Aleksander Waligórski

Z Wikipedii

Aleksander Waligórski herbu Odrowąż (ur. 1794, zm. 1873) – generał polski w powstaniu styczniowym.

Po klęsce powstania listopadowego, wstąpił do armii szwedzkiej. W 1856 został majorem w sztabie Dywizji Kozaków Sułtańskich gen. Władysława Zamoyskiego, sformowanej przy armii tureckiej. W 1862 został dyrektorem polskiej szkoły wojennej w Cuneo pod Genuą, gdzie wykładał terenoznawstwo, kartografię i rysunki. Po wybuchu powstania styczniowego, przedarł się 7 marca 1863 z Galicji do obozu Mariana Langiewicza w Goszczy. 10 marca mianowany generalnym kwatermistrzem wojsk powstańczych, w stopniu generała brygady.

19 marca, po krótkich walkach wycofał się do Galicji. Następnie, pod dowództwem Antoniego Jeziorańskiego wziął udział w walkach na lubelszczyźnie. 1 i 6 maja 1863 r. uczestniczył w bitwach pod Kobylanką, (gdzie poległ jego syn), i 11 maja 1863 r/ w bitwie pod Hutą Krzeszowską. W czerwcu został naczelnikiem wojskowym województwa lubelskiego. W Galicji przygotowywał wówczas koordynację działań na południu Kongresówki. 15 października gen. Waligórski przekraczał San ze swym liczącym tysiąc ludzi oddziałem i został zaskoczony przez Austriaków. Około 100 przyszłych powstańców dostało się w ich ręce. Około 800 przedarło się na rosyjską stronę. Waligórski pociągnął ochotniczy oddział w kierunku Radomyśla i Zaklikowa. 22 października 1863r. jego oddział w sile 800 piechoty i 200 jazdy został rozbity przez przeważające liczebnie wojska rosyjskie w bitwie pod Łążkiem. Wycofał się do Galicji i złożył broń przed Austriakami. Już jednak 2 listopada ponownie wkroczył w lubelskie. 2 lutego 1864 zdymisjonowany za nieudolność przez Wydział Wojny Rządu Narodowego. Wyjechał do Francji, gdzie zmarł.