Bruno Kalniņš

Z Wikipedii

Bruno Kalniņš (ur. 7 maja 1899 w Tukums, zm. 26 marca 1990 w Sztokholmie) - łotewski polityk socjaldemokratyczny i działacz emigracyjny w Szwecji, syn Paulsa.

Ukończył gimnazjum w Dubalti, we wczesnej młodości przystąpił do organizacji lewicowych (członkostwo w SDPRŁ w 1913 roku). W 1916 roku był już absolwentem gimnazjum w Helsinkach, po czym studiował prawo w Piotrogrodzie (1916-17). W czasie rewolucji październikowej został członkiem ryskiej Rady Delegatów Robotniczych i Chłopskich, należał do jej komitetu wykonawczego.

W niepodległej Łotwie działał w ruchu socjaldemokratycznym, w latach 1918-34 pzoostawał członkiem KC SDPRŁ. W 1918 roku należał do Łotewskiej Rady Narodowej, która 18 listopada 1918 roku ogłosiła niepodległość kraju.

W 1919 roku walczył w wojnie łotewsko-bolszewickiej, po 1920 roku wybrano go do sejmu ustawodawczego Łotwy.

Po przewrocie wojskowym Ulmanisa został aresztowany i uwięziony na kilka miesięcy. W 1937 roku wyjechał do Finlandii, gdzie rozpoczął działalność jako attache prasowy w ambasadzie Republiki Hiszpanii.

Po włączeniu Łotwy do ZSRR powrócił do kraju, gdzie objął katedrę na uniwersytecie w Rydze. Szybko rozczarował się do rzeczywistości sowieckiej, jednak uniknął wywózki na wschód.

Podczas okupacji niemieckiej Łotwy zaangażował się w działalność Centralnej Rady Łotwy, która wypowiadała się za wskrzeszeniem niepodległości kraju i jego niezależnością od Niemiec i ZSRR. Ze względu na antyniemieckie poglądy wywieziono do Stutthofu, gdzie doczekał 1945 roku.

Po II wojnie światowej znalazł się na terenie Szwecji, gdzie wykładał na uniwersytecie w Sztokholmie w Instytucie Słowiańskim oraz pracował w tamtejszej bibliotece.

Od 1960 do 1970 roku pracował w Wyższej Akademii Wojskowej w Sztokholmie. Angażował się w działalność emigracyjnego ruchu lewicowego na terenie Europy, w latach 1947-86 pozostawał przedstawicielem łotewskiej socjaldemokracji w Unii Socjalistów Europy Wschodniej.

W 1983 roku wybrano go honorowym przewodniczącym Międzynarodówki Socjalistycznej.

[edytuj] Publikacje

• "Sociāldemokratijas militārpolitika" (1928)
• "Der sowjetische Propagandastaat. Das System und die Mittel der Massenbeeinflussung in der Sowjetunion" (1950)
• "Revolūcija vai evolūcija Padomju savienībā?" (1957)
• "Vēl cīņa nav galā... 1894-1920" (1989)

[edytuj] Bibliografia

• Roszkowski W., Kofman J. (red.), Słownik biograficzny Europy Środkowo-Wschodniej XX wieku, Warszawa 2005, ISBN 83-7399-084-4