Bujaczy Wierch

Z Wikipedii

Współrzędne: 49°13'49" N 20°15'54" E49.2302778 20.265 (Bujaczy Wierch)

Bujaczy Wierch
Widok na Bujaczy Wierch z Fajksowej Czuby
Państwo	Słowacja, Europa
Pasmo	Tatry, Karpaty
Wysokość	1947 m n.p.m.
Wybitność	35 m
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Bujaczy Wierch (słow. Bujačí vrch, 1947 m n.p.m.) – rozłożysty masyw o długości ok. 1,3 km we wschodniej części grani głównej Tatr Bielskich na Słowacji. Jest ostatnim wysokim wzniesieniem na wschód Tatr.

Od masywu odchodzi aż siedem grani, co jest ewenementem na skalę tatrzańską. Część północno-wschodnia jest zbudowana z triasowych wapieni i dolomitów.

Spis treści 1 Otoczenie 2 Turystyka 3 Nazwa 4 Bibliografia

[edytuj] Otoczenie

Od strony zachodniej Bujaczy Wierch jest oddzielony od grani Jatek (Golicy Bielskiej i Skrajnych Jatek) płytką Bujaczą Przełęczą (1912 m). Od wschodu od znacznie niższego Koziego Grzbietu oddziela go przełęcz Skalne Wrota (1620 m). W zachodniej grani Bujaczego Wierchu znajduje się grupa wapiennych turniczek zwanych Apostołami. Wznoszą się one na wysokość 1960 m n.p.m. (a więc wyżej niż sam Bujaczy Wierch) i są czasem traktowane jako jego drugi, a nawet główny wierzchołek.

Od grani opadającej na Bujaczą Przełęcz odchodzi ku północy Jagnięcy Grzbiet, który razem z granią Gołego Wierchu (1334 m), odchodzącą od szczytu na północ, ogranicza wąską i długą Dolinę Jagnięcą. Grań, w której znajduje się Goły Wierch, a dalej na północ rozległy lesisty masyw Tokarni, stanowi granicę między systemami Doliny pod Koszary oraz Doliny za Tokarnią. Górne piętro tej ostatniej stanowi Dolina Kurza, podchodząca pod szczytowe partie masywu Bujaczego Wierchu.

Na południe od szczytu odchodzi Rakuski Grzbiet, opadający do Przełęczy nad Czerwoną Glinką (ok. 1400 m). Po drugiej stronie przełęczy znajdują się zalesione szczyty Ryniasa (1473 n) oraz Steżek (1530 m). Masyw ten rozdziela Dolinę Kieżmarską i Dolinę Czarną Rakuską.

Wschodnia grań Bujaczego Wierchu rozgałęzia się i opada na dwie przełęcze. Grań główna Tatr Bielskich biegnie dalej przez Skalne Wrota, oddzielające Pomurnikową Ścianę w masywie od Koziego Grzbietu i Fajksowej Czuby, natomiast bardziej na północ znajduje się odgałęzienie Bujaczego Wierchu, opadające na niewielką Kurzą Przełęcz (1700 m), za którą grań po raz kolejny się rozdwaja, tworząc Długi Wierch i Kardoliński Grzbiet. Pomiędzy Kozim Grzbietem a Długim Wierchem znajduje się Sucha Dolina Bielska.

[edytuj] Turystyka

Przez szczyt (1947 m) prowadziła do 1978 roku czerwono znakowana Tatrzańska Magistrala, obecnie zamknięta na całym odcinku prowadzącym przez Tatry Bielskie, na terenie których utworzono rezerwat ścisły. Bujaczy Wierch jest jednym z najlepszych punktów widokowych na Dolinę Kieżmarską, jednak wejścia są zabronione.

U stóp Bujaczego Wierchu, po jego południowo-wschodniej stronie, w Dolinie do Siedmiu Źródeł znajduje się schronisko pod Szarotką – jedyny tego typu obiekt na terenie Tatr Bielskich. Schronisko znajduje się na zielonym szlaku prowadzącym z Tatrzańskiej Kotliny do Doliny Białych Stawów.

[edytuj] Nazwa

Nazwa Bujaczego Wierchu pochodzi od słowa bujak, oznaczającego w gwarze podtatrzańskiej byka albo buhaja, i wiąże się z hodowlą i wypasem bydła, prowadzonymi przez wiele wieków na terenie Tatr Bielskich.

[edytuj] Bibliografia