dorównał Indurainowi. W tym też roku musiał zrezygnować ze startu w Tour de France, z powodu problemów zdrowotnych, a rok wcześniej zajął tu 4. pozycję. Po przejściu do ONCE (w 1999) jego gwiazda zaczęła blednąć. Punktem zwrotnym była Vuelta 1999, gdzie po półtora tygodnia w złotym trykocie lidera doznał strasznego załamania formy w Pirenejach. Ostatni błysk pokazał na Giro d’Italia 2001, gdzie w klasyfikacji generalnej uplasował się na 2. pozycji za Gilberto Simonim. Wraz z końcem sezonu 2002 skończył swoją karierę zawodniczą.
[edytuj] Cytaty
- "Wygrałbym Vueltę startując nawet przeciwko Jiménezowi." (w odpowiedzi na krytykę po Vuelta a Espana 1998, na temat pierwszeństwa w drużynie, które wg niektórych powinno przypaść Jimenezowi)
- "Ullrich nie jest niepokonany." (Olano przed Tour de France 1998)
- "Powstrzymywanie się przed jedzeniem jest dla mnie wielkim wyrzeczeniem, ponieważ mam apetyt jak byk." (Olano o diecie dra Ferrari)
[edytuj] Przynależność drużynowa
- 1992 Lotus-Festina
- 1993 Clas-Cajastur
- 1994 Mapei
- 1995-1996 Mapei
- 1997-1998 Banesto
- 1999-2000 ONCE
- 2001-2002 ONCE
[edytuj] Ważniejsze sukcesy
- 1995 tytuł Mistrza Świata; 2. miejsce na Vuelta a España
- 1996 3. miejsce Giro d'Italia
- 1997 4. miejsce Tour de France + zwycięstwo etapowe
- 1998 1. miejsce Vuelta a España; tytuł Mistrza Świata w jeździe na czas
- 2001 2. miejsce Giro d'Italia
[edytuj] Linki zewnętrzne
Alfredo Binda (1927, 1930, 1932) • Georges Ronsse (1928, 1929) • Learco Guerra (1931) • Georges Speicher (1933) • Karel Kaers (1934) • Jean Aerts (1935) • Antonin Magne (1936) • Eloi Meulenberg (1937) • Marcel Kint (1938) • Hans Knecht (1946) • Theo Middelkamp (1947) • Albéric Schotte (1948, 1950) • Rik Van Steenbergen (1949, 1956, 1957) • Ferdi Kübler (1951) • Heinz Müller (1952) • Fausto Coppi (1953) • Louison Bobet (1954) • Stan Ockers (1955) • Ercole Baldini (1958) • André Darrigade (1959) • Rik Van Looy (1960, 1961) • Jean Stablinski (1962) • Benoni Beheyt (1963) • Jan Janssen (1964) • Tom Simpson (1965) • Rudi Altig (1966) • Eddy Merckx (1967, 1971, 1974) • Vittorio Adorni (1968) • Harm Ottenbros (1969) • Jean-Pierre Monseré (1970) • Marino Basso (1972) • Felice Gimondi (1973) • Hennie Kuiper (1975) • Freddy Maertens (1976, 1981) • Francesco Moser (1977) • Gerrie Knetemann (1978) • Jan Raas (1979) • Bernard Hinault (1980) • Giuseppe Saronni (1982) • Greg LeMond (1983, 1989) • Claude Criquielion (1984) • Joop Zoetemelk (1985) • Moreno Argentin (1986) • Stephen Roche (1987) • Maurizio Fondriest (1988) • Rudy Dhaenens (1990) • Gianni Bugno (1991, 1992) • Lance Armstrong (1993) • Luc Leblanc (1994) • Abraham Olano (1995) • Johan Museeuw (1996) • Laurent Brochard (1997) • Oscar Camenzind (1998) • Oscar Freire (1999, 2001, 2004) • Romāns Vainšteins (2000) • Mario Cipollini (2002) • Igor Astarloa (2003) • Tom Boonen (2005) • Paolo Bettini (2006, 2007)
Chris Boardman (1994) • Miguel Induráin (1995) • Alex Zülle (1996) • Laurent Jalabert (1997) • Abraham Olano (1998) • Jan Ullrich (1999, 2001) • Serhij Honczar (2000) • Santiago Botero (2002) • Michael Rogers (2003, 2004, 2005) • Fabian Cancellara (2006, 2007)
Gustaaf Deloor (1935) • Gustaaf Deloor (1936) • Julián Berrendero (1941) • Julián Berrendero (1942) • Delio Rodríguez (1945) • Dalmacio Langarica (1946) • Edouard Van Dyck (1947) • Bernardo Ruiz (1948) • Emilio Rodríguez (1950) • Jean Dotto (1955) • Angelo Conterno (1956) • Jesus Loroño (1957) • Jean Stablinski (1958) • Antonio Suárez (1959) • Franz De Mulder (1960) • Angelino Soler (1961) • Rudi Altig (1962) • Jacques Anquetil (1963) • Raymond Poulidor (1964) • Rolf Wolfshohl (1965) • Francisco Gabica (1966) • Jan Janssen (1967) • Felice Gimondi (1968) • Roger Pingeon (1969) • Luis Ocaña (1970) • Ferdinand Bracke (1971) • José Manuel Fuente (1972) • Eddy Merckx (1973) • José Manuel Fuente (1974) • Agustín Tamames (1975) • José Pesarrodona (1976) • Freddy Maertens (1977) • Bernard Hinault (1978) • Joop Zoetemelk (1979) • Faustino Rupérez (1980) • Giovanni Battaglin (1981) • Marino Lejarreta (1982) • Bernard Hinault (1983) • Éric Caritoux (1984) • Pedro Delgado (1985) • Álvaro Pino (1986) • Luis Herrera (1987) • Sean Kelly (1988) • Pedro Delgado (1989) • Marco Giovannetti (1990) • Melchor Mauri (1991) • Tony Rominger (1992) • Tony Rominger (1993) • Tony Rominger (1994) • Laurent Jalabert (1995) • Alex Zülle (1996) • Alex Zülle (1997) • Abraham Olano (1998) • Jan Ullrich (1999) • Roberto Heras (2000) • Ángel Casero (2001) • Aitor González (2002) • Roberto Heras (2003) • Roberto Heras (2004) • Denis Mienszow (2005) • Aleksander Winokurow (2006) • Denis Mienszow (2007) •
