Bitwa pod Łomiankami
Z Wikipedii
| Bitwa pod Łomiankami Kampania wrześniowa 1939 |
|||||||||||||||||
 Pomnik Mikołaja Bołtucia w Łomiankach |
|||||||||||||||||
| Data | 22 września 1939 | ||||||||||||||||
| Miejsce | pomiędzy Łomiankami a Dąbrową Leśną, Mazowsze | ||||||||||||||||
| Wynik | wygrana Niemiec | ||||||||||||||||
| Przyczyna | próba przebicia się wojsk polskich do Warszawy | ||||||||||||||||
| Terytorium | Polska | ||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||
Bitwa pod Łomiankami miała miejsce w czasie kampanii wrześniowej w rejonie wsi Łomianki koło Warszawy w dniu 22 września 1939 pomiędzy niedobitkami wojsk polskich z Armii Pomorze i Poznań pod dowództwem gen. Mikołaja Bołtucia (około 5 000 żołnierzy) a wojskami niemieckimi blokującymi oblężoną Warszawę. Była to bitwa kończąca bitwę nad Bzurą.
Spis treści |
[edytuj] 21 września
Wycofujące się po bitwie nad Bzurą oddziały polskie przebijały się przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. 21 września nad polskimi siłami broniącymi magazynów amunicji w Palmirach[1] objął gen. Bołtuć wycofujący się znad Bzury. Miał do dyspozycji 68 i 69 pułk piechoty z 17 DP, I batalion z 14 pp i 5 dział, po stronie niemieckiej zaś 29 DPzmot wraz z elementami 1 i 2 DLek. W walce wyróżniła się kompania por. Skrzydły z 68 pp, która śmiałym wypadem rozbiła w Janówku oddział 29 DPzmot, w którym zginęło 36 Niemców przy stratach własnych 8 zabitych. Generał Bołtuć otrzymał propozycję poddania się, a od godziny 15. do zmierzchu jego pozycje były ostrzeliwane przez artylerię z 29 DPzmot.
O zmierzchu gen. Bołtuć dał rozkaz natarcia w kierunku Warszawy przez Łomianki. W skład jego sił wchodziła tzw. grupa majora Juniewicza składająca się z żołnierzy z Wołyńskiej, Nowogródzkiej, Pomorskiej i Kresowej Brygady Kawalerii[1].
[edytuj] 22 września
W nocy z 21 na 22 września oddział gen. Bołtucia odbił z rąk niemieckich Łomianki atakując wzdłuż drogi do Modlina. 69 pp mjra Maydanowicza nacierał wzdłuż toru kolejowego (linia kolejowa Warszawa Gdańska-Młociny-Łomianki-Palmiry) skrajem puszczy. Trzecia polska grupa kawalerii atakowała wzdłuż Wisły przy wale przeciwpowodziowym w kierunku Młocin[2]. W tym momencie z boku uderzyły niemieckie zmotoryzowane odwody, od tyłu zaś oddziały ze 29 DPzmot. Doszło do wielogodzinnej walki.
Gdy skończyła się amunicja doszło do ataku na bagnety w rejonie Dąbrowy Leśnej, w którym zginął dowodzący Mikołaj Bołtuć, 36 oficerów i około 800 żołnierzy. Oddziały polskie nie przebiły się do Warszawy i pozostali żołnierze poddali się do niewoli. Ogółem polskie straty miały wynieść około 3000 ludzi[2].
[edytuj] Ciekawostki
- 2 500 żołnierzy poległych w tej bitwie pochowanych zostało w kwaterze wojskowej na cmentarzu w Kiełpinie.
- Część z żołnierzy poddała się bez broni - ta została zabezpieczona i zatopiona w Jeziorze Dziekanowskim, służąc później miejscowemu podziemiu.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Źródła
- ↑ 1,0 1,1 Andrzej Wesołowski, "Ostatni meldunek majora Juniewicza z walk pod Łomiankami we wrześniu 1939 r.", Gazeta Łomiankowska, Nr 19 (151), 10 września 2004. ISSN 1231-8450
- ↑ 2,0 2,1 Andrzej Wesołowski, "Nieznana relacja z walk pod Łomiankami we wrześniu 1939 r.", Gazeta Łomiankowska, Nr 19 (204), 22 września 2006. ISSN 1231-8450
