Franciszek Karwowski

Z Wikipedii

Franciszek Karwowski (ur. 10 grudnia 1895 w Mroczkach koło Łomży, zm. 12 kwietnia 2005 w Kętrzynie), polski weteran wojenny, znany z długowieczności, kapitan WP w stanie spoczynku.

W sierpniu 1914 zgłosił się ochotniczo do Legionów, służył w 5. pułku piechoty. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1915 został awansowany na kaprala-zwiadowcę. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 przeniesiono go do 10. Pułku Ułanów Litewskich w Białymstoku; w 1919 awansowany na plutonowego. Walczył na froncie wojny z Rosją, został odznaczony Krzyżem na Polu Chwały. Przeniesiony został do rezerwy w 1923.

W lutym 1940 wraz z rodziną został wywieziony do Kazachstanu; stracił tam osoby z najbliższej rodziny, zmarły m.in. jego matka i żona. Od 1943 służył w 1. Dywizji im. Tadeusza Kościuszki (w Brygadzie Pancernej im. Obrońców Westerplatte), przeszedł szlak bojowy armii Berlinga od Lenino do Berlina, m.in. brał udział w wyzwalaniu Warszawy w styczniu 1945. Po wojnie uczestniczył w odbudowie Warszawy. Został zdemobilizowany w 1946 i otrzymał gospodarstwo rolne w Nakomiadach pod Kętrzynem, gdzie spędził resztę życia.

Pod koniec długiego życia doczekał się wielu zaszczytów. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem za udział w wojnie 1918-1921, Medalem za Warszawę 1939-1945. W lipcu 2003 awansowano go na stopień podporucznika, otrzymał jednocześnie pamiątkową szablę od prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego; w sierpniu 2004 został promowany do stopnia kapitana. W tym samym roku nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Kętrzyn. W chwili śmierci w wieku 109 lat był jednym z najstarszych mieszkańców Polski.

Trzykrotnie żonaty, miał ośmioro dzieci. Pochowany został w Rozogach koło Szczytna.