Cywilizacja śmierci

Z Wikipedii

Cywilizacja śmierci – termin stosowany w teologii moralnej przez teologów rzymskokatolickich, po raz pierwszy użyty przez papieża Jana Pawła II w czasie jego pontyfikatu. Termin ten jest przeciwieństwem sformułowanego przez papieża Pawła VI określenia "cywilizacja miłości".

Zjawiska związane z "cywilizacją śmierci" papież Jan Paweł II wymienił przede wszystkim w encyklikach Veritatis Splendor i Evangelium Vitae.

Według autora tego określenia, ma ona odzwierciedlać stosunek ludzi do życia. Pojęcie cywilizacji śmierci odnosi się przede wszystkim do zagadnień społecznych jakie obecnie zagrażają życiu. Kościół katolicki, powołując się na interpretację słów Chrystusa^{[potrzebne źródło]}, potępia takie działania jak: aborcja, eutanazja, antykoncepcja, samobójstwo, morderstwo, ludobójstwo, promiskuityzm, homoseksualizm, transseksualizm, biseksualizm oraz pedofilię. Twierdzi się, że państwa Europy zachodniej porzuciły "cywilizację życia" - przez którą należy rozumieć między innymi kultywowanie wartości rodzinnych i przekonanie o świętości życia ludzkiego – jedyną drogę, która uchronić może od wspomnianej cywilizacji śmierci. Naruszanie klasycznych struktur rodzinnych prowadzić ma, wg propagatorów chrześcijańskiej "cywilizacji życia", do samozagłady społeczeństwa, które, popadając w hedonizm, zaprzestaje reprodukcji. Rodzina jest, zgodnie z nauczaniem Kościoła, jedynym gwarantem przetrwania społeczeństwa i jego prawidłowego rozwoju.

[edytuj] Krytyka

Krytycy^[1] pojęcia cywilizacji śmierci uznają je za termin propagandowy, dyskredytujący pewne zachowania społeczne, między innymi poprzez stawianie na tym samym poziomie zjawisk uważanych za kryminalne (morderstwo, pedofilia) oraz krytykowanego przez Kościół homoseksualizmu. Tego rodzaju zrównanie uważane jest za demagogiczne przez część etyków laickich i przyczyniać się ma do homofobii.