Cláudio Taffarel

Z Wikipedii

Cláudio André Mergen Taffarel (ur. 8 maja 1966 w Santa Rosa), brazylijski piłkarz, grający na pozycji bramkarza. Z reprezentacją Brazylii, w której barwach rozegrał 101 meczów, zdobył w 1994 roku mistrzostwo, a cztery lata później wicemistrzostwo świata. Na początku lat 90. odnosił sukcesy z AC Parmą. W 1992 roku wygrał z nią rywalizację o Puchar Włoch, a w kolejnym sezonie – o Puchar Zdobywców Pucharów. Po zakończeniu reprezentacyjnej kariery w 1998 roku przypomniał o sobie w tureckim Galatasaray Stambuł, z którym w tym czasie dwukrotnie triumfował w rozgrywkach ligowych i raz – w 2000 roku – w Pucharze UEFA. Jest często nazywany najlepszym obok Gilmara bramkarzem w historii reprezentacji "canarinhos".

[edytuj] Kariera piłkarska

1984-90 – Sport Club Internacional
1990-93 – AC Parma
1993-94 – AC Reggiana
1994-97 – Atlético Mineiro
1998-01 – Galatasaray Stambuł
2001-02 – AC Parma

[edytuj] Sukcesy piłkarskie

Puchar Włoch 1992 oraz Puchar Zdobywców Pucharów 1993 z AC Parmą
mistrzostwo stanu Minas Gerais 1995 i 1997 z Atletico Mineiro
mistrzostwo Turcji 1999 i 2000, Puchar Turcji 1999 i 2000, Puchar UEFA 2000 oraz Superpuchar Europy 2000 z Galatasaray Stambuł

mistrzostwo świata 1985 z młodzieżową reprezentacją Brazylii
srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich 1988 z olimpijską reprezentacją Brazylii

W reprezentacji Brazylii od 1987 do 1998 roku rozegrał 101 meczów – mistrzostwo świata 1994, wicemistrzostwo świata 1998, 1/8 finału Mundialu 1990 oraz Copa America 1989 i 1997, wicemistrzostwo Ameryki Południowej 1991 i 1995.

[edytuj] Ciekawostki

Żaden inny bramkarz nie rozegrał w barwach reprezentacji Brazylii więcej meczów od niego.
W finałach mistrzostw świata rozegrał 18 meczów i jest pod tym względem rekordzistą wśród bramkarzy.
Był uznanym specjalistą od obrony rzutów karnych. W półfinale Igrzysk Olimpijskich 1988 obronił trzy jedenastki wykonywane przez piłkarzy RFN, a dziesięć lat później na tym samym etapie rozgrywek, tyle, że na mistrzostwach świata, nie dał się pokonać Phillipowi Cocu i Ronaldowi de Boerowi, i dzięki temu to Brazylia, a nie Holandia, zagrała w finale turnieju. W 1994 roku w bezpośredniej batalii o Puchar Świata z Włochami z jedenastu metrów do brazylijskiej bramki nie trafili Roberto Baggio i Franco Baresi (strzelili nad bramką) oraz Daniele Massaro, którego strzał wybronił.
Po Mundialu 1994 AC Reggiana nie chciała odnowić z nim kontraktu i przez jakiś czas pozostawał bez pracy. Występował wówczas w drużynie kościelnej Reggiano Emile, gdzie najczęściej grał na pozycji napastnika. Stracił w tym czasie miejsce w reprezentacji, do której powrócił dopiero w kwietniu 1997 roku.
Został uznany za najlepszego piłkarza finałowego meczu o Puchar UEFA w maju 2000 roku. Nagrodę – 10 tysięcy euro – przekazał Caritasowi na biedne dzieci w Brazylii.
Jest jednym z dziewięciu bramkarzy (jedynym z Brazylii) umieszczonym przez Pelégo na jego liście 125 najlepszych piłkarzy świata.
Po zwycięskim finale Mundialu 1994 zostawił w taksówce bagaż ze złotym medalem i pięniędzmi za zdobycie Pucharu Świata. Na jego szczęście taksówkarz zwrócił mu zgubę. W zamian Taffarel podarował mu swoją koszulkę i czek na 1000 dolarów.