Baal
Z Wikipedii
Baal (fenic. 𐤁𐤏𐤋, hebr. בעל Ba`al, akad. Bēlu) semickie bóstwo uosabiające dobroczynną siłę słońca. Jego imię znaczy "Pan". Często utożsamiany z Adadem.
[edytuj] Baal u ludów semickich
W mitologii ugaryckiej najwyższy bóg, władca świata, który podstępem przejął władzę nad El, zdetronizował go i zepchnął na drugi plan. Pojął za żony Anat i Aszerę. Baal co roku ginął w wyniku walki toczonej z Motem - bogiem śmierci i wysuszonej letnim skwarem ziemi - i zstępował do świata podziemnego, aby z nastaniem wiosny powstać z martwych. Nieustanna walka między życiem a śmiercią była tematem dramatycznego mitu, który głęboko poruszał i przynosił oczyszczenie wewnętrzne. Kiedy wrogowie Baala dokonywali najgorszego z najgorszych czynów, ich siła się wyczerpywała.
Był personifikacją sił natury i zjawisk atmosferycznych. Nosił przydomek Hadad co oznacza "Pan piorunów", w tej postaci był władcą sezonowych opadów deszczu.
Seleukidzi popierali kult Baala w Syrii oddając mu szczególną cześć. Przymuszanie Żydów do jego kultu stawało się powodem powstań żydowskich. Wielokrotnie w Biblii potępia się kult Baala, jeszcze przed czasami machabejskimi.
[edytuj] Baal w starożytnym Egipcie
Kult Baala dotarł do Egiptu w czasach Ramzesa II (XIX dynastia), ogarniając niższe warstwy społeczeństwa. Żołnierze widzieli w nim strażnika granic. Świątynia Baala znajdowała się w dzielnicy obcokrajowców w Memfis. Wyobrażano go sobie pod postacią psa (odpędzającego złodziei i wrogów), czasem identyfikowano z Setem.
[edytuj] Baal w starożytnym Rzymie
Cesarz Heliogabal (204-222) sprowadził do Rzymu kult Baala z syryjskiego miasta Emesa. Przypisywał mu duże znaczenie, traktując go jako jedyne bóstwo, a przynajmniej próbując mu podporządkować inne bóstwa. Doprowadził między innymi do przeniesienia do jego świątyni ognia Westy, kamienia Wielkiej Macierzy Bogów (Kybele), Palladium czy tarcz saliów (ancile). Wobec szaleństwa Heliogabala, po jego śmierci zakazano w Rzymie kultu Baala.
