Edward Porębowicz
Z Wikipedii
Edward Porębowicz (ur. w 1862 w Warszawie, zm. w 1937 we Lwowie) - polski romanista, poeta, tłumacz, badacz literacki.
Kształcił się w Galicji. W 1899 otrzymał katedrę filologii romańskiej w Uniwersytecie Lwowskim. Był uczonym wszechstronnym - działał zarówno w obszarze literatur romańskich, jak i wszystkich zachodnioeuropejskich. To on pierwszy wprowadził do nauki termin barok na oznaczenie okresu w dziejach literatury. Badał twórczość trzech wieszczów, pisywał wnikliwe recenzje. W 1920 został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego we Lwowie, a w 1936 otrzymał nagrodę literacką Lwowa. Jego dorobek naukowy był imponujący. W roku akademickim 1925 -1926 został wybrany rektorem Uniwersytetu Jana Kazimierza.
Był kawalerem krzyża komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, komandorem orderu Corona d'Italia, członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności, członkiem czynnym i honorowym wielu towarzystw naukowych.
Był też znakomitym poetą i tłumaczem największych arcydzieł literatury zachodniej, zwłaszcza Boskiej Komedii Dantego, ballad prowansalskich, poematów Byrona, uczestnikiem spotkań młodych lwowskich literatów (grupa Płanetnicy) w willi Zaświecie Maryli Wolskiej.
Do jego dokonań należą inspiratorskie dla polskich badań literackich studia z zakresu średniowiecza, literatury włoskiej i francuskiej, polskiego baroku (Andrzej Morsztyn) i modernizmu (wprowadził termin neoromantyzm). Jest autorem monografii o Dantem i o św. Franciszku.
13 maja 1932 Uniwersytet Poznański przyznał mu tytuł doktora honoris causa.
Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
[edytuj] Zobacz też
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Edward Porębowicz, Dante, Warszawa 1922 [1]
- Edward Porębowicz, Berta z dużemi stopami i Rycerz z łabędziem, Lwów 1909 [2]
