Baterie słoneczne ISS

Z Wikipedii

Międzynarodowa Stacja Kosmiczna po instalacji P6 Truss w czasie misji STS-97 (zdj. z 9 grudnia 2000)

Technologia ogniw fotoelektrycznych jest powszechnie stosowana na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, ze względu na to, iż światło słoneczne jest jedynym łatwo dostępnym źródłem energii na orbicie. Spośród wielu baterii słonecznych ISS największe są dwa, zbudowane w Stanach Zjednoczonych, bliźniacze panele (każdy ma długość 34 m i szerokość 12 m) zamontowane na kratownicy ITS P6.

Projekt budowy rosyjskiego modułu zasilającego - Science Power Platform – został wstrzymany.

[edytuj] ITS P6, S6, P3/P4, S3/S4 Photovoltaic Module

Integrated Truss Structure P6 to jeden z fragmentów potężnej konstrukcji żebrowej, której zasadniczym elementem są panele baterii słonecznych oraz radiatory. Identycznymi jednostkami, instalowanymi w różnych etapach budowy, są ITS S3/S4, ITS S6 oraz ITS P3/P4. Segment ITS P6, podobnie jak bliźniacze ITS P3/P4 oraz ITS S3/S4 i ITS S6 waży 7.711 kg, wyposażony jest w potężne blankiety baterii słonecznych, których długość jednego skrzydła panelu wynosi 31,5 m , natomiast długość rdzenia żebrowego samego segmentu to 9 m. Jeden blankiet składa się z 84 paneli, z czego 82 pokryte są fotoreceptorami. Każdy panel składa się z 200 takich komórek, co daje razem liczbę 262.400 komórek w ośmiu potężnych blankietach paneli.

Panele baterii słonecznych mogą obracać się i dostosowywać do położenia stacji względem Słońca, dostarczając stacji prądu stałego na poziomie 160 woltów (nagromadzona energia kumulowana jest w specjalnych bateriach ogniw fotowoltaicznych. Zmagazynowany prąd dostarczany jest do wszystkich modułów stacji, jednakże pierwszeństwo mają moduły „zachodnie”, natomiast alternatywnie zasilane mogą być także moduły rosyjskie (które pomimo to posiadają własny system zasilania). Dzięki rozbudowanemu systemowi zasilania, nawet przebywająca w danej chwili w cieniu stacja kosmiczna, nie będzie narażona na utratę zasilania a nawet na jego wahania. Razem, wspomniane cztery segmenty wytwarzać będą prąd o mocy 78 kilowatów. Panele mają dostarczać zasilanie przez okres 15 lat, ale przypuszczalnie posłużą dłużej. Na system paneli składa się także mechanizm rotujący (tzw. SARJ), pozwalający ustawiać panele pod właściwym kątem względem Słońca, z wydajnością 4° na minutę. Na wszystkich zintegrowanych strukturach nośnych zainstalowane zostaną także systemy radiatorów, mających za zadanie chłodzić układy stacji. Po żebrowej konstrukcji tych segmentów poruszać się będzie Mobile Servicing System oraz dwie małe platformy naukowe CETA Cart A i CETA Cart B.

ITS P6 został wyniesiony na orbitę jako pierwszy z tych bliźniaczych elementów, mianowicie w misji 4A: STS-97 (30 listopada 2000), a następnie domontowany do struktury nośnej ITS Z1. W dalszym etapie budowy stacji (w ramach misji 13 A), zostanie zdeinstalowany z dotychczasowej pozycji i ponownie domocowany, lecz tym razem do segmentu ITS P5. Pozostałe, bliźniacze struktury kratownicowe z panelami słonecznymi wejdą w skład struktury stacji w następujących lotach montażowych: ITS P3/P4 - 12 A, ITS S3/S4 - 13 A, ITS S6 - 15 A. Segmenty z panelami słonecznymi oraz pomniejszymi systemami tam zainstalowanymi, konstruowane są przez wydział Rocketdyne firmy Boeing.

(Źródło: ISS: przyszłość na orbicie)

[edytuj] Etapy montażu paneli słonecznych

Element	Oznaczenie misji	Data startu	Długość (m)	Średnica (m)	Masa (kg)
P6 Truss - Solar Array	4A - STS-97	30 listopada 2000	73,2	10,7	15 900
P3/P4 Truss - Solar Array	12A - STS-115	9 września 2006	73,2	10,7	15 900
S3/S4 Truss - Solar Array	13A - STS-117	8 czerwca 2007	73,2	10,7	15 900
S6 Truss - Solar Array	15A - STS-119	grudzień 2008	73,2	10,7	15 900