Bronisław Kaminski

Z Wikipedii

Bronisław Kamiński (ros. Бронислав Владиславович Каминский) (ur. 16 czerwca 1899 w Witebsku, zm. 4 października 1944 w Łodzi), dowódca brygady (Waffen- Brigadeführer) Rosyjskiej Narodowej Armii Wyzwoleńczej (RONA), zbrodniarz wojenny zwany "katem Ochoty".

Jego ojcem był Polak, a matką - Niemka. W rosyjskiej wojnie domowej walczył po stronie Armii Czerwonej. Potem studiował na Politechnice w Leningradzie. W roku 1935 został wyrzucony z partii komunistycznej (WKP(b)), a w 1937 aresztowany za krytykowanie stalinowskiej polityki kolektywizacji rolnictwa. Wypuszczony z więzienia w r. 1941 osiedlił się w Briańsku, gdzie otrzymał posadę inżyniera w miejscowej gorzelni.

Po zajęciu Briańska przez armię niemiecką przyjaciel Kamińskiego Konstantyn Woskobojnik został mianowany komisarycznym burmistrzem miasta, a Kamiński jego zastępcą. We współpracy z okupantem obaj kolaboranci zorganizowali oddział 10.000 żołnierzy mający za zadanie zwalczanie partyzantki prosowieckiej. Po śmierci Woskobojnika Kamiński przejął urząd burmistrza i dowódcy ronowców, stan liczebny których w ciągu 1942 roku osiągnął kilkanaście tysięcy.

W 1942 roku formacja jego przybrała nazwę RONA (ros. Русская Освободительная Народная Армия), wraz z nią brał udział m.in. w tłumieniu powstania warszawskiego.

Pod koniec 1943, po wycofaniu się Niemców na Białoruś, wcielono do Rony policjantów białoruskich, jeńców wojennych i zwolnionych z więzień przestępców a później przetworzono ją w "1. Rosyjską Dywizję Waffen-SS". Kamiński otrzymał rangę Brigadeführera i Żelazny Krzyż 1. klasy. Jako Brigadeführer uważał się za bezpośrednio podległego Himmlerowi i nie chciał się stosować do rozkazów von dem Bacha, dowódcy oddziałów niemieckich w Warszawie.

Został skazany przez Niemców na śmierć za niesubordynację. Jak podaje Norman Davies w swej historii Powstania, wezwano go do Łodzi i upozorowano wypadek samochodowy. Natomiast historyk Powstania na Ochocie Józef Kazimierz Wroniszewski twierdzi, że postawiono go na rozkaz generała SS von dem Bacha "za unikanie walki, skrajną niesubordynację, grabież do prywatnego skarbca i inne przestępstwa przed sądem polowym i bezzwłocznie po wyroku - przed plutonem egzekucyjnym. Jego śmierć była utrzymywana przed brygadą w tajemnicy".

Później, przed Trybunałem Norymberskim, Erich von dem Bach przytaczał egzekucję Kamińskiego jako swą osobistą zasługę i gest protestu wobec Himmlera, a w jednej ze swoich wypowiedzi von dem Bach scharakteryzował Kamińskiego w następujących słowach:

"Był awanturnikiem politycznym, wygłaszał do swych ludzi mowy propagandowe o wielkiej faszystowskiej Rosji, której chciał być przywódcą - führerem. Kobiety i alkohol były treścią jego życia. Dowództwo wojskowe pozostawiał swym dowódcom pułków. Pojęcie własności było mu obce, żadnego narodu nie nienawidził tak, jak Polaków, których wspominał jedynie obelżywymi słowami. Nie chciał się przyłączyć do Własowa, przeciwnie, pragnął kiedyś przez swoje stosunki z Himmlerem wysadzić Własowa z siodła..." ^[1]

[edytuj] Bibliografia

• Norman Davies, Powstanie 44, Kraków 2004
• Józef Kazimierz Wroniszewski, IV Obwód Armii Krajowej Ochota, Okręg Warszawa, Warszawa 1997

Przypisy