Cafu

Z Wikipedii

Kariera piłkarska
Cafu

Imię i nazwisko	Marcos Evangelista de Moraes
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1970 São Paulo, Brazylia
Pozycja	Obrońca
Wzrost	181 cm
Waga	75 kg
Lata	Klub	M (G)
1988-1994 1995 1995 1996-1997 1997-2003 2003-2008	São Paulo FC Esporte Clube Juventude Real Saragossa Palmeiras São Paulo AS Roma A.C. Milan	115 (7) 0 (0) 16 (0) 35 (0) 163 (5) 119 (4)
Reprezentacja narodowa
Lata	Reprezentacja
1990-2006	Brazylia	156 (5)

Marcos Evangelista de Moraes, znany jako Cafu (ur. 7 czerwca 1970 w São Paulo) – były brazylijski piłkarz występujący na pozycji obrońcy. Rekordzista kraju pod względem występów w reprezentacji narodowej, czterokrotny uczestnik Mistrzostw Świata.

[edytuj] Kariera klubowa

Cafu zawodową karierę rozpoczynał w 1988 roku w São Paulo FC. W debiutanckim sezonie pełnił tam rolę rezerwowego i rozegrał tylko trzy spotkania. Miejsce w podstawowej jedenastce swojego zespołu Brazylijczyk wywalczył sobie w kolejnych rozgrywkach, kiedy to wystąpił w siedemnastu ligowych meczach. Pierwszym sukcesem Cafu było wywalczenie mistrzostwa kraju w 1991 roku. W dwóch kolejnych latach São Paulo FC triumfowało w rozgrywkach Copa Libertadores, a w 1993 roku zwyciężyło także w Recopa Sudamericana. W 1994 roku brazylijski obrońca został wybrany najlepszym piłkarzem roku w Ameryce Południowej. W tym samym roku Cafu postanowił zmienić klub. Przez siedem lat gry dla São Paulo FC Brazylijczyk rozegrał tam 115 ligowych pojedynków, w których siedem razy wpisał się na listę strzelców.

W 1995 roku Marcos Evangelista de Moraes został piłkarzem Esporte Clube Juventude, jednak po bardzo krótkim okresie czasu trafił do Hiszpanii, gdzie podpisał kontrakt z Realem Saragossa. Z nowym klubem uplasował się na siódmej pozycji w tabeli Primera División, sięgnął także po Puchar Zdobywców Pucharów. Przygoda Cafu z Realem Saragossa trwała jednak krótko i jeszcze w 1995 roku Brazylijczyk odszedł do Palmeiras São Paulo. Dla nowej drużyny zdołał rozegrać 35 spotkań, po czym w 1997 roku zdecydował się na transfer do Włoch. Cafu zasilił zespół AS Roma, a barwach którego nie miał problemów ze znalezieniem sobie miejsca w wyjściowym składzie. W ekipie "Giallorossich" Brazylijczykowi został nadany przydomek "Il Pendolino". Na pierwszy sukces na włoskich boiskach Cafu musiał czekać aż do sezonu 2000/01, kiedy to Roma sięgnęła po trzecie w swojej historii mistrzostwo kraju. Brazylijski piłkarz zaliczył wówczas 31 występów w lidze i zdobył jednego gola. Jak się później okazało było to jedyne trofeum, po jakie Cafu sięgnął z Romą. W jej barwach zaliczył łącznie 163 występy w Serie A.

W letnim okienku transferowym w 2003 roku "Il Pendolino" odrzucił ofertę japońskiego Yokohama F. Marinos i podpisał kontrakt z A.C. Milan. Zadebiutował 3 sierpnia tego samego roku w zremisowanym 1:1 meczu z Juventusem Turyn. W defensywie "Rossonerich" Cafu grał początkowo u boku takich zawodników jak Paolo Maldini, Alessandro Costacurta i Alessandro Nesta. Już w debiutanckim sezonie w ekipie z San Siro razem z zespołem po raz drugi w swojej karierze zwyciężył w rozgrywkach Serie A, sięgnął także po Superpuchar Włoch oraz Superpuchar Europy. W marcu 2004 roku rodak Cafu - Pelé umieścił zawodnika Milanu na liście 125 najlepszych żyjących jeszcze piłkarzy na świecie. W 2005 roku wychowanek São Paulo FC po raz pierwszy zagrał w finale Ligi Mistrzów, jednak "Rossoneri" przegrali w nim ostatecznie po rzutach karnych z Liverpoolem. W sezonie 2006/07 Cafu razem z drużyną zdobył trzy trofea. Zwyciężył w rozgrywkach Champions League, następnie sięgnął po Superpucharu Europy i Klubowe Mistrzostwo Świata. W maju 2007 roku Brazylijczyk przedłużył kontrakt z Milanem do czerwca 2008 roku. 16 maja poinformowano, że po zakończeniu ligowych rozgrywek Cafu wspólnie z Serginho zakończy swoją kariery. Ostatnie spotkanie w barwach Milanu Cafu rozegrał dwa dni później. "Rossoneri" w ostatnim meczu sezonu wygrali z Udinese Calcio 4:1, a Cafu w 80 minucie tego pojedynku wpisał się na listę strzelców. 19 maja wiceprezydent Milanu - Adriano Galliani powiedział, że Cafu ma zielone światło na powrót do pracy w klubie.

[edytuj] Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji swojego kraju Cafu zadebiutował 12 września 1990 roku w przegranym 3:0 pojedynku z Hiszpanią. Pierwszego gola w drużynie narodowej zdobył 8 czerwca 1994 roku w zwycięskim 8:2 spotkaniu z Hondurasem. W tym samym roku Cafu po raz pierwszy w karierze wystąpił na mundialu. Brazylijczycy na amerykańskich boiskach po raz czwarty w historii zdobyli Mistrzostwo Świata, lecz sam Cafu na turnieju pełnił rolę rezerwowego. W trzech pojedynkach wchodził na boisko z ławki rezerwowych, między innymi w finałowym spotkaniu z Włochami, kiedy to już w 21 minucie musiał zastąpić kontuzjowanego Jorginho. W 1997 roku Cafu zwyciężył w rozgrywkach Copa América oraz Pucharze Konfederacji. Rok później Mário Zagallo powołał go do kadry reprezentacji Brazylii na kolejne Mistrzostwa Świata. Tym razem ekipa "Canarinhos" musiała uznać wyższość Francuzów, którzy w meczu finałowym wygrali 3:0. 7 listopada 2001 roku podczas wygranego 2:0 pojedynku z Chile Cafu po raz setny zagrał w reprezentacji swojego kraju. Brazylijczyk wystąpił także na Mistrzostwa Świata 2002 oraz Mistrzostwa Świata 2006. Turniej w Korei Południowej i Japonii zakończył się zwycięstwem podopiecznych Luiza Felipe Scolariego, natomiast w Niemczech "Canarinhos" odpadli już w ćwierćfinale. Na każdej z tych imprez Cafu był podstawowym piłkarzem swojego zespołu. Po mundialu 2006 wychowanek São Paulo FC zakończył reprezentacyjną karierę. Dla drużyny narodowej rozegrał łącznie 156 spotkań i strzelił pięć bramek. Jest rekordzistą kraju pod względem największej ilości występów w reprezentacji Brazylii.