The Beatles

Z Wikipedii

The Beatles
Rok założenia	1960
Rok rozwiązania	1970
Pochodzenie	Anglia
Gatunek	pop, rock, rock and roll
Ostatni skład
John Lennon (nie żyje) Paul McCartney George Harrison (nie żyje) Ringo Starr
Poprzedni członkowie
Pete Best Stuart Sutcliffe (nie żyje)
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons
Strona internetowa

The Beatles – zespół rockowy z Liverpoolu, istniejący od 1960 (jako The Quarry Men od 1957) do 1970, jeden z najpopularniejszych i najważniejszych w historii^[1].

Spis treści 1 Skład 2 Historia zespołu 2.1 Klubowe początki 2.2 Beatlemania 2.3 Muzyczne dojrzewanie 2.4 Lata studyjne i rozpad 3 Podsumowanie 4 Dyskografia 5 Zobacz też 6 Linki zewnętrzne

[edytuj] Skład

Zespół odniósł sukces w składzie:

• John Lennon – gitara rytmiczna, śpiew
• Paul McCartney – gitara basowa, śpiew
• George Harrison – gitara prowadząca, śpiew
• Ringo Starr – perkusja, śpiew

Wcześniej w zespole:

• Pete Best – perkusja
• Stuart Sutcliffe – gitara basowa

[edytuj] Historia zespołu

[edytuj] Klubowe początki

Autorstwo nazwy zespołu przypisuje się Lennonowi oraz Sutcliffe'owi, którzy w kwietniu 1960 zaproponowali ją McCartney'owi oraz Harrisonowi. Cztery miesiące później, w sierpniu, tuż przed wyjazdem do Hamburga na, jak się miało okazać, obfitujące w liczne ekscesy występy, do czwórki gitarzystów dołączył perkusista Best. Jednak najbardziej emblematycznym miejscem dla Beatlesów tego okresu był liverpoolski klub The Cavern. Zdając sobie sprawę ze swych miernych talentów muzycznych, Sutcliffe odszedł z zespołu na krótko przed swą przedwczesną śmiercią, która nastąpiła 10 kwietnia 1962. Cztery miesiące później – 16 sierpnia – za namową niezadowolonego z gry Besta producenta George'a Martina, grupa w kontrowersyjnych okolicznościach zwolniła perkusistę i zastąpiła go przyjacielem zespołu – Ringo Starrem. Zespół też za namową menedżera Briana Epsteina zmienił wizerunek z niegrzecznych chłopców w skórach na garnitury. Ten etap kariery kończy podpisanie kontraktu z EMI.

[edytuj] Beatlemania

Swój pierwszy album Please Please Me Beatlesi nagrali 11 lutego 1963. Kompozycja Lennona, również zatytułowana Please Please Me, stała się pierwszym hitem zespołu. Beatlesi swymi świeżymi i niewinnymi piosenkami zdobyli ogromną popularność. Na ich koncertach, nadzwyczaj tłumnie gromadzących młodzież, dochodziło do scen zbiorowej histerii. Zjawisko to zostało nazwane beatlemanią.

10 września Beatlesi podarowali Rolling Stonesom kompozycję I Wanna Be Your Man, która okazała się pierwszym hitem Stonesów. W lutym 1964 kompozycją I Want To Hold Your Hand Beatlesi w końcu podbijają największy rynek fonograficzny – Stany Zjednoczone. Wydarzenie to zapoczątkowało tzw. Brytyjską Inwazję. Zespół bije też rekord oglądalności w telewizyjnym programie The Ed Sullivan Show. W kwietniu pięć pierwszych miejsc Billboardu okupowały piosenki The Beatles (do dziś nikomu innemu nie udało się zająć choćby trzech pierwszych miejsc).

28 sierpnia w Nowym Jorku zespół spotkał Boba Dylana. Stał się on dla nich inspiracją, wprowadzając ich w świat narkotyków.

