Berti Vogts

Z Wikipedii

Hans-Hubert "Berti" Vogts (ur. 30 grudnia 1946 roku w Bättge), niemiecki piłkarz i trener piłkarski. W latach 70. był jednym z najlepszych obrońców w RFN; wraz z Franzem Beckenbauerem i Paulem Breitnerem tworzył linię defensywy w drużynie narodowej tego kraju, która w 1974 roku zdobyła mistrzostwo świata. Po zakończeniu piłkarskiej kariery rozpoczął pracę szkoleniową. Od 1990 do 1998 roku był selekcjonerem reprezentacji Niemiec. Doprowadził ją do mistrzostwa (w 1996) i wicemistrzostwa Europy (w 1992 roku). Później bez sukcesów prowadził Bayer Leverkusen oraz kadry Kuwejtu, Szkocji i Nigerii. Od kwietnia 2008 roku jest trenerem reprezentacji Azerbejdżanu.

Spis treści 1 Kariera piłkarska 2 Sukcesy piłkarskie 3 Kariera szkoleniowa 4 Sukcesy szkoleniowe 5 Ciekawostki

[edytuj] Kariera piłkarska

Od dwudziestego roku życia przez kolejnych piętnaście lat związany był z Borussią Mönchengladbach. Na prawej obronie klubu z Nadrenii Północnej-Westfalii rozegrał blisko 500 meczów. Był kapitanem i jedną z kluczowych postaci drużyny, która w połowie lat 70. czterokrotnie zdobyła mistrzostwo RFN, dwukrotnie Puchar UEFA i raz dotarła do finału Pucharu Mistrzów, w którym przegrała 1:3 z Liverpoolem. Dzięki pracowitości, zaangażowaniu i bezpardonowemu stylowi gry dorobił się przezwiska "Der Terrier".

Z Franzem Beckenbauerem tworzył efektywny duet obrońców w reprezentacji RFN. W jej barwach zagrał 96 meczów. W 1974 roku zwyciężył z nią w mistrzostwach świata, a dwa lata wcześniej został wicemistrzem Europy. W 20 spotkaniach był kapitanem drużyny narodowej.

Sportową karierę zakończył w czerwcu 1979 roku z powodu skomplikowanego złamania nogi. Miał wówczas 33 lata.

• 1954-65 – VfB Büttgen
• 1965-79 – Borussia Mönchengladbach

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo RFN 1971, 1975, 1976 i 1977, Puchar RFN 1973, Puchar UEFA 1975 i 1979, finał Pucharu Mistrzów 1977 z Borussią Mönchengladbach

W reprezentacji RFN od 1967 do 1978 roku rozegrał 96 meczów i strzelił 1 gola – mistrzostwo świata 1974, wicemistrzostwo Europy 1972 oraz starty w Mundialach 1970 (brązowy medal) i 1978 (II runda).

W Bundeslidze rozegrał 419 meczów i strzelił 33 gole.

[edytuj] Kariera szkoleniowa

Po zakończeniu piłkarskiej kariery związał się z Niemieckim Związkiem Piłki Nożnej. Najpierw przez siedem lat prowadził juniorskie i młodzieżowe reprezentacje RFN, a, kiedy po Mundialu 1986 nowym trenerem kadry mianowano Franza Beckenbauera, został jego asystentem. Wspólnie w 1990 roku zdobyli mistrzostwo świata.

Po włoskim Mondiale Beckenbauer podał się do dymisji i misję prowadzenia połączonej reprezentacji RFN i NRD powierzył Vogtsowi. W 1992 roku na boiskach Szwecji faworyzowani Niemcy przegrali w finale mistrzostw Europy z Danią. Cztery lata później na tym samym etapie rozgrywek nie dali się ograć Czechom i dzięki bramce zdobytej w dogrywce zwyciężyli 2:1. Vogts w czasie Euro 1996 wykorzystał umiejętności i doświadczenie starszych zawodników (średnia wieku niemieckiej ekipy wynosiła 30 lat), na czele z bramkarzem Andreasem Köpkem, stoperem Matthiasem Sammerem, który pod koniec 1996 roku otrzymał Złotą Piłkę dla najlepszego piłkarza grającego na Starym Kontynencie, pomocnikami Thomasem Häßlerem, Christianem Ziege i Dieterem Eiltsem oraz napastnikiem Jürgenem Klinsmannem. Odkryciem Vogtsa okazał się Oliver Bierhoff, który w ostatnim meczu imprezy zdobył dwie decydujące o zwycięstwie bramki. Przed Mundialem 1998 selekcjoner nie zdecydował się jednak na odmłodzenie mistrzowskiej drużyny i w efekcie Niemcy odpadli w ćwierćfinale po przegranej 0:3 z Chorwacją. Po turnieju dziennikarze zarzucili mu, że hołduje zbyt defensywnemu stylowi gry oraz, że jest przywiązany do nazwisk zawodników, a nie do ich aktualnej formy (np. jeden z faworytów trenera Köpke, dwa lata wcześniej okrzyczany najlepszym bramkarzem Europy, został uznany za jednego z głównych winowajców przedwczesnego odpadnięcia Niemców z Mundialu). Vogtsa zdymisjonowano we wrześniu 1998 roku po towarzyskim turnieju na Malcie. Bilans jego ośmioletniej pracy z kadrą: 102 mecze – 67 zwycięstw, 23 remisy i 12 porażek.

