Drewno twardzielowe

Z Wikipedii

Drewno twardzielowe, twardziel - fizjologicznie martwa strefa w pniu drzewa. Wskutek zaimpregnowania ścian komórkowych substancjami twardzielowymi (żywicami, gumami, garbnikami) i zamknięcia dróg przewodzenia jest wyłączona z aktywnego udziału w procesach życiowych drzewa. Twardziel powstaje u niektórych gatunków drzew i krzewów w procesie twardzielowania. Przeciwieństwem twardzieli jest biel, która jest strefą fizjologicznie czynną i przewodzi wodę z solami mineralnymi oraz gromadzi substancje zapasowe.

Twardziel jest najlepiej widoczna w środkowej cząści przekroju poprzecznego pnia, jako strefa ciemniej zabarwionych słojów rocznych (u drzew wytwarzających twardziel). U niektórych gatunków drzew występuje twardziel niezabarwiona lub obie formy twardzieli (zabarwiona i niezabarwiona). W związku z tym wszystkie drzewa dzieli się na cztery grupy:

• o twardzieli zabarwionej: sosna, modrzew, cis, jałowiec, daglezja, dąb, wiąz, orzech włoski, grochodrzew, topole (oprócz osiki), klon tatarski i srebrzysty, gatunki z rodzaju śliwa,
• o twardzieli zabarwionej i niezabarwionej: jesion, wiąz, iwa,
• o twardzieli niezabarwionej: jodła, świerk, lipa,
• beztwardzielowe: grab, buk, brzoza, jawor, klon zwyczajny, osika, kasztanowiec, olcha.

U gatunków beztwardzielowych może wystąpić pod wpływem grzybów, mrozu i innych czynników tzw. fałszywa twardziel uznana za wadę drewna.

Biel i twardziel u sosny

Biel i twardziel u dębu

Biel i twardziel u cisa.

Wyjątkowe zabarwienie twardzieli u jodły (Jodła kalifornijska).

Zobacz też: drewno bielaste, dendrologia.