Dom publiczny
Z Wikipedii
Dom publiczny, potocznie: burdel, zwane dawniej także zamtuzem lub lupanarem – budynek służący jako miejsce świadczenia usług seksualnych za pieniądze. Opłata jest pobierana nie za rodzaj seksu czy usługi seksualnej, ale za użytkowanie danego pokoju przez określony czas.
W większości krajów, ze względu na zakaz ułatwiania i czerpania dochodów z czyjejś prostytucji, domy publiczne mają oficjalnie status budynków hotelowych z częścią gastronomiczną. Często używane eufemistyczne określenia to salon masażu, agencja towarzyska. Ich budowlany charakter sytuuje je faktycznie pomiędzy hotelami a budynkami mieszkalnymi. Poszczególne pokoje, służące też czasem za mieszkanie dla prostytutek, są urządzone tak, aby stworzyć odpowiedni nastrój. Są małe, posiadają wygodne łóżko, okna są zasłonięte czerwonymi zasłonami, jest także oddzielna łazienka. W zależności od lokalnego zwyczaju prostytutki spotykają klientów przed budynkiem, w specjalnym oknie wystawowym w kondygnacji parteru, zlokalizowanym tam barze lub też odwiedzane są bezpośrednio w swych pokojach.
W niektórych krajach zachodniej Europy (Holandia, Dania, Niemcy, Francja), zwłaszcza w miastach portowych domy publiczne tworzą zazwyczaj zwarte zespoły dzielnic erotycznych zwanych „dzielnicami czerwonych latarni” wraz z sex-shopami, kinami, kabaretami itp., tolerowane przez władze miejskie. W Niemczech od 2002 wznoszenie budynków z przeznaczeniem na domy publiczne jest w pełni legalne, w Holandii zaś silnie utrudnione przez restrykcyjne przepisy urbanistyczne.
Dom publiczny to także pewien rodzaj hotelu, ale wykorzystywany nie do mieszkania, lecz do seksu. Dlatego każdy pokój można wynająć tylko na kilka godzin, ale seks w nim można uprawiać nie tylko z prostytutkami, ale z każdą inną osobą płci przeciwnej, która wyrazi na to ochotę, lub z którą przyszło się do domu publicznego specjalnie w tym celu. W takim wypadku jest pobierana taka sama opłata, za użytkowanie pokoju w określonym czasie. Koszt powinny wtedy pokryć wspólnie oboje ludzi, którzy uprawiali tam seks.
W czasach Oświecenia lupanary nazywane eufemistycznie domami schadzek, stawały się niejednokrotnie ośrodkami bujnego życia towarzyskiego arystokracji – o czym świadczy przypadek domu prowadzonego przez Henriettę Lullier w Warszawie, chętnie odwiedzanego przez akredytowanych w Rzeczypospolitej dyplomatów, gdzie tajne konferencje z ministrami odbywał sam Stanisław August Poniatowski.
