Alba (szata liturgiczna)

Z Wikipedii

Alba - w Kościele katolickim, biała (łac. albus – biały) szata liturgiczna, noszona przez kapłanów katolickich obrządku łacińskiego pod ornatem. Mają prawo nosić ją także posługujący wszystkich stopni, od pełniących funkcje liturgiczne ministrantów, przez posiadających tzw. posługi lektorów i akolitów, a na diakonach skończywszy.

Alba jest szatą o długich, dość szerokich rękawach, sięgającą do kostek, wywodzącą się ze starożytnej tuniki. Pierwotnie sporządzana z lnu, współcześnie również z innych tkanin szlachetnych.

Albę zakłada się zawsze wtedy, gdy nosi się stułę oraz ornat lub dalmatykę. Gdy się tego nie czyni, wolno założyć mającą tę samą symbolikę szatę krótszą, jaką jest komża. Kapłani i alumni seminariów pod komżę zakładają sutannę, ministranci powinni zaś nosić sutanele.

Albę można przepasywać cingulum – sznurem symbolizującym wstrzemięźliwość). Cingulum może nie być zakładane, gdy krój alby jest taki, iż przylega ona ściśle do ciała. Gdy alba nie zakrywa całości stroju pod szyją, należy założyć pod nią humerał - lnianą chustę z długimi sznurami do obwiązywania się.

Alba jest używana także przez duchownych luterańskich i nieordynowanych pracowników Kościoła.

W liturgii Kościołów wschodnich odpowiednikiem alby jest sticharion.

Zobacz też: komża.