Duane Allman

Z Wikipedii

Duane Allman
Imię i nazwisko	Howard Duane Allman
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1946 Nashville, Tennessee  Stany Zjednoczone
Data i miejsce śmierci	29 października 1971 Macon, Georgia  Stany Zjednoczone
Instrument	gitara
Gatunek	blues, blues-rock
Aktywność	1961 - 1971
Wytwórnia płytowa	Mercury, Capricorn
Powiązania	Derek and the Dominos, Allman Joys, The Hour Glass
Instrument
Gibson '59 Darkburst, Les Paul Gibson '68 Cherry SG
Zespół
The Allman Brothers Band

Howard Duane Allman (ur. 20 listopada 1946 w Nashville w Tennessee, zm. 29 października 1971 w Macon w Georgii) – amerykański gitarzysta, uznany przez magazyn Rolling Stone za drugiego z najlepszych gitarzystów w historii rocka^[1].

Duane Allman był muzykiem sesyjnym oraz liderem zespołu The Allman Brothers Band. Miał też spory wkład w powstanie albumu Layla and Other Assorted Love Songs zespołu Derek and the Dominos. Jego pseudonim "Skydog" nadał mu piosenkarz soulowy Wilson Pickett.

[edytuj] Biografia

[edytuj] Dzieciństwo

Duane urodził się w Nashville w stanie Tennessee. Kiedy miał trzy lata, jego ojciec, sierżant armii amerykańskiej, został zamordowany w napadzie rabunkowym, po czym rodzina przeprowadziła się z Norfolk do Nashville, a w 1957 osiedliła się w Daytona Beach na Florydzie.

Duane zaczął grać pod wpływem brata, Gregg Allmana, który mówił potem:

W roku 1959, podczas odwiedzin u rodziny w Nasville, chłopcy poszli na koncert B.B. Kinga i obaj szybko poddali się czarowi jego muzyki. Gregg mawiał później, że w środku koncertu Duane odwrócił się do niego i powiedział "musimy się za to zabrać".

[edytuj] Allman Joys i Hour Glass

Bracia Allman zaczęli grać przed publicznością w 1961, w różnych lokalnych zespołach. Wkrótce potem Duane porzucił szkołę średnią, aby móc skupić się na nauce gry na gitarze. Chłopcy założyli zespół o nazwie Allman Joys w 1965 roku. Po tym jak Gregg ukończył liceum, zespół wyruszył w trasę po południowo-zachodnich stanach USA i ostatecznie bracia Allman osiedli w Saint Louis w stanie Missouri.

W jakiś czas później zespół przekształcił się w kolejny projekt – The Hour Glass. Na początku 1967 roku jego członkowie przenieśli się do Los Angeles, gdzie nagrali dwa albumy.

W tamtym okresie Duane zaczął również grać na gitarze slide, po tym jak usłyszał muzyka Taj Mahala wykonującego klasyczny utwór Willie'ego McTella "Statesboro Blues" (na gitarze hawajskiej grał Jesse Ed Davis. Utwór ten stał się później znakiem rozpoznawczym Allman Brothers Band). Do gry Duane używał pustej butelki po lekarstwie o nazwie Coricidin, którą trzymał na drugim palcu. Tak samo grali później inni muzycy grający na gitarzy slide, tacy jak Bonnie Raitt, Rory Gallagher i Gary Rossington z Lynyrd Skynyrd^[2][3].

Zespół Hour Glass przestał istnieć na początku roku 1968. Duane i Gregg udali się z powrotem na Florydę, gdzie nagrali demo z zespołem folkowym 31st of February, którego perkusistą był Butch Trucks. Gregg wrócił do Kalifornii, żeby wypełnić zobowiązania związane z Hour Glass, a tymczasem Duane udzielał się w różnych zespołach muzycznych z Florydy.

[edytuj] Muzyk sesyjny

Gra Duane'a na dwóch płytach Hour Glass i na nagraniach tego zespołu na początku 1968 w FAME Recording Studios w Muscle Shoals w Alabami przyciągnęła uwagę Ricka Halla, właściciela wytwórni FAME. W listopadzie 1968 zatrudnił Duane'a do gry na albumie przy boku Wilsona Picketta. Album nazywał się Hey Jude (1968) i to dzięki niemu Duane stał się został muzykiem sesyjnym na pełnym etacie w Muscle Shoals. Duane'a zauważyło też wielu innych muzyków, w tym Eric Clapton, który wspominał później:

Występ Duane'a na "Hey Jude" wprawił w zachwyt również producenta i kierownika wytwórni Atlantic Records – Jerry'ego Wexlera, kiedy Hall puścił mu kawałki przez telefon. Wexler natychmiast kupił kontrakt Duane'a od Halla i chciał, aby Duane grał na wszystkich sesjach artystów R&B w Atlantic. Duane pojawił się na płytach takich artystów jak Clarence Carter, King Curtis, Aretha Franklin, Otis Rush, Percy Sledge, Boz Scaggs i Herbie Mann. Na pierwszą sesję nagraniową z Arethą pojechał do Nowego Jorku, gdzie w styczniu 1969 udał się jako widz do klubu Fillmore East na koncert Johnny'ego Wintera i miał powiedzieć do gitarzysty Jimmy'ego Johnsona, że za rok on też znajdzie się na tej scenie; zespół Allman Brothers Band w rzeczy samej zagrał w Fillmore w grudniu tego roku.

[edytuj] Powstanie The Allman Brothers Band

Ograniczenia pełnoetatowego muzyka sesyjnego były dla Duane'a frustrujące. Jednak tych kilka miesięcy w Muscle Shoals nie było straconych, ponieważ miał on szansę pracować z innymi profesjonalistami i wielkimi artystami z branży. Dzięki tej pracy mógł też wynająć znajdujący się na odludziu mały domek nad jeziorem, gdzie spędzał wiele godzin w samotności doskonaląc swoją grę.

W F.A.M.E. Duane poznał perkusistę grającego jazz i R&B – Johnny'ego Lee Johnsona (aka Jaimoe), który dołączył do Duane'a po namowach Phila Waldena, managera Otisa Reddinga, który w tym czasie zaczął kierować Duanem i miał w planach zorganizowanie wokół niego trzyosobowego zespołu. Duane i Jaimoe zaprosili do muzykowania basistę Berry'ego Oakleya z Chicago, lecz Berry był związany ze swoim rockowym zespołem Second Coming (z gitarzystą Dickeyem Bettsem) i wkrótce wrócił na południe.

Duane był już zmęczony Muscle Shoals i w marcu zabrał ze sobą Jaimoe do Jacksonville na Florydzie, gdzie wprowadzili się do domu Butcha Trucksa. Wkrótce do ich zespołu dołączyli Betts, Oakley i Reese Wynans. Ostatni ściągnięty z Los Angeles został Gregg, który miał śpiewać i zastąpić Wynansa na klawiszach. W taki sposób, pod koniec marca 1969 powstał zespół the Allman Brothers Band. Wynans zdobył sławę dziesięć lat później jako organista Stevie Ray Vaughana . Po serii prób i występów, sekstet udał się do Macon w stanie Georgia, aby pracować niedaleko Waldena i jego wytwórni Capricorn Sound Studios.

[edytuj] Sukces, Layla, śmierć

Dziennikarz magazynu Rolling Stone, George Kimball opisał The Allman Brothers Band jako "najlepszy rockandrollowy zespół jaki powstał w tym kraju w ciągu ostatnich pięciu lat".^[4]

Całe miesiące prób i występów obejmowały m.in. darmowe koncerty w Central City Park w Macon i w Piedmont Park w Atlancie. Pierwszy album, o tytule Allman Brothers Band, został nagrany w Nowym Jorku we wrześniu 1969 i wydany w kilka miesięcy później. W czasie intensywnego tournee muzycy zaczęli już pracę nad kolejnym albumem, Idlewild South. Album wyprodukowany przez Toma Dowda wydany został w sierpniu 1970 i szybko wskoczył na listy przebojów Billboardu.

Podczas pobytu w Miami, Duane wziął udział w nagraniu płyty Layla and Other Assorted Love Songs u boku Erica Claptona. Clapton już od dawna chciał się spotkać z Duanem. Kiedy dowiedział się, że jego zespół ma zagrać w Miami (gdzie Clapton zaczął właśnie pracę nad swoim albumem pod okiem producenta Toma Dowda), zdecydował, że musi zobaczyć ich koncert. Po koncercie spotkał się z Duanem osobiście, a następnie oba zespoły – Allman Brothers Band i Derek and the Dominos – udały się do Criterii, gdzie wszyscy grali do białego rana^[5].

Podczas tego spotkania Duane ostrożnie zapytał Erica, czy mógłby przyjść do studia, żeby zobaczyć jak ten nagrywa płytę. Eric odmówił i odpowiedział, że może przyjść, ale z gitarą, bo "musisz zagrać". Skończyło się na tym, że Duane wziął udział w nagraniu większości utworów na płytę. Nigdy jednak nie opuścił swojego zespołu, nawet pomimo oferty stałej współpracy od Claptona. Bracia Allman nagrali następnie At Fillmore East, jedną z klasycznych już dziś płyt rockowych nagranych na żywo. W międzyczasie Duane nadal grywał na płytach innych artystów.

Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym w kilka miesięcy po wydaniu tego albumu. 29 października w Macon, podczas przerwy w koncertach i nagraniach jadąc na motocyklu uległ wypadkowi, próbując uniknąć zderzenia z ciężarówką. Duane próbował skręcić w lewo, ale stracił kontrolę nad swoim Harleyem Sportsterem i uderzył w tył ciężarówki (niektóre z wersji mówią o uderzeniu w przydrożne drzewo^{[potrzebne źródło]}). Motocykl przygniótł go i zmiażdżył organy wewnętrzne . Zmarł kilka godzin później na szpitalnym stole operacyjnym, niecały miesiąc przed swoimi 25 urodzinami.

[edytuj] Pamięć

Po pogrzebie nastąpił okres kilku tygodni żałoby. Później pięciu członków zespołu kontynuowało dalej grę pod nazwą the Allman Brothers Band. Kolejny album nazwany został Eat a Peach (Zjedz Brzoskwinię) – jest to cytat z jednego z wywiadów z Duanem – w odpowiedzi na pytanie "W jaki sposób przyczyniasz się do rewolucji?"

Ten podwójny album wydany został w styczniu 1972 i zawierał na jednej stronie utwory nagrane na żywo z udziałem Duane'a; dwie strony z Mountain Jam nagranego z Duanem w Fillmore podczas tego samego wieczoru co At Fillmore East oraz stronę z utworami nagranymi w pięcioosobowym składzie. Istnieje przekonanie, że Eat a Peach było odwołaniem do rodzaju ciężarówki, która zabiła Duane'a, jednak nie jest to prawda. Mimo to na okładce albumu znajduje się ciężarówka pod gigantyczną brzoskwinią, lecz nie ma pewności, czy jej tytuł jest odniesieniem do wypadku Duane'a^{[potrzebne źródło]}.

W rok później Berry Oakley zginął w Macon w innym wypadku motocyklowym, zaledwie kilka bloków od miejsca śmierci Duane'a. Ciało Berry'ego zostało pochowane odok Duane'a w Macon w Georgii, na cmentarzu Rose Hill.

Inne nagrania Duane'a w składzie ABB pojawiły się na albumach wytwórni Capricorn: Duane Allman: An Anthology w 1972 oraz Duane Allman: An Anthology Vol. II w 1974.

Wkrótce po śmierci Duane'a, Ronnie Van Zant z Lynyrd Skynyrd zadedykował jego pamięci utwór "Free Bird".

W 1973 fani Duane'a wyrzeźbili ogromne litery "REMEMBER DUANE ALLMAN" w piaskowcu stanowiącym nasyp wzdłuż drogi Interstate 20 koło Vicksburga w stanie Mississippi. Zdjęcie tego dzieła zostało opublikowane w magazynie Rolling Stone oraz w Rolling Stone Illustrated History of Rock & Roll. Sam napis przetrwał ponad dziesięć lat ^[6]

W 1998 organy ustawodawcze stanu Georgia wydały rozporządzenie, w myśl którego odcinek autostrady stanowej nr 19 w Macon nazwano "Bulwarem Duane'a Allmana" na cześć artysty.

Duane Allman namiętnie czytał książki – takie jak Władca Pierścieni oraz posiadał sporą kolekcję komiksów. Swoje jedyne dziecko nazwał Galadrielle, na cześć Galadrieli z Władcy Pierścieni. Nigdy nie ukończył szkoły, lecz mimo to Willie Perkins (technik i manager (1970-1976) zespołu) żartował, że Duane mówił o sobie per "uczony podróżnik" – ze względu na wiedzę zdobytą dzięki czytaniu i podróżom.

Najbardziej znane gitary Duane'a Allmana to Gibson '59 Cherryburst Les Paul i Gibson '68 Cherry SG.

Przypisy

[edytuj] Zobacz też

• Blues-rock
• Rolling Stone

[edytuj] Linki zewnętrzne

• Panel dyskusyjny
• Szczegółowy opis pierwszego spotkania Duane'a z Claptonem
• Grób Duane'a Allmana
• Lista 100 największych gitarzystów wszech czasów według czasopisma Rolling Stone
• Recenzje Recenzje albumów Allman Brothers Band oraz sesyjnych nagrań Duane'a
• Ustawa