Agrypin Konarski

Z Wikipedii

Agrypin Konarski (właściwie Piotr Paweł Konarski) (ur. 1 sierpnia 1820 w Nowinkach – zm. 12 czerwca 1863 w Warszawie), kapucyn, misjonarz, kapelan w powstaniu styczniowym.

Po ukończeniu kolegium pijarów w Węgrowie, wstąpił w 1839 do zakonu kapucynów w Lubartowie. W latach 1845-1848 ukończył kurs teologii moralnej i polemicznej w Warszawie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1847. W 1856 osadzony w domu księży demerytów na Łysej Górze, skąd 11 listopada 1859 zbiegł i udał się do Turcji. W 1860 przyjechał do Galicji, gdzie prowadził agitację powstańczą. Aresztowany przez policję austriacką, przebywał w klasztorze kapucynów w Krakowie.

Po wybuchu powstania styczniowego zjawił się w obozie gen. Mariana Langiewicza. Został kapelanem oddziałów kolejno płk Teodora Cieszkowskiego, płk Dionizego Czachowskiego i płk Władysława Kononowicza. 18 marca 1863 w trakcie bitwy pod Grochowiskami z krzyżem i rewolwerem w rękach zagrzewał powstańców do boju. 19 kwietnia w czasie bitwy pod Grzybową Górą, stanął na czele kosynierów i rozbił trzykrotnie silniejszy oddział rosyjski. 3 czerwca został w Warce aresztowany przez kozaków. Osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Skazany na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano 12 czerwca na stokach Cytadeli w obecności jego spowiednika ojca Honorata Koźmińskiego.