Bez hebd
Z Wikipedii
Bez hebd | |
Systematyka wg Reveala | |
Domena | jądrowce |
Królestwo | rośliny |
Podkrólestwo | naczyniowe |
Nadgromada | nasienne |
Gromada | okrytonasienne |
Klasa | Rosopsida |
Rząd | szczeciowce |
Rodzina | bzowate |
Rodzaj | bez |
Gatunek | bez hebd |
Nazwa systematyczna | |
Sambucus ebulus L. | |
Galeria zdjęć i grafik |
Bez hebd, dziki bez hebd (Sambucus ebulus L.) – gatunek rośliny wieloletniej. Dość pospolity, ale głównie na południu Polski. Archeofit i kenofit.
[edytuj] Charakterystyka
- Pokrój
- Roślina wieloletnia o pokroju krzewu, osiągająca wysokość do 2 m. Roślina wydziela nieprzyjemny zapach.
- Łodyga
- W odróżnieniu od 2 pozostałych gatunków bzów rosnących w Polsce, ma niezdrewniałe pędy. Łodygi są grube, rozgałęzione i bruzdowane.
- Liście
- Ulistnienie naprzeciwległe, nieparzysto-pierzaste, składające się z 5 – 9 podługowatolancetowatych listków o zaostrzonych końcach i ostro ząbkowanych brzegach.
- Kwiaty
- Drobne, białe, lub różowawe kwiaty zebrane są w baldachogrona na szczycie pędów. Kwiaty są zrosłopłatkowe z 5 pręcikami, których pylniki w odróżnieniu od pozostałych gatunków bzu są czerwone. Kwitnie od czerwca do sierpnia , kwiaty zapylane są przez owady.
- Owoc
- Elipsoidalny, lśniąco-czarny pestkowiec.
- Część podziemna
- Posiada liczne podziemne rozłogi.
- Biotop, wymagania
- Cieniste lasy, zarośla. zręby, przydroża. Na polach uprawnych sąsiadujących z zaroślami jest chwastem. W zbiorowiskach roślinnych gatunek charakterystyczny dla Ass. Sambucetum ebuli.
- Roślina trująca
- Cała roślina jest trująca, również owoce są trujące dla ludzi, zjadane są jednak przez niektóre ptaki. U ludzi zatrucie objawia się bólem głowy, wymiotami, biegunką.
[edytuj] Zastosowanie
- Roślina lecznicza :
- Surowiec zielarski : korzeń (Radix ebuli). Zawiera on saponiny trójterpenowe, substancje o gorzkim smaku, glikozyd cyjanowodorowy, olejki eteryczne
- Zbiór i suszenie : korzeń wykopuje się jesienią lub bardzo wczesną wiosną, kroi na cieńsze kawałki i suszy w suszarni
- Działanie : napotne, moczopędne, przeczyszczające, podobne do dzikiego bzu czarnego.
[edytuj] Bibliografia
- Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
- Anna Mazerant-Leszkowska: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
- Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
- Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
- Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.