Do pracy szkoleniowej powrócił dopiero w październiku 2000 roku. Do końca sezonu 2000-01 prowadził Bayer Leverkusen, z którym zajął czwarte miejsce w lidze, premiowane startem w eliminacjach do Ligi Mistrzów. Tuż po zakończeniu rozgrywek trenerowi podziękowano za współpracę i na jego miejsce zatrudniono Klausa Toppmöllera.

Później przez pół roku pracował z reprezentacją Kuwejtu. Nie zdołał z nią awansować do Mundialu 2002 i otrzymał wymówienie.

Od 2002 do 2004 roku jako pierwszy obcokrajowiec w historii był selekcjonerem reprezentacji Szkocji. Dwuipółletnia kadencja Niemca oceniana jest powszechnie bardzo krytycznie, zdaniem szkockich dziennikarzy trener przyczynił się do pogłębienia kryzysu piłkarskiego w tym kraju. Szkoci prowadzeni przez Vogtsa zwycięstwo odnieśli dopiero w siódmym meczu, w sumie na 30 spotkań wygrali tylko 8 (6 remisów i 16 porażek, bramki 26-49). Mimo remisu z Wyspami Owczymi i przegranej z Litwą udało im się awansować do barażów Euro 2004, w których ulegli Holandii (1:0 i 0:6). Większość komentatorów podkreślała jednak, że drugie miejsce w grupie eliminacyjnej zawdzięczali przede wszystkim słabym rywalom (Litwa, Wyspy Owcze i Islandia). Po zdobyciu tylko dwóch punktów w trzech meczach kwalifikacji do Mundialu 2006 w październiku 2004 roku Niemiec został zmieniony przez Waltera Smitha.

W lutym 2006 roku rzecznik prasowy DFB Harald Stenger poinformował, że Vogts na czas Mundialu 2006 będzie "współpracownikiem" selekcjonera Jürgena Klinsmanna. Nie sprecyzował jednak jaką rolę będzie pełnił przy drużynie narodowej. Po mistrzostwach Klinsmann złożył dymisję, a Vogts wyraził gotowość poprowadzenia reprezentacji Polski. Jednak PZPN postawił na Holendra Leo Beenhakkera.

W styczniu 2007 roku po prawie trzech latach przerwy Vogts powrócił do pracy szkoleniowej. Został selekcjonerem reprezentacji Nigerii. Jednak rok później jego podopieczni odpadli już w ćwierćfinale Pucharu Narodów Afryki; po licznych zarzutach o brak zrozumienia afrykańskiego stylu gry w lutym 2008 trener złożył dymisję.

• 1979-86 – reprezentacje juniorskie i młodzieżowe RFN
• 1986-90 – reprezentacja RFN, asystent Franza Beckenbauera
• 1990-98 – reprezentacja Niemiec
• 2000-01 – Bayer Leverkusen
• 2001-02 – reprezentacja Kuwejtu
• 2002-04 – reprezentacja Szkocji
• 2006-06 – reprezentacja Niemiec, "współpracownik" selekcjonera Jürgena Klinsmanna
• 2007-08 - reprezentacja Nigerii
• od 2008 - reprezentacja Azerbejdżanu

[edytuj] Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo Europy U-16 1984 z reprezentacją RFN juniorów
• wicemistrzostwo świata U-21 1982 z młodzieżową reprezentacją RFN
• mistrzostwo Europy 1996, wicemistrzostwo Europy 1992 oraz ćwierćfinały Mundiali 1994 i 1998 z reprezentacją Niemiec
• ćwierćfinał Pucharu Narodów Afryki 2008 z reprezentacją Nigerii

[edytuj] Ciekawostki

• Jako jedyny zdobył tytuł mistrza Europy zarówno jako piłkarz i jako szkoleniowiec.
• Po Mundialu 2006 ubiegał się o stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski.