Andrzej Filipowicz

Z Wikipedii

Andrzej Filipowicz

Państwo	Polska
Data i miejsce urodzenia	13 maja 1938 Warszawa
Tytuł szachowy	mistrz międzynarodowy (1975)
Ranking	2330 (01.07.2007)
Miejsce w kraju	niesklasyfikowany

Andrzej Filipowicz (ur. 13 maja 1938 w Warszawie) – polski szachista, sędzia klasy międzynarodowej, dziennikarz i działacz szachowy, mistrz międzynarodowy od roku 1975.

W latach 1959 - 1980 osiemnastokrotnie wystąpił w finałach mistrzostw Polski mężczyzn, największy sukces odnosząc w roku 1971 w Poznaniu, gdzie wywalczył brązowy medal. Oprócz tego w latach 1960, 1966, 1967, 1970 oraz 1979 pięciokrotnie zajął IV miejsca. Czterokrotnie (w latach 1958 - 1963) reprezentował barwy Polski na akademickich drużynowych mistrzostwach świata oraz sześciokrotnie - na szachowych olimpiadach (w latach 1960-1972). Łącznie rozegrał 66 olimpijskich partii, w których zdobył 36½ pkt. W roku 1973 wystąpił również w narodowej drużynie na rozegranych w Bath drużynowych mistrzostwach Europy, na których polski zespół zajął IV miejsce (w turnieju tym zdobył 2 pkt w 6 partiach, grając na IV szachownicy)^[1].

W roku 1964 zwyciężył w rozegranym w Polanicy-Zdroju memoriale Akiby Rubinsteina^[2], będąc do roku 2007 jednym z czterech polskich szachistów, którzy triumfowali w tym turnieju. Wielokrotnie startował w międzynarodowych turniejach, w roku 1973 podzielił III-IV miejsce w Polanicy-Zdroju, w 1977 był IV w Gausdal i Esbjergu, w 1979 triumfował w Bagneux, zaś w 1981 był II w Rzymie.

Od połowy lat 70. dał się poznać jako wybitny działacz szachowy. W tym okresie po raz pierwszy został wybrany do Zarządu Polskiego Związku Szachowego, w którego składzie - z nielicznymi przerwami - obecny jest do dnia dzisiejszego (aktualnie pełni funkcję wiceprezesa ds. kontaktów międzynarodowych i Public Relations). W roku 1993 otrzymał tytuł honorowego członka PZSzach. Od roku 1978 pełnił również wiele funkcji w strukturach Międzynarodowej Federacji Szachowej (FIDE), m.in. był przewodniczącym Komisji Klasyfikacyjnej FIDE, członkiem Centralnego Komitetu FIDE oraz Rady Wykonawczej FIDE, a także Prezydentem strefy wschodnioeuropejskiej. Obecnie zajmuje stanowisko przewodniczącego Komisji Technicznej FIDE. W roku 2006, jako trzeci Polak w historii (po Dawidzie Przepiórce i Mieczysławie Najdorfie), został uhonorowany tytułem członka honorowego FIDE^[3]. Wielokrotnie brał również udział w redagowaniu wydawanych w Polsce kodeksów szachowych.

W roku 1994 zakończył szachową karierę, poświęcając się pracy działacza, dziennikarza oraz sędziego szachowego (w roku 1984 otrzymał tytuł sędziego międzynarodowego). W swojej karierze szachowego arbitra osiągnął wybitne sukcesy, sędziował m.in. mecz o mistrzostwo świata organizacji Braingames pomiędzy Garrim Kasparowem a Władimirem Kramnikiem w roku 2000 w Londynie, turniej pretendentów do meczu z mistrzem świata Władimirem Kramnikiem (z udziałem wybitnych arcymistrzów, m.in. Pétera Lékó, Weselina Topałowa i Aleksieja Szirowa) w roku 2002 w Dortmundzie, rozegrane w roku 2006 w Rishon Le Zion II mistrzostwa świata w grze błyskawicznej, mecze pretendentów w roku 2007 w Eliście^[4] oraz sześciokrotnie (w latach 2002-2007) turniej elity Dortmunder Schachtage^[5].

W roku 1971 uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na Politechnice Warszawskiej. W latach 1986-1990 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika Szachy, w latach 1991-2002 Szachisty, a od roku 2003 - Magazynu Szachista.