Science Power Platform
Z Wikipedii
Science Power Platform, SPP (ros. Научно-энергетическая платформа, НЭП lub NEP) to rosyjski moduł Międzynarodowej Stacji Kosmicznej, który zostanie dostarczony na orbitę przez amerykański wahadłowiec, by zapewnić dodatkowe źródło energii elektrycznej dla ISS (głównie rosyjskim modułom stacji).
NEP został zaprojektowany przez rosyjską firmę RKK Energia. Pierwotnie przeznaczony był dla stacji Mir-2 i wyniesienia przez rakietę Zenit.
SPP będzie składał się z:
- nie hermetycznego rdzenia, długości 5.9 m i średnicy 2.2 m, którego podstawa przyłączona zostanie na stałe do węzła modułu Pirs, który wcześniej przeniesiony zostanie do górnego węzła modułu Zwiezda.
- na rdzeniu zamontowany i uruchomiony zostanie manipulator Europejskiej Agencji Kosmicznej – European Robotic Arm oraz radiator z systemem chłodzenia.
- w górnej części konstrukcji zainstalowane zostaną cztery panele baterii słonecznych (powyższy schemat przedstawia początkową „pełną” wersję modułu, przed zmianami). Panele te wyposażone są w system pozwalający automatycznie ustawiać je względem Słońca (podobnie jak ma to miejsce w przypadku systemu Integrated Truss Structure).
Lączna masa Science Power Platform ma wynieść ok. 15 ton; panele będą dostarczać 25 KV energii elektrycznej.
Moduły: Columbus • Cupola* • Destiny • Docking Compartment 2 • Docking and Cargo Module • Kibō* • Wielofunkcyjny Moduł Laboratoryjny* • Harmony (Node 2) • Node 3* • Pirs • Quest • Unity (Node 1) • Zarja • Zwiezda • Moduł mieszkaniowy† • HEM* • Centrifuge Accommodations Module
Podsystemy: Elektron • European Robotic Arm* • Mobilny System Dźwigowy (Canadarm2, MBS, SPDM*) • Wielofunkcyjny Moduł Logistyczny (MPLM) • Panele baterii słonecznych • PMA • Struktura kratownicowa (Truss)
(* - elementy jeszcze nie dostarczone na orbitę; † - elementy anulowane)
Pojazdy zaopatrzeniowe: Atlantis • ATV • Discovery • Endeavour • HTV • Progress • Sojuz • Parom
