Budgie
Z Wikipedii
| Budgie | |
 Budgie podczas koncertu w Poznaniu |
|
| Rok założenia | 1968 |
| Pochodzenie |  Walia (Cardiff) |
| Gatunek | rock hard rock |
| Aktywność | 1968 - 1988 1999 - |
| Aktualni członkowie | |
| Burke Shelley Steve Williams Craig Goldy |
|
| Byli członkowie | |
| Tony Bourge Pete Boot Andy Hart Rob Kendrick Duncan Mackay Simon Lees Duncan Mackay Ray Phillips Jim Simpson John Thomas |
|
| Strona internetowa | |
Budgie - brytyjska grupa rockowa powstała w 1968 w Cardiff w Walii. Jeden z najciekawszych zespołów klasycznego okresu hard rocka. Grupa obok Black Sabbath, Led Zeppelin i Deep Purple miała znaczący wpływ na dalszy rozwój gatunku heavy metal. W muzyce tej grupy daje się także zauważyć wpływy blues rocka. Rozwiązana w 1988 roku, reaktywowana w 1999. Grupa Budgie przez cały okres swego istnienia nie zdobyła większej popularności poza Wyspami Brytyjskimi i Polską (występowała w Polsce w 1982 roku jako pierwszy zachodni zespół heavymetalowy, wiosną 2004 oraz wiosną 2007). W 2006 roku po ponad 20-letniej przerwie wydała nowy album You're All Living in Cuckooland.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Grupa powstała w 1967 roku w składzie: basista/wokalista Burke Shelley, gitarzysta Brian Goddard, perkusista Ray Philips. Niedługo później do muzyków dołączył drugi gitarzysta Tony Bourge, a Goddard opuścił grupę. Początkowo zespół inspirował się dokonaniami The Beatles, ale wkrótce zaczął dążyć do osiągnięcia mocniejszego brzmienia w stylu Led Zeppelin. Aż do 1971 roku zespół miał status amatorski, występując w klubach w całej Walii. Przełom nadszedł, gdy nagrania Budgie trafiły w ręce znanego producenta Rodgera Baina. Dzięki temu zespół mógł wejść do studia i rozpocząć nagrywanie materiału na swoją debiutancką płytę.
Album nazwany po prostu Budgie ukazał się w 1971 roku. Przyniósł ciekawą miksturę składającą się z ciężkich basowo-gitarowych riffów i charakterystycznego wysokiego głosu wokalisty. Niezwykłości dopełniały dziwne, humorystyczne teksty autorstwa Shelleya. Mimo ciekawego materiału i pochlebnych opinii krytyków album nie zyskał zbyt dużej popularności. Nie zniechęciło to członków zespołu, którzy rok po debiucie wydali kolejną dobrze ocenianą płytę - Squawk.
Jednakże największym sukcesem artystycznym Budgie stała się trzecia płyta długogrająca - Never Turn Your Back On a Friend (1973), na której znalazł się słynny Breadfan (w 1988 roku nagrany ponownie przez Metallikę). Ten album stawiany jest dziś przez krytyków za jedno z największych osiągnięć hard rocka, a zamykająca go monumentalna ballada Parents stawiana w jednym rzędzie z najciekawszymi utworami ówczesnej światowej czołówki muzyki rockowej. Mimo to Never Turn Your Back On a Friend sprzedało się w niewiele większej liczbie egzemplarzy niż dwa pierwsze albumy. Sukcesem komercyjnym okazał się dopiero kolejny album.
Tuż przed rozpoczęciem sesji nagraniowej do In For The Kill (1974) doszło do kłótni pomiędzy Shelleyem a Philipsem. W rezultacie ten longplay współtworzył angielski perkusista Pete Boot. Na szczęście grupa udowodniła, że mimo zmian personalnych nadal jest w stanie tworzyć wysokiej klasy muzykę. Kolejne dobre wydawnictwo pozwoliło krótkotrwale wspiąć się Budgie na szczyt. Po trasie koncertowej promującej In For The Kill doszło do kolejnej zmiany personalnej - Boot został zastapiony Walijczykiem Stevem Williamsem, który pomógł zarejestrować materiał na ostatnią klasyczną płytę zespołu - Bandolier (1975). Charakteryzowała się ona zwrotem ku jeszcze cięższym brzmieniom, co może sugerować heavymetalowy, napędzany brzmieniem ciężkiego basu Napoleon Bona Part 1&2.
