Aleksander Zarzycki
Z Wikipedii
Aleksander Zarzycki (ur. 26 lutego 1834 we Lwowie, zm. 1 listopada 1895 w Warszawie) - polski pianista, kompozytor, dyrygent i pedagog. Współzałożyciel i pierwszy dyrektor Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego w Warszawie (1871-75). Dyrektor Instytutu Muzycznego w Warszawie (1879-88). Bardziej znane jego utwory to:
- Suita polska op. 37
- Koncert fortepianowy op. 17
- Grande polonaise op. 7 na fortepian i orkiestrę
- Polonez A-dur op. 23
- Krakowiak D-dur op. 35
- Mazurek G-dur op. 26
[edytuj] Źródła
- Słownik muzyków polskich, tom II (pod redakcją Józefa Chomińskiego), Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1967 (tu data śmierci: 1 września 1895)
Kompozytorzy: Fryderyk Chopin • Ignacy Dobrzyński • Stanisław Moniuszko • Zygmunt Noskowski • Ignacy Jan Paderewski • Henryk Wieniawski • Juliusz Zarębski • Władysław Żeleński
Wirtuozi: fortepianu: Fryderyk Chopin • Maria Szymanowska • skrzypiec: Karol Lipiński • Henryk Wieniawski
Ważniejsze utwory: Halka • Straszny Dwór
Czasopisma muzyczne: Tygodnik Muzyczny (od 1820) • Ruch Muzyczny (od 1857) • Echo Muzyczne (od 1877)
Drukarnie: Gebethner & Wolff • Sennewald • Juliusz Wildt
Początki badań etnograficznych: Oskar Kolberg
Inne sztuki: Architektura: Historyzm • Literatura: Romantyzm • Pozytywizm
<<Muzyka klasycyzmu<< • >>Muzyka w I poł. XX wieku>>
