Adam Podgórecki

Z Wikipedii

Adam Podgórecki (ur. 1925, zm. 18 sierpnia 1998 w Ottawie, Kanada), socjolog polski, twórca idei socjotechniki, najważniejsza po II wojnie światowej postać polskiej socjologii prawa^{[potrzebne źródło]}.

Był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, współtwórcą Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji. Kierował Zakładem Socjologii Norm i Patologii Społecznej. Był uważany za kontynuatora pracy naukowej Leona Petrażyckiego i Marii Ossowskiej. W 1976 usunięty wraz z gronem współpracowników z uczelni (pod zarzutem "antypaństwowej działalności naukowej"), wyjechał z Polski. Był przez kilkanaście lat profesorem Uniwersytetu Carleton w Ottawie, gościnnie wykładał także na uniwersytetach w Chicago, Filadelfii, w Oxfordzie, na Stanford University i innych uczelniach.

W gronie uczniów Podgóreckiego na UW byli m.in. Andrzej Celiński (działacz "Solidarności", potem polityk Unii Demokratycznej i wreszcie SLD), Andrzej Kojder (profesor UW, b. podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta Wałęsy, b. przewodniczący Polskiego Towarzystwa Socjologicznego), profesorowie Kazimierz Frieske, Jacek Kurczewski, Jerzy Kwaśniewski ("spadkobierca" katedry) i Małgorzata Fuszara.

Był autorem ponad 20 książek i kilkuset publikacji naukowych. Zajmował się teorią socjologii, metodologią socjotechniki, socjologią prawa i moralności, dewiacją społeczną, wiedzą o państwie. Wydał także około 50 tomów przypowieści mędrca chińskiego Si-tiena.

W należącym do UW Pałacu Zamoyskich znajduje się Sala im. prof. Adama Podgóreckiego.