W składzie z Williamsem za perkusją zespół grał do 1978 roku, kiedy to odszedł Bourge. W tym czasie nagrano dwa albumy, które niestety okazały się znacznie gorsze od wcześniejszych dokonań zespołu i, co stało się niestety niechlubną tradycją, nie porażały liczbą sprzedanych kopii. If I Were Brittania I'd Waive the Rules oraz Impeckable charakteryzowały się zwrotem ku funky. Po 1978 roku doszło do najważniejszej zmiany w historii zespołu. Wakujące miejsce zajął najpierw na krótko były gitarzysta Trapeze Rob Kendrick, a później John Thomas. Już pierwsze wydawnictwo nowego składu zapowiadało kolejne zmiany stylistyczne. "Czwórka" If Swallowed Do Not Induce Vomiting pokazała zwrot zespołu w stronę New Wave of British Heavy Metal. Niestety grupa nie bardzo potrafiła znaleźć swoje miejsce w tym nurcie. Stąd nowe albumy Power Supply (1980) i Nightflight (1981) były bardzo wtórne wobec modnej wówczas muzyki i nie grzeszyły oryginalnością.
W 1982 roku poszerzono skład o klawiszowca Duncana Mackaya, co zbliżyło styl grupy do glam rocka, czego dowodem jest nagranie mocno już komercyjnej płyty Deliver Us from Evil. Krążek ten poniósł ogromną klęskę artystyczną, dziś uważany jest zdecydowanie za najsłabsze nagranie zespołu. W tym czasie Budgie odwiedziło Polskę dając podczas ponaddwutygodniowego tournee kilkanaście koncertów, które zgromadziły ogromne rzesze ludzi, co potwierdziło ogromną popularność grupy w naszym kraju. Mimo to, był to bardzo nieudany okres dla grupy. Po niepowodzeniach z początku lat 80. zespół zwolnił tempo. W 1985 roku miejsce Williamsa zajął były perkusista UFO Jim Simpson. Rozpad grupy nastąpił w 1988 roku, a jej odtworzenie w 1999 w składzie Burke Shelley, John Thomas, Steve Williams. Wkrótce Thomas poważnie zachorował i został zastąpiony przez Andy'ego Harta i z nim w składzie Budgie nagrało koncertową płytę Life In San Antonio. Pod koniec 2002 roku Hart zrezygnował z występów, a jego miejsce zajął Simon Lees. Zespół jest nadal aktywny. W marcu 2004 roku, zespół ponownie odwiedził Polskę. Tym razem zagrał dwa koncerty w Warszawie oraz w Krakowie. W listopadzie 2006 roku grupa wydała nowy album You're All Living In Cuckooland. W 2007 roku Budgie zagrało trasę koncertową You're All Living In Cuckooland. Pierwszy koncert odbył się 12 kwietnia w Poznaniu, 13 kwietnia w Warszawie i 14 w Krakowie. W lipcu 2007 zespół opuścił Simon Lees. W związku z tym, grupa została zmuszona przełożyć swoją pierwszą historyczną trasę po Australii z października na luty 2008, do czasu znalezienia nowego gitarzysty. Pierwszym oficjalnym następcą Simona Leesa został Andy James ale ze względów osobistych musiał zrezygnować i dopiero w styczniu 2008 zespół zagrał swój pierwszy koncert z nowym gitarzystą, którym okazał się były członek Dio Craig Goldy.
[edytuj] Skład
[edytuj] Obecny skład
- Burke Shelley (wł. John Burke Shelley) - gitara basowa, śpiew (od 1967)
- Steve Williams - perkusja (1975 - 1985 i od 1999)
- Craig Goldy - gitara (2008 - )
[edytuj] Byli członkowie zespołu
- Pete Boot - perkusja (1974)
- Tony Bourge - gitara, śpiew (1967 - 1978)
- Andy Hart - gitara (2002)
- Rob Kendrick - gitara, śpiew (1979)
- Simon Lees - gitara (2003 - 2007)
- Duncan Mackay - instrumenty klawiszowe (1982)
- Ray Phillips - perkusja (1967 - 1974)
- Jim Simpson - perkusja (1985 - 1988)
- John Thomas - gitara (1979 - 2002)
[edytuj] Dyskografia grupy Budgie
- 1971 Budgie
- 1972 Squawk
- 1973 Never Turn Your Back On a Friend
- 1974 In for the Kill
- 1975 Bandolier
- 1976 If I Were Brittania I'd Waive the Rules
- 1978 Impeckable
- 1980 Power Supply
- 1981 Nightflight
- 1982 Deliver Us from Evil
- 2002 Life in San Antonio
- 2004 The Last Stage
- 2005 Radio Sessions 74 / 78
- 2006 The BBC Recordings
- 2006 You're All Living In Cuckooland
