Anthony Miles

Z Wikipedii

W tym artykule użyto notacji algebraicznej w celu opisania szachowych posunięć.

Anthony Miles
Państwo	Anglia Stany Zjednoczone Anglia
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1955 Birmingham
Data i miejsce śmierci	12 listopada 2001 Birmingham
Tytuł szachowy	arcymistrz (1976)

Anthony John Miles (ur. 23 kwietnia 1955 w Birmingham, zm. 12 listopada 2001 w Birmingham) – angielski szachista, arcymistrz, w latach 1987 – 1990 reprezentant Stanów Zjednoczonych.

Grę w szachy rozpoczął w młodym wieku, odnosząc sukcesy już jako junior. W 1973 roku zajął II miejsce na mistrzostwach świata juniorów, za Aleksandrem Bielawskim. Rok później zdobył tytuł na turnieju w Manili. W 1976 roku jako pierwszy Brytyjczyk otrzymał tytuł arcymistrza.

Największe sukcesy Miles zaczął odnosił od połowy lat 70. XX wieku. Dwukrotnie triumfował w turniejach IBM w Amsterdamie (1976, wraz z Wiktorem Korcznojem i 1977). W 1980 roku podzielił I miejsce na turnieju w Londynie. Duży rozgłos zyskał na rozegranych w tym roku w Skarze drużynowych mistrzostwach Europy, gdzie pokonał ówczesnego mistrza świata Anatolija Karpowa po zastosowaniu nietypowego otwarcia 1.e4 a6^[1]. W 1982 roku zdobył tytuł mistrza Wielkiej Brytanii. Bardzo udane były jego występy w dwóch turniejach szachowej elity w Tilburgu. W 1984 zajął I miejsce, rok później podzielił się zwycięstwem z Robertem Hübnerem i Wiktorem Korcznojem. W swoim dorobku ma również trzykrotne zwycięstwa w memoriałach Jose Raula Capablanki na Kubie (w latach 1995, 1996 i 1999).

Miles był trudnym przeciwnikiem dla najlepszych szachistów. Wśród swoich turniejowych sukcesów miał wygrane partie między innymi z byłymi mistrzami świata Wasilijem Smysłowem, Michaiłem Talem i Borysem Spasskim. Nigdy jednak nie udało mu się wygrać choć jednej partii z Garrim Kasparowem. Po przegranym z nim meczu w 1986, w którym zdołał zaledwie zremisować jedną partię (½ - 5½), miał zwyczaj nazywać Kasparowa "potworem o tysiącu oczu, który widzi wszystko".

W latach 1979 - 1990 Miles czterokrotnie awansował do turniejów międzystrefowych (eliminacji mistrzostw świata), zajmował jednak dalsze pozycje (najlepszy wynik: Ryga 1979, X m.)^[2]. W 1999 w las Vegas na mistrzostwach świata FIDE rozgrywanych systemem pucharowym został wyeliminowany w II rundzie przez Michała Krasenkowa^[3].

Dziewięciokrotnie (w latach 1976 - 2000) reprezentował Anglię na szachowych olimpiadach, łącznie zdobywając 46½ pkt w 85 partiach. Był czterokrotnym olimpijskim medalistą: dwukrotnie srebrnym (za drużynowe wyniki z lat 1984 i 1986) oraz dwukrotnie brązowym (oba medale zdobył w roku 1976, wraz z drużyną oraz za indywidualny wynik na I szachownicy). W roku 1985 w Lucernie zdobył również dwa medale drużynowych mistrzostw świata: brązowy wraz z drużyną oraz srebrny za rezultat na I szachownicy^[4].

Miles był znany z dziwnego zachowania i kontrowersyjnych wypowiedzi. Był w konflikcie z innymi brytyjskimi szachistami i ze swoją federacją szachową. W 1985 roku został aresztowany na Downing Street w Londynie po tym, jak zbyt natarczywie domagał się rozmowy z panią premier Margaret Thatcher na temat swoich domniemanych krzywd. Był wówczas hospitalizowany przez dwa miesiące z podejrzeniem załamania nerwowego. Pomiędzy 1987 a 1990 r. na arenie międzynarodowej reprezentował barwy Stanów Zjednoczonych, m.in. dwukrotnie uczestnicząc w finałach indywidualnych mistrzostw tego kraju (1988 - XII m., 1989 - V m.)^[5]. W karierze szachisty nie pomagał jego słaby stan zdrowia, był diabetykiem. Zmarł na atak serca w wieku 46 lat.

Najwyższy ranking w swojej karierze osiągnął 1 stycznia 1996 r., z wynikiem 2635 punktów dzielił wówczas 27-31. miejsce na świecie (oraz zajmował trzecie miejsce – za Nigelem Shortem i Michaelem Adamsem – wśród angielskich szachistów)^[6]. Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, w styczniu 1984 r. zajmował 18. miejsce na świecie (z rankingiem 2699)^[7].