[edytuj] Muzyczne dojrzewanie

W nagraniach zespołu z lat 1965-1966 słychać wyraźną metamorfozę. Muzyka stała się ambitniejsza, a teksty poważniejsze. Fascynacja Harrisona muzyką indyjską odpowiedzialna jest za wprowadzenie do procesu nagraniowego egzotycznego instrumentarium.

6 sierpnia 1965 została przedstawiona światu kompozycja Yesterday, której melodia objawiła się McCartneyowi we śnie. Pobiła ona wiele rekordów, m.in. jest najczęściej coverowaną w historii (ponad trzy tysiące razy) i jedną z najczęściej emitowanych w radiu.

Wyjątkowym wydarzeniem jak na owe czasy był koncert The Beatles na stadionie baseballowym Shea Stadium w Nowym Jorku 15 sierpnia. Po raz pierwszy w historii 55.600 fanów zgromadziło się na stadionie by wysłuchać koncertu rockowego.

27 sierpnia w Los Angeles Beatlesi spotykali swego idola – Elvisa Presleya. Po latach wyszło na jaw, że Presley kibicował CIA w próbach blokowania zespołu w Ameryce, zarzucając Beatlesom sprowadzanie amerykańskiej młodzieży na złą drogę.

26 października Beatlesi zostali uhonorowani przez królową Orderami Imperium Brytyjskiego (Lennon zwrócił swój order cztery lata później).

Rok 1966 okazał się przełomowy dla zespołu. W marcu Lennon udzielił niefortunnego wywiadu, w którym stwierdził, że Beatlesi są popularniejsi od Jezusa. Ta wyjęta z kontekstu wypowiedź doprowadziła między innymi do ostentacyjnego palenia ich płyt. Wprawdzie już wcześniej pod adresem zespołu padały pogróżki, jednak stały się one poważne, gdy zespołem zaczął się interesować Ku Klux Klan.

29 sierpnia w Candlestick Park San Francisco The Beatles zagrali swój ostatni koncert. Zaprzestali koncertowania między innymi ze względu na wrzaski, krzyki i piski fanów, które zagłuszały muzykę. Perkusista Ringo Starr wspomina, że często wcale nie słyszał muzyki, a rytm rozpoznawał obserwując jak podskakiwali pozostali członkowie zespołu. W owych czasach nie było jeszcze specjalnej aparatury koncertowej zdolnej nagłośnić stadion i Beatlesi korzystali z tego samego systemu, którym posługiwali się spikerzy. Tak więc zespół wolał skoncentrować się na działalności studyjnej. Rozpoczęło to kolejny etap historii The Beatles.

[edytuj] Lata studyjne i rozpad

Zamknięcie się Beatlesów na długie miesiące w studiu było tak naprawdę ich wyzwoleniem. W końcu mogli w pełni wykorzystać możliwości ówczesnej techniki, nie przejmując się tym, jak później zagrać muzykę na żywo.

Wydana 1 czerwca 1967 płyta Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band, pierwsza nagrana po zaniechaniu działalności koncertowej, jest przez większość krytyków uznawana za najważniejszą płytę w historii rocka. Zróżnicowanie stylów, bogactwo melodii, użytych instrumentów, środków czy efektów otwierało nowe perspektywy dla twórców muzyki, którzy ochoczo podążyli przetartymi przez album ścieżkami. Jest to jeden z pierwszych albumów koncepcyjnych będących prekursorami progresywnego rocka, swoista opera rockowa będąca substytutem koncertu. Większość krytyków zgadza się, że opus magnum albumu, jak i całej spuścizny The Beatles, jest wieńcząca dzieło kompozycja A Day In The Life.

Kolejnym wydarzeniem bez precedensu była pierwsza światowa transmisja satelitarna, w której wzięli udział Beatlesi. 25 czerwca w programie Our World w towarzystwie m.in. Marianne Faithfull, Micka Jaggera, Erica Claptona czy Keitha Moona (z którymi półtora roku później Lennon wystąpił w przedsięwzięciu The Rolling Stones Rock And Roll Circus) Beatlesi wykonali na żywo kompozycję All You Need Is Love, która stała się jednym z hymnów ruchu hippisowskiego.

Początek końca Beatlesów zwiastowała śmierć ich menedżera, Briana Epsteina, 27 sierpnia. Beatlesów ogarnęło przerażenie, ponieważ nie mieli pojęcia, jak znaleźć się w nowej sytuacji. W zespole zapanował chaos, który sprzyjał rodzeniu się konfliktów. Najbardziej podzieliła ich kwestia schedy po Epsteinie. McCartney widział na tym stanowisku swego teścia, Lee Eastmana, podczas gdy reszta zespołu preferowała menedżera Rolling Stonesów – Allena Kleina. Skłóconych muzyków bezskutecznie próbował godzić i zachęcać do ostatnich wysiłków twórczych Harrison, zapraszając na sesje do Białego Albumu Erica Claptona, a na niekończące się sesje Get Back/Let It Be Billy'ego Prestona. Ostatecznie to Kleinowi powierzono misję ratowania Apple – korporacji Beatlesów.

Praktycznym końcem zespołu było ukrywane przed opinią publiczną odejście we wrześniu 1969 Lennona, ale za oficjalną datę rozpadu uznaje się 10 kwietnia 1970, kiedy McCartney publicznie ogłosił swe odejście. Nadzieja fanów na reaktywację została brutalnie rozwiana 8 grudnia 1980, gdy w Nowym Jorku został zastrzelony John Lennon. Następnego dnia podczas koncertu na Wembley Arena w Londynie zespół Queen zagrał w hołdzie Lennonowi jego wielki przebój Imagine. Poza tym na płycie Hot Space nagrali kompozycję Life Is Real (Song For Lennon). Był to tylko jeden z wielu podobnych hołdów złożonych Lennonowi.

[edytuj] Podsumowanie

Beatlesi byli pod wieloma względami zespołem wyjątkowym. Doczekali się wielu analiz. Data rozwiązania zespołu uznawana jest przez wielu krytyków za koniec złotego okresu poszukiwań w muzyce rockowej. Ich spuścizna pozostaje inspiracją dla innych muzyków. Mimo, że nie byli wirtuozami i nie znali notacji muzycznej, potrafili pogodzić sukces na polu kultury elitarnej z sukcesem na polu kultury masowej. Jako jedni z nielicznych nie mieli w swej historii okresu wypalenia artystycznego. Prawie każdy ich album przeszedł do historii. Można powiedzieć, że wartość artystyczna ich dokonań rosła z czasem. To samo można powiedzieć o zaangażowaniu w kwestie społeczne. Beatlesi stworzyli utwory dające początek różnym nurtom muzycznym (np. Helter Skelter – pierwszy na świecie utwór heavy metalowy, I Want You (She's so Heavy) – prekursor hard rocka i brzmienia Led Zeppelin).

Do The Beatles należy najwięcej muzycznych odkryć oraz rekordów. Zdobyli parę prestiżowych nagród Grammy oraz Oscara za film Let It Be. Wg RIAA są najpopularniejszymi muzykami wszech czasów. Szacuje się, że pod koniec lat 90. sprzedana została miliardowa płyta Beatlesów. W 1988 grupa The Beatles została wprowadzona do Rock and Roll Hall of Fame.

Koncertowali w Europie, Ameryce, Azji, Australii, nigdy nie wystąpili w Polsce.

4 marca 1996 światło dzienne ujrzał ostatni nowy materiał The Beatles – kompozycja Real Love.

[edytuj] Dyskografia

[edytuj] Zobacz też

• 8749 Beatles
• 4147 Lennon
• 4148 McCartney
• 4149 Harrison
• 4150 Starr

[edytuj] Linki zewnętrzne

• strona oficjalna zespołu
• polska strona The Beatles
• największa polska strona o zespole The Beatles
• oficjalna strona Paula McCartneya
• oficjalna strona Johna Lennona
• oficjalna strona Georga Harrisona
• oficjalna strona Ringo Starra