Bazylianie (świętego Jozafata)
Z Wikipedii
| Bazylianie (św. Jozafata) | |
| Pełna nazwa | Zakon Świętego Bazylego Wielkiego |
| Nazwa łacińska | Ordo Sancti Basilii Magni |
| Skrót zakonny | OSBM |
| Kościół | Kościół katolicki (obrządek grecki) |
| Założyciel | Bazyli Wielki |
| Data założenia | IV |
| Rok zatwierdzenia | XVI |
| Liczba zakonników | 600 (2003) |
| Liczba Polaków | 26 (2006) |
| witryna zakonu | |
Bazylianie – zakon katolicki (obrządku greckiego), wywodzący się ze wspólnot mniszych założonych w IV w. przez świętego świętego Bazylego Wielkiego.
Po unii brzeskiej bazylianie uznali zwierzchnictwo papieża i stali się zakonem unickim. Centralizacji zgromadzeń bazyliańskich na terenach współczesnej Białorusi i Ukrainy dokonał metropolita kijowski Józef Welamin Rutski i św. Jozafat Kuncewicz na początku XVII w. Dynamika rozwoju zakonu ojców bazylianów była w XVII i XVIII w. wysoka. Po kasacie jezuitów w Rzeczypospolitej Obojga Narodów (II poł. XVIII w.) bazylianie przejęli prowadzenie wielu jezuickich szkół i gimnazjów.
W zaborze rosyjskim zakon został skasowany w ramach polityki rusyfikacji Białorusi i Ukrainy – przetrwał w zaborze austriackim. W II poł. XIX w. zakon został odnowiony dzięki reformie przeprowadzonej przez jezuitów.
W okresie ZSRR zakon został całkowicie wyniszczony – w sensie administracyjnym i fizycznym. Była to wspólnota religijna, która poniosła największe prześladowania w ZSRS. Z całego bloku komunistycznego, jedynie w Warszawie było możliwe od 1959 wznowienie nowicjatu. Warszawski klasztor przy ul. Miodowej, odegrał wielką rolę w odnowie bazyliańskiej na Ukrainie po upadku komunizmu.
