Edmund Osmańczyk
Z Wikipedii
| Edmund Osmańczyk | |
 |
|
| Data i miejsce urodzenia | 10 sierpnia 1913 Jagielno |
| Data i miejsce śmierci | 4 października 1989 Warszawa |
| senator I kadencji | |
| Okres urzędowania | od 1989 do 1989 |
| Przynależność polityczna | Obywatelski Klub Parlamentarny |
Edmund Jan Osmańczyk (ur. 10 sierpnia 1913 w Deutsch Jägel (ob. Jagielno), zm. 4 października 1989 w Warszawie) – polski publicysta i politolog, poseł na Sejm PRL I, II, V, VI, VII i VIII kadencji, senator I kadencji. Mąż dziennikarki i publicystki Jolanty Klimowicz (ur. 1930).
Studiował na uczelniach polskich (UW, 1938) i zagranicznych (uniwersytety w Bordeaux i Berlinie), w 1974 uzyskał stopień naukowy doktora nauk politycznych.
W latach 1932-1935 był redaktorem pisma "Młody Polak w Niemczech", od 1934 do 1939 kierował Centralą Prasową Związku Polaków w Niemczech. Od września 1939 pracował w Polskim Radiu w Warszawie, po zajęciu stolicy - w radiu konspiracyjnym. Podczas powstania warszawskiego nadawał w Polskim Radiu codzienne audycje Dzień walki o sytuacji w stolicy. W latach 1945-1946 był korespondentem wojennym, relacjonował m.in. konferencję w Poczdamie oraz proces norymberski. Od 1947 przez wiele lat pracował jako korespondent zagraniczny Polskiego Radia. Publikował na łamach tygodnika "Świat". Od 1969 zajął się działalnością publicystyczną oraz pracą naukową. Autor wielokrotnie nagradzanego dzieła Encyklopedia ONZ i stosunków międzynarodowych (1982), wydanego także w językach hiszpańskim oraz angielskim.
W okresach 1952-1961 i 1969-1985 sprawował mandat posła na Sejm PRL. W 1989 wybrany z ramienia Komitetu Obywatelskiego do Senatu, został przewodniczącym senackiej Komisji Spraw Emigracji i Polaków za Granicą. Zmarł kilka miesięcy później.
W latach 1979-1980 był członkiem Rady Państwa, od 1981 do 1983 zasiadał w prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, w latach 1983-1988 prezesował Stowarzyszeniu Autorów ZAiKS. Odznaczony m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972). Otrzymał doktorat honoris causa Uniwersytetu Śląskiego (1975) oraz Wrocławskiego (1988).
