Aleksander Karnicki

Z Wikipedii

Aleksander Karnicki (ur. 30 stycznia 1869 w Łowiczu, zm. 12 listopada 1942 w Kutnie) - generał dywizji Wojska Polskiego, generał lejtnant rosyjskiej kawalerii.

Od 1890 oficer rosyjskiej kawalerii. Uczestnik wojen i ekspedycji pacyfikacyjnych. Podczas I wojny światowej dowódca brygady jazdy i dywizji jazdy na froncie niemieckim. Nominacje generalskie w armii rosyjskiej z 1915 oraz z 1917. W l. 1917 - 1918 zastępca dowódcy I Korpusu Polskiego na Wschodzie (w Rosji).

Od stycznia 1919 w Wojsku Polskim. Styczeń - kwiecień 1919 Generalny Inspektor Jazdy Wojska Polskiego. Generał dywizji ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. Potem na froncie bolszewickim dowódca kolejno: Frontem Wołyńskim (marzec - czerwiec 1919), lipiec 1919 - kwiecień 1920 szef Misji Wojskowej przy Armii gen. A. I Denikina z zadaniem nawiązania współpracy i uzgodnienia działań przeciw bolszewikom, kwiecień - lipiec 1920: 1 Dywizji Jazdy na Ukrainie, lipiec - sierpień 1920: VIII Brygady Jazdy i Grupy Jazdy przy 5 Armii. Odznaczył się w bojach z 1 Armią Konną Budionnego. Misja gen. Karnickiego u gen. Denikina zakończyła sie fiaskiem, ponieważ przywódcy Rosji nie zamierzali tolerować wolnej Polski. Na skutek intryg gen. Eugeniusza de Henning-Michaelisa od kwietnia 1921 w stanie spoczynku. Osiadł w Bydgoszczy. W 1939 wysiedlony przez Niemców do Kutna. Ciężko chorował. W 1964 prochy przewieziono do Bydgoszczy.

Syn Borys był oficerem polskiej Marynarki Wojennej, który uczestniczył w walkach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie , m. in. jako dowódca ORP "Sokół".

[edytuj] Bibliografia

• T. Kryska Karski, S. Żurakowski Generałowie Polski Niepodległej wyd.: Editions Spotkania Warszawa 1991
• H. P. Kosk Generalicja polska t. 1 wyd.: Oficyna Wydawnicza "Ajaks" Pruszków